Forum: Depresja

Może zacząć od powiedzenia jej że wiesz - nie jest złym pomysłem. Wszystko zależy od tego czy chcesz to zrobić.

Badz szczery

Ja także uwazam,ze powinnas porozmawiac ze swoim ojciem,jesli ci nie uwierzy to moze twoja mama w koncu sie przyzna. Nie masz nic do stracenia proponujac im terapie,wiem ze boisz sie ich reakcji,ale moze z czasem to przemysla. Jestes mloda osoba, powinnas cieszyc sie zyciem, robic cos dla siebie. Zdecydowanie wybierz sie do psychologa,byc moze on doradzi ci cos w tej trudnej sytuacji,moze namowi twoich rodzicow na terapie?Ja z moja mama tez mam srednie kontakty, narobila wiele zlego i ciezko to wybaczyc, jej bledy ciagna sie za mna... i uwierz mi czesto nasze rozmowy tez kkoncza sie klotnia. Glowa do gory i pisz jak sytuacja wyglada

Masz po prostu za dobre serce i bierzesz na własne sumienie nie swoje winy. Zrobiłaś co mogłaś by uratować rodzie i tak na to powinnaś patrzeć. W żadnym wypadku nie możesz obwiniać siebie. Pamiętaj takie sytuacje się zdarzają, to jest ''życie''

Kochana Córuniu, piszę tak, bo jestem matką, więc chyba mi wybaczysz. Matką trójki dzieci, ale żyje tylko dwoje… Syn miał 20 lat jak popełnił samobójstwo. Od tej pory szukam go wśród żywych młodych ludzi, którzy maja problemy w życiu i są tak zdesperowani, że myślą o samobójstwie. A to są najgorsze z myśli, jakie człowiek dopuszcza do siebie, bardzo go krzywdzą i niestety, mogą się bardzo źle skończyć. Wszystko wskazuje, jak wykazało śledztwo, że syn nie chciał się zabić, ale niestety, stał się wypadek i już go nie ma… wystarczyły 4 minuty, aby odszedł z tego świata.
Od tego zaczynam, abyś przede wszystkim porzuciła złe myśli, bo robisz przede wszystkim sobie wielką krzywdę. Tak jak moi poprzednicy uważam, że nie powinnaś nieść takiego ciężaru sama. Koniecznie porozmawiaj z mamą, mówiąc tylko o tym, co Ty czujesz, jak się bałaś, że mama nie wróci, że nie chciałaś z nikim dzielić tego bólu… Mów powoli i spokojnie. Uprzedź mamę, że chcesz z nią porozmawiać, aby miała spokojną chwilę…, że sprawa jest dla Ciebie bardzo trudna i że od dawana chciałaś z nią o tym porozmawiać… Nie oceniaj jej, bo nie wiemy, co ona czuje, nie znamy jej racji… Pozwól jej spokojnie pomyśleć. Przygotuje się na każdą reakcję, bo może zareagować emocjonalnie, ale daj jej czas, aby o tym pomyślała.
Tyle możesz zrobić, a potem już myśl tylko o sobie. Jesteś młodą i wspaniałą osobą. Tyle lat kryłaś mamę i znosiłaś swój ból. To nie jest najlepsze wyjście, bo cierpienie narasta i psuje relacje wśród bliskich. Chociaż nic nie mówiłaś, na pewno Twoje uczucia odbijały się na relacjach. Jest przecież jeszcze komunikacja niewerbalna, która bez słów mówi więcej niż rozmowa. Mowy ciała nie kontrolujemy, a inni ją odbierają często podświadomie…
Piszesz o kłótniach i krzykach, a może rodzice myślą, że ich nie kochasz, nie doceniasz, lekceważysz, bo nie znają Twojej trudnej tajemnicy.
Tacie bym nic nie mówiła, to sprawa między rodzicami. Jednak mama musi poznać Twój sekret, bo nieporozumienie rośnie.
Trzymam za Ciebie kciuki dzielna dziewczyno! I nie nazywaj siebie NIJAKA! Nie wiem, ile dziewcząt (mamy długie języki) tyle wytrwałaby milcząc i cierpiąc. Jesteś WSPANIAŁA.

Jesteś bardzo dzielną i inteligentną młodą kobietą. Życie zmusza nas czasem do trudnych rozmów, to właśnie jest dojrzałość. Obawiasz się reakcji i to świadczy o Twojej empatii i mądrości. Jednak jesteś gotowa na tę rozmowę. Ludzie muszą ze sobą rozmawiać, a zwłaszcza bliscy. Nie można nieść urazy całe życie, bo to niszczy człowieka. Rozmowa pozwoli Ci przebaczyć, choć to trudne, ale potrzebne przede wszystkim Tobie. Poczujesz się na pewno lepiej i pomyślisz o sobie, o swoim życiu. Teraz jest czas, kiedy się uczysz w szkole, to Twoje życie i Twoja przyszłość. Kiedyś, bogatsza o swoje przeżycia i cierpienia będziesz mądrzej postępować i pomagać innym. Pozdrawiam Cię serdecznie. Pisz, jak Ci będzie smutno. Napisz, jak przebiegła rozmowa, ja tu myślę o Tobie i mocno trzymam kciuki za Ciebie. Zrób to jak najprędzej., ale nie w pośpiechu.

kochani serce się kraje jak czytam dziecko cierpi za rodzica....zdarza się .trudno jednak to trzeba przerwać ten zaklęty krąg i tak jak każdy ci tu radzi rozmowa tylko szczera rozmowa ...myślę ze tata wie jak mama pol roku nie była w domy to się domyśla tylko ukrywa nie wie co z tym zrobić......powiem ci jedno sa instytucje które dbają o dobro dziecka i one ci pomogą sa tez tłumacze z urzędu jak nie znasz jerzyka.....nie boj się poprosić o pomoc taki urząd do spraw pomocy dziecku...to nie polska ze rodzic traktuje dziecko jak mopa tu tego robić nie wolno w Polsce tez się za to wzięli....wiec masz za sobą instytucje która ci pomoże i pyskowanie mamy tez zmieni ....walcz dzielnie o szczęście w twojej rodzinie....jak potrzebujesz porady pisz tu ...my cie będziemy wspierać...to można zmienić koniec zrobić z twoim cierpieniom.... napisz tylko w jakim mieście ja poszukam odpowiedniego urzędu co ci pomoże....mam w Szwecji znajomych zresztą każdy ma dziś po świecie znajomych rodziny.....zostań z nami i pisz jak poszło dalej po rozmowie