Forum: Zaburzenia afektywne dwubiegunowe - ChAD

Hej, jestem pierwszy raz na tekiej stronie ale mam nadzieję że mi pomożecie. We wrześniu ubiegłego roku poznałam mojego obecnego partnera na początku nie wiedziałam że ma CHAD ale sam powiedział mi po 3 msc znajomości. Nic nie wiedziałam o tej chorobie więc zaczęłam czytać niektóre wpisy są naprawde straszne. Mój partner ma dodatkowo problem z alkoholem jednak on cały czas myśli że sam może sobie z tym poradzić. Odkąd z nim jestem nie miał mani bynajmniej ja tego nie widziałam chociaż czasami ma zmiany nastroju i strasznie kłamie. Wiele razy mu wybaczałam przede wszystkim picie. Na ten moment przwebywa w szpitalu na odwyku i ustawieniu leków twierdzi że chce żyć normalnie ze mną bo mnie kocha, zresztą ja go też. Ale boje się tego związku bo nie wiem co mnie czeka za 3 msc. mam z nim zamieszkać ... Choć rozum mówi że to będzie trudny związek to coś mnie do niego ciągnie tak starsznie chce mu pomóc a z drugiej strony jest starch! Proszę o odpowiedź czy warto tak starać się i odstawić starch?

Zerwać z nim przecież nie zerwiesz a poza tym warto dać szansę, skoro się leczy.
Po prostu nie pal za sobą wszystkich mostów, nie rzucaj wszystkiego na jedną szalę.
Skoro macie razem zamieszkać to zamieszkajcie ale opracuj sobie zawczasu wszystkie wyjścia awaryjne, zabezpiecz się, żebyś potem np. nie została w wynajętym na siebie mieszkaniu na które Cię nie stać z dodatkowo niespłaconym kredytem, który on przehulał.
Potraktuj strach jako zachowanie wszelkich środków bezpieczeństwa. Kontroluj leczenie, czy chodzi do lekarza, czy bierze leki, miej kontakt z lekarzem. Jak z dzieckiem ale normalne życie z ChAD jest możliwe, z tym, że nigdy nie można zapominać o chorobie.

Spróbuj ale tak byś miała do czego i gdzie wracać.

Dziękuję za odpowiedź jeśli chodzi o to mieszkanie to sprawa jest taka że należy do niego na własność, więc mam nadzieję że z tym nie będzie problemu Ale spróbuje z nim zamieszkać i zobacze jak będzie, kiedy jestem z nim cały dzień i noc. Natomiast jeśli chodzi o prace to mój partner ma własną firme którą prowadzi z ojcem więc też nie mam się o co martwić. Jedyną rzecz jaką musze zrobić to opanować ten strach! Ale może za kilka lat on mi za to podziękuję a ja powiem sobie że to była dobra decyzja

To dobrze, że się boisz bo będziesz ostrożniejsza.
A fakt, że się leczy daje nadzieje.
Pamiętaj tylko, by nie ufać w ciemno, bo chory to jednak chory, nie zawsze jest w stanie się kontrolować i przy ChAD samodzielne rzucanie leków to norma ("bo skoro już się czuję normalnie to znaczy, że wyzdrowiałem i po co mi leki").
Jeśli jest to możliwe staraj się w tym współpracować z jego rodziną. Bo skoro jest na odwyku to pewnie rodzina jest zorientowana w sytuacji i chorobie?

Powodzenia życzę.

Rodzina strasznie go wspiera zresztą ja też. Ale gdy dowiedziałam sie o tej chorobie to spędziłam godziny przed komputerem i szukałam na czym ona polega. Ja uważam że mój partner nie ma aż tak drastycznych objawów tej choroby jak niektórzy ją opisują ale różnie może sie zdarzyć. Jego ojciec również miał CHAD który ustapił w wieku 40 lat.Jak narazie dam mu szanse i zobacze jak wyjdzie wspólne mieszkanie, natomiast jeśli po odwyku znowu zacznie pić to niestety ale kolejnej szansy już nie będzie... pomimo iż strasznie mi na nim zależy bo to fajny facet tylko ma to przeklęte CHAD!