Forum: Zaburzenia afektywne dwubiegunowe - ChAD

Trzymajcie kciuki! udało mi się namówić mojego maniaka na wizytę u lekarza, łudzę się, że robi to dla siebie, a nie żeby mnie udobruchać i omamić lekarza. Jest tak piekielnie inteligentny i przebiegły,że trzeba dobrego specjalisty, żeby się na nim poznał, ale.. to już duży krok ku dobremu myślę.

Trzymam kciuki!

Dam znać po wizycie

Hej! my po wizycie. Lekarz powiedział że nie jest najgorzej, ale ja dalej myślę, że nie do końca, czy faktycznie z połgodzinnej rozmowy może coś zauważyć? Mąż stwierdził tylko,że nie przyszedł z własnej woli, został przymuszony i robi to dla mnie i dla rodziny, gdyby nie my to w ogole nie brałby leków, bo tylko niszczy organizm, a on jest zdrowy ( szkoda,że wóda mu nie niszczy organizmu) ale cieszę się, że poszedł, trochę mi ulżyło, teraz trzeba obserwować maniaka. Miłego dnia wszystkim

Poza lekami uczyli mnie na oddziale dla chadowcow trzeba o siebie zadbac.szczegoly w watku 'jak rdzic sobie z objaeami chad w zyciu codzinnym'-znajdz tam moj wpis,pisze obszernie jak o siebie zadbac.pozdrawiam!powodzenia

Oldzi3 ja wiem jak on powinien zadbać o siebie, tylko, że nie bardzo mu to wychodzi. Około roku po szpitalu nie pił faktycznie nic. Potem pół piwka, całe, drink itd, aż w końcu się naje....ł jak świnia. Najgorsze co może być to, to ze on twierdzi, że musi sie od czasu do czasu nawalić, bo inaczej to od razu kaftan. Pracę ma mega stresującą, więc nie ma mowy "o higienie dnia codziennego". Ile mogę to mu powtarzam, ale nie mogę tak w kółko jedno i to samo gadać do znudzenia, jak on wie lepiej...

Niestety, Chadowcy są przebiegli. Też byłam winna, dzięki mnie mąż znalazł się w szpitalu. A na dodatek i jeszcze sąsiad tak stwierdził do męża. Ma się przyjazne dusze wokół siebie, a my nawet o tym nie wiemy.
Fauna ma rację, ale Twój mąż nie pogodził się jeszcze jak to oni sami nazywają "wyrokiem". U mojego męża już rok minął od diagnozy, gdzie choruje od 15 lat i do dnia dzisiejszego nie jest w stanie się z tą choroba pogodzić. Najbardziej jest to wyczuwalne jak mówi się do chorego o jego niepokojących objawach, a on je od razu bez zastanowienia zaprzecza.

Witam,

Co tam u Was słychać?
Coraz bardziej się zastanawiam, czy życie z osobą chorą na chad jest możliwe. Od 3 tygodni nie ma dnia żebym się z mężem nie pokłóciła. Wrócił z sanatorium ze stanem mieszanym. Zrobił się bardzo drażliwy na temat choroby. W stosunku do mnie zrobił się obojętny, ironiczny.
Co bym mu nie powiedział, to wszystkiemu zaprzecza. A nawet mnie oczernia. Według niego jestem surowa dla dzieci, źle do nich podchodzę, krzywdzę je. Jak była jego mama u nas, to źle ją traktowałam, jak powietrze. A nim samym rządze. Nie wytrzymam tego, nie wytrzymam tych wszystkich oskarżeń niezwiązanych z rzeczywistością. Całą swoja energię poświęcam jemu, żeby mu pomóc w chorobie. A w zamian dostaję
kolejnego kopa. Uważa, że ja go atakuję, wmawiam mu coś czego nie ma.
Z grupy wsparcia przyjeżdżam zdecydowana, gotowa do działania. A za chwilę, sprzeczka z mężem i wszystko zaczyna się od nowa.

Asiu, ja też się zastanawiam...To jest po prostu życie z faktem drogi przez mękę, która się nigdy nie kończy... To dawanie siebie w zamian za otrzymywanie od czasu jakiegoś dobra z drugiej strony. Życie, którego nieodłączną częścią jest poświęcanie się drugiemu i pogodzenie się z miłością bezwarunkową całkowicie... Żyjesz nie dla siebie, żyjesz i ofiarujesz siebie komuś, całą siebie, przyjmując całe zło ze świata tej drugiej osoby, którego ona tak naprawdę nie jest świadoma...Zastanawiam się głęboko, jaki jest sens naszego życia i czy to nie jest dane "po coś" - może takie osoby jak my mają się przez to czegoś nauczyć w życiu? Często myślę jaka byłam kiedyś i co mnie spotyka i choć wiem, że to bzdury pewnie to widzę pewien związek dlaczego być może akurat to...