Forum: Zaburzenia afektywne dwubiegunowe - ChAD

4 ostatnie lata próbuję pomóc swojemu mężowi efektem są znerwicowane dzieci które nie rozumieją moich pobudek. Już sama nie wiem czy dobrze robię bo z jednej strony jest zawierzenie tej sytuacji Bogu a zdrugiej ciężkie zzawirowania w życiu moich dzieci. Postawa mojego męża powoduje że sama czuję się jak na karuzeli tylko że coraz częściej mnie mdli bo okazuje się że moje dziecko leży w szpitalu i też ma tę samą chorobę.w trakcie leczenia usłyszałam od syna : dlaczego do tej pory się nie rozwiodłaś?. I teraz pytam samą siebie czy cała moja walka z tą chorobą była potrzebna. Mam wrażenie żeto co działo się w naszym domu przez ostatnie lata obarczyło tylko moje dziecko . Satysfakcja co najmniej żadna.terz jest bunt rozgoryczenie złość to uczucia które mi towarzyszą. Ile jeszcze ofiar ?

Odpowiem ci tak...ja od ponad 30 lat (przed ślubem mąż był chyba już chory)walczę z chorobą męża..właściwie bezskutecznie.Mąż nie przykłada sie do leczenia,zaniedbuje zażywanie leków,oszukuje,to ja latam po lekarzach,załatwiam recepty i błagam żeby łaskawie zażyl tabletkę.To nie ma najmniejszego sensu,gdy sie widzi,że chory nie ma najmniejszej ochoty zrobić coś dla rodziny i sie leczyć,a tym samym funduje im piekło na ziemi,trzeba to przerwać.Ja teraz dopiero dojrzałam do decyzji o rozwodzie,a powinnam to zrobić zdecydowanie dużo wcześniej.Teraz dopiero zrozumiałam jak bardzo skrzywdziłam dzieci.Nie ma co liczyć,że będzie lepiej,jeżeli chory nie ma świadomości choroby,ta choroba nie odpowiednio leczona bardzo postępuje.Gdy nie ma inicjatywy z drugiej strony nie ma najmniejszych szans na wyleczenie.U mnie już lada dzięń zapuka komornik do drzwi,a mąż jest wrakiem człowieka...menelem...Twoje dziecko ma rację zadając ci to pytanie...przemyśl to.Pozdrawiam M.

to barzdo przykre co się u was wydarzyło,nie mniej jednak ja też znam problem.M oj M też ma chad i w ubiegłym roku miał manie,narobił głupot jak każdy ale wrócił,przestraszył się i na szczęście obiecał leczenie już na zawsze.Obecnie stosuje się do obietnicy,i wciąż mnie zapewnia ze niegdy nie przestanie brać-właściwie to zawsze brał leki ale ponieważ miał wir C i brał chemie to na chad miał odstawine a okażało się że niepotrzebnie.Do tego doszła operacja wyrostka i to tak bardzo go rozłożyło że mania zaatakowała na 1000%.Wariowałam w ubiegłym roku ze swoimi myłśami co robić ale podjęłam decyzję że walczymy razem.Wciąż jak czytam te posty że i tak sie rozchodzą i rozpadaja małżenstwa to lęk powraca.Zupełnie zaburza to moją wizję.Już gubię się .Forum to moja odskocznia al chyba będe musiała troszke zaprzestac zaglądania tu nbo sama jestem na antydepresantach i trudno mi się pozbierać,różne opinie są ważne ale robią mi mętlik.kobiety,jesteście cudowne że wytrwałyście z chadowcami,szkoda tylko że syn równiez zachorował,a ile malat? ja mam dwóch synów i też sie o nich martwie
Pozdrawiam

To co piszesz Moniko jest bardzo ważną informacją, konkretny, uważam, że poruszyłaś bardzo ważny element. Wybór odstawienia leków na czas leczenia innych chorób, jak widać mści się okrutnie. To jest też przerwanie "leczenia" - podtrzymania remisji ChAD . Walka z naszą chorobą staje się wówczas bezskuteczna. Też przeżyłem takowego "fix'a", bardzo żałuję ale cóż nie zmienię tego. Zgadzam się z Tobą, że lęk przeszkadza Wam zdrowym w normalnych kontaktach międzyludzkich z nami bliskimi, chorymi. Podtrzymuje on wzajemny brak zaufania, którego konsekwencje są wiadome nam wszystkim. Pozdrawiam Tomek

Ps. czasem też muszę odpuścić parę dni od forum bo mnie dołuje dając wizję, ze wszystko co robię jest i tak do ..sami wiecie czego

Te wszystkie przeżycia które opisujecie dają mi do myślenia,że mój syn chadowiec nie powinien zakładać rodziny.Absolutnie nie powinnam dopuścić do tego,aby krzywdził inne osoby.Ale jak to zrobić? Jak zabronić kochać? POZDRAWIAM.

Tomku nie opuszczaj nas Bartka coś długo nie widać
Jego Bloga też już nie ma