Forum: Psychiatria - grupa dla rodziny i pacjenta

Mam 35 lat i od 11 lat jestem samotny, Gdy moja ukochana została pozbawiona życia 8 lat dochodziłem do siebie, myślałem że mam to już za sobą, ale to wróciło z mocniejszą siłą, przez ten czas moim najlepszym przyjacielem jest pies.

Nie mam rodziny, prawdziwego przyjaciela ani pieniędzy, potrafię pomóc innym ale nie sobie.

Nic już mnie nie cieszy, co trochę słyszę, że jestem dobrym człowiekiem, ale ja chyba już nie potrafię kochać.

Mam już dość tego wszystkiego, mam wrażenie że najlepiej by było rzucić się w przepaść by nikt nie znalazł mego ciała by nikt nie pamiętał o mnie.

Witaj. Teraz taki świąteczny okres, że mało nas na forum... Mam nadzieję, że mimo, że od tylu lat borykasz się z samotnością, dzisiejszego dnia sam nie spędziłeś...

Wróciło ze zdwojoną siłą, bo długie jesienne wieczory, bo świąteczny "rodzinny" okres... brak tej osoby, która zajmowała nam czas, zajmuje nadal jakieś miejsce w sercu... Wiem doskonale co czujesz, współczuję, bo tylko tyle mogę...

Jedyne co mogę Tobie poradzić, to to, byś wytrwał te najtrudniejsze dni w roku, a potem zaczął działać. Zajmij się pracą, znajdź sobie jakąś pasję, na to nigdy nie jest za późno. A może z tą pomocą jest tak, że Ty nie chcesz sobie pomóc... Spróbuj się otworzyć na ludzi, wiem, że bardzo trudno znaleźć jakąś bratnią duszyczkę, ale takowe są... Spróbuj nie rozpamiętywać Twojej dziewczyny. Ból w sercu będzie na zawsze, nie minie, ale Ona na pewno chciałaby byś ułożył sobie życie na nowo, byś odnalazł szczęście. Jesteś, jak piszesz, dobrym człowiekiem, więc zasługujesz na to. Porzuć czarne myśli. Masz wystarczająco siły, by podjąć walkę, by żyć. Wbrew pozorom warto. Bo nigdy nie wiadomo, co nas jeszcze może spotkać...
Nie złość się na moje rady... Kończę już. Pozdrawiam Ciebie ciepło i świątecznie, życząc, byś odnalazł radość w te i następne dni. A.

Niestety od lat święta spędzam sam, ale te święta wyjątkowo mnie dobiły, częściowo z mojej, dzisiaj odwiedziła mnie koleżanka z którą łączy mnie przyjaźń, ale czasami miałem nadzieję, że będzie coś więcej między nami gdy rozmawiałem z nią o tym mówiła że nie jest jeszcze gotowa, ale od jakiegoś czasu czułem, że ma kogoś i dzisiaj mi o tym powiedziała.

Troszkę wcześniej źle napisałem, właściwie można powiedzieć, że wyleczyłem się z utraty ukochanej, a mój nowy problem to samotność.

Już dawno rzuciłem się w wir pracy i znalazłem sobie pasję, która zmieniła się w rutynę i niewiele z tej pasji zostało.

Ciągle słyszę od kobiet, że jestem wyjątkowym facetem, że teraz już takich nie ma, a jeśli są to szukać ich trzeba ze świecą tylko że każda też mówi że nie czuje do mnie miłości by być ze mną, a przyjaźń ulatuje z czasem, bo jak ma byś inaczej skoro układają sobie życie z innym facetem.

Niestety zaczyna mi brakować sił na to wszystko.
Widocznie mój limit szczęścia już się wyczerpał, a te momenty szczęścia jakie mi zostały są chyba tylko po to bym jeszcze bardziej cierpiał bo po nich dostaję falę cierpienia.

Mam ochotę rzucić się w przepaść by nie został po mnie ślad, by wszyscy zapomnieli że istniałem.

