Forum: Psychiatria - grupa dla rodziny i pacjenta

Piszę ponieważ wydaje mi się że jestem przez prawie pół życia na skraju depresji, moje życie przeszywa codziennie duży stres. Możliwe jest też że jestem chory na Dystmie ponieważ posiadam wszystkie objawy tej choroby oprócz zaburzenia łaknienia oraz zaburzenia snu. Jest to o tyle dziwne że jestem człowiekiem 16 letnim ( choroba ta występuje u ludzi między 20 a 30 rokem życia najczęściej ). Przez wiele lat zastanawiam się nad sensem mojego istnienia jak bym nie należał do tego świata jak bym jeszcze nie dawno wrócił z miejsca gdzie nie było zła w którym było tylko dobro. Czuję się obcy nie jestem człowiekiem kontaktowym, nie potrafię sie przystosowac do nowego otoczenia. Myślę czasami o samobójstwie ale nie by je popełnic tylko by sie go wystrzegac za każdym razem gdy mi przyjdzie do głowy by go nie popełnic. Nie wiem co mam robic. Jeżeli reszta mojego życia będzie tak wyglądac to może dojśc w końcu do tragedii. Liczę na zrozumienie i pomoc.

a co bys powiedzial na wizyte u lekarza?

zapytuje Cie bo dobrze by bylo abys poszedl i porozmawial z lekarzem o swoich problemach.jesli jestes chory to tylko leczenie moze przyniesc ulge.zdobadz sie na ten krok.naprawde warto!.mozliwe ze gdy podejmiesz leczenie i okaze sie ono skuteczne uznasz ze zyles w matni.byles niewolnikiem wlasnego umyslu.powinienes to zmienic.chcesz tego prawda?

czy moglbys sie odezwac? nie wiem jak odbierasz to co napisalem.staram sie Cie nie urazic.wydaje mi sie ze wiem co ci jest.potrzebne jest leczenie.wspaniala sprawa ze masz 16 lat i tak dobrze sobie zdajesz sprawe co sie z toba dzieje.nie zmarnuj tego.wielu ludzi bardzo pozno uswiadamia sobie ze cos jest nie tak.wyjdziesz z tego ale potrzebna jest wizyta u lekarza.



pozdrawiam!

Dlaczego od razu lekarz i że jest chory to świat jest chory ze swoją pogonią za pseudo szczęściem za pieniędzmi i innymi nic nie wartymi cholerstwami ludzie są sztuczni i słabi z toba jest wszystko w porządku i dobre masz odczucia

Gościu z 20:18 - autorowi wątku takie wyobcowanie w tej chwili przeszkadza, ale możesz niechcący pogłębić jego paskudny nastrój (głównym problemem może być zbyt mocne przeżywanie tego wewnętrznego rozdarcia - oczywiście mogę się mylic, ale kiedyś sama tak miałam). Wpędzanie się w branie leków to niekoniecznie dobre rozwiązanie, bo psychoterapia jest w stanie wpłynąć na postrzeganie świata. Autorze wątku, jeśli dobrze poszukasz, znajdziesz psychologa klinicznego/terapeutę - kilka(naście) spotkań powinno pomóc.

do autora watku, zyj po swojemu nie daj sie ludziom i pamietaj nie jestes sam, z takimi problemami wielu ludzi sie zmaga,masz wrazliwosc, musisz znalezc sobie jakies zajecie wlasne ktore da Ci chociaz troche szczescia.ja sam jestem w podobnej sytuacji do Twojej ale jakos probuje zyc, cieszac sie niektorymi rzeczami a naprawde wiele ich nie jest i pewnie nigdy nie bedzie tak jakbym chcial bo takie jest zycie jeszcze pewnie nie raz bede narzekac, nie wiem czy to w ogole bedziesz czytac ale zycze Ci powodzenia i pamietaj nikt nie jest idealny