Forum: Psychiatria - grupa dla rodziny i pacjenta

Witajcie

Piszę, ponieważ od dłuższego czasu borykam się z moim partnerem z jego problemami.
Zacznę od początku... Mój partner to urodzony sportowiec, od zawsze sport jest dla niego najważniejszy. Razem jesteśmy prawie 4 lata, zawsze byliśmy zgodny i szczęśliwym związkiem, wszystko pogorszyło 8 miesięcy temu, kiedy pojawiły się problemy z pracą mojego partnera - długo nie potrafił znaleźć odpowiedniego dla siebie zajęcia, już ten fakt mocno go przybił, natomiast jakoś sobie radziliśmy, ponieważ sport był zawsze pozytywną odskocznią do czasu kiedy doznał poważnej kontuzji.... od 5 miesięcy nie może uprawić sportu, a od 3 codziennie odczuwa silny ból, który uniemożliwia nawet pójścia na spacer lub do kina.
Kilka tygodni temu mieliśmy razem zamieszkać, natomiast on ostatnio się z tego wycofał słowami - że jest mu dobrze samemu. Bardzo mnie te słowa dotknęły i gdyby wszystko było w porządku pewnie poważnie zastanowiłabym się nad rozstanie natomiast w tym przypadku nie wiem co robić.... czy to ból go wykańcza? czy to strach przed tym, że już nigdy może nie powrócić do intensywnego uprawiania sportu? Dodam, że od dłuższego czasu jest nerwowy i przybity tą sytuacją a ja już nie wiem co mogę zrobić?

Nie koniecznie to depresja. Może to lęk przed tym, że nie sprosta wyzwaniom jako mężczyzna? Podobnie jak większość płci brzydkiej twierdzi, że to facet powinien nosić spodnie i opiekować się partnerką. Teraz zaś lipa. To on jest zalerzny od ciebie. Kocha cię, ale nie może się tobą zająć i to go przybija. Pozdrawiam.

To raczej nie jest depresja. Twój chłopak chciałby Ci udowodnić, że jest zaradny i niezależny. Z powodu niemożności odnalezienia pracy odczuwa frustrację, ten stan jest pogłębiony kontuzją. Każdy byłby przybity, gdyby nie mógł wykonywać tego co kocha. Twój partner chce pobyć sam, większość mężczyzn gdy ma problem ucieka i izoluje się od innych. Nie chce zrzucać swojego smutku na Ciebie, chce sobie sam z nim poradzić. Musisz w tej chwili okazać mu wsparcie, ale nie naciskaj na wspólne mieszkanie, może on rzeczywiście potrzebuje trochę samotności.

Dziękuję Wam bardzo, to co napisaliście pasowałoby do sytuacji. Troche mnie uspokoiliście, że to nie wina wypalenia w związku a problemy (miejmy nadzieje, że przejściowe). Oczywiście wspieram go ja moge i przed nim staram się trzymać, aby nie dobijać go już moją bezsilnością, ale samej też mi już jest strasznie ciężko, zaproponowałam mu wizyte u psychologa, ale póki co nie wyraził zainteresowania tym tematem...