Witaj. Najwidoczniej nie spotkałeś jeszcze tej jedynej, którą mógłbyś pokochać. Jeśli wierzyć w połówki, które gdzieś tam są i czekają na odnalezienie... sorki, chyba poniosła mnie fantazja. Ale kurcze, bardzo przykro czytać, kiedy wartościowa osoba pisze, że wyczerpała limit szczęścia, że nic więcej dobrego jej nigdy nie spotka, że wolałaby już nie żyć, niż żyć jak teraz...
Może warto w całym tym swoim nieszczęściu odnaleźć pozytywne strony, bo na pewno takie są.
Jeśli Twoja pasja stała się rutyną, to znajdź następną, w miejsce tej. Jeśli pies jest najlepszym przyjacielem (tu akurat się zgadzam w całej rozciągłości), to wychodź z nim na długie spacery... być może podczas nich spotkasz właśnie tą jedyną, która zapełni pustkę w Twoim sercu... Nie poddawaj się. Nie trać nadziei, nie trać wiary, uwierz w siebie. I nie denerwuj się na mnie Wiem, że tak jest, bo sama takich rad nie lubię Ale jeśli kilka razy Tobie je powtórzę, to może dotrą do Ciebie choć po części.
Pozdrawiam, A.

Jedyna jaka mnie kochała niestety odeszła z tego świata.
Niestety coraz mniej wierzę w to że będę jeszcze kiedyś szczęśliwy.

Nigdy wcześniej nie pisałem w podobnym miejscu o swoich problemach. Napisałem tu bo już nie wiem co robić i jestem wdzięczny, że ktoś odpisuje i w jakiś sposób próbuje mi pomóc, więc jak na taką osobę mógłbym się denerwować

Dobrze, że się na mnie nie złościsz... bo wiem, jak bardzo mogą irytować takie właśnie rady. Wiem po sobie. Mam nadzieję, że nie jesteś takim uparciuchem jak ja i weźmiesz je choć trochę do serca. Wiem też, że łatwo jest radzić, gorzej jednak wcielić te rady w życie... Wszystko zależy jeszcze od tego jakim jest się człowiekiem... jaki ma się styl, podejście do zmian...
Nie mniej jednak... pisałam wczoraj, że może nie chcesz sobie pomóc. Ale gdyby tak było, to nie byłoby Ciebie tutaj... Szukasz pomocy, a to mnie cieszy.
Hm... Chyba wykorzystam nieliczne przebłyski słońca i wybiorę się z mamą na cmentarz... Życzę Tobie miłego dnia. A.
Ps. Nie myśl za dużo...
Ps2. Co było Twoją pasją?
Ps3. Ci wyjątkowi faceci, po trzydziestce, których to ze świecą szukać, to w Polsce??? Dziwne, bardzo dziwne

Witaj.Mam taki sam problem...rozumiem Cie lepiej niz myslisz...moj mail:[email protected]

Witam z wieczora...
Tak się w południe niezręcznie wyraziłam... Żeby nie było wątpliwości, nie twierdzę, że nie jesteś wyjątkowy, być może jesteś, skoro kobiety Tobie tak mówią. Tylko tak sobie ostatnio myślałam, że z wiekiem, to chyba coraz trudniej kogoś wartościowego poznać. Bo wszyscy albo zajęci, albo nietykalni. A tu proszę, takie rzeczy opowiadasz. Nie chciałam Ciebie urazić...
Mam nadzieję, że dzień spędziłeś miło.
Pa, A.

Witam wszystkich.

Tak to ja ten który rozpoczął ten wątek, dziękuję wszystkim za pomoc, każde wasze słowo było dla mnie ważne i dało dużo do myślenia, niestety pierwszy dzień był koszmarem tak samo jak noc, właściwie to dopiero wieczorem trochę doszedłem do siebie, wziąłem się w garść i postanowiłem wziąć się za siebie i odmienić swoje życie zachowując w sobie to co dobre, a to co we mnie jest takie sobie zmienić na lepsze. Już wczoraj wieczorem poczyniłem pierwsze kroki, noc była samotna, ale spokojna, a dzisiaj wypełnia mnie optymizm. Sporo pracy przede mną, ale mam plan i jeśli nawet nie wyjdzie wszystko według niego to i tak będzie mi łatwiej dalej w życiu.

Dziękuję wszystkim

Witaj... Jeśli to co napisałeś jest prawdą, cieszy mnie to bardzo i cieszę się, że choć w minimalnym stopniu przyczyniłam się... Super
Trwaj przy swoim planie... Jesteś wyjątkowym Człowiekiem, więc szkoda byłoby zmarnować jednego z nielicznych, prawych i dobrych tego świata... Napisz czasem jak się Tobie wiedzie. Pozdrawiam Ciebie i życzę miłego drugiego dnia świąt... A.