Forum: Psychiatria - grupa dla rodziny i pacjenta

Witam. Mam prawie 22 lata i nigdy nie byłam szczęśliwa. Nie mam w ogóle znajomych, zawsze byłam szarą myszką. Chociaż to chyba zbyt lekko powiedziane. Zawsze byłam na uboczu, teraz na studiach również. Poza wyjściem na uczelnię, nigdzie nie wychodzę. Nie spotykam się nawet w weekendy z rówieśnikami bo nie mam z kim. Nigdy nie chodziłam na dyskoteki, imprezy, nie wyjeżdżałam na wakacje. Ale to dałoby sie jeszcze przeżyć, ale ja w ogóle się nie spotykałam z nikim (nie licząc paru wizyt u dziewczyn z klasy jak mnie namówiły). Wtedy zresztą i tak się nie odzywałam do nikogo tylko siedziałam i słuchałam. I to jest właśnie problem, nie potrafię rozmawiać z ludźmi w moim wieku. Na uczelni zamieniam parę słów na tematy uczelniane i to wszystko. Jeśli mam coś załatwić to denerwuję się i unikam takich sytuacji tak długo jak tylko moge. Dopiero teraz, po tylu latach dotarło do mnie ile lat zmarnowałam, ten czas już nie powróci. Nigdy nie zaznałam życia prawdziwej nastolatki. Chciałabym coś zmienić w swoim życiu, ale to nie takie proste. Nagle się nie zmienię i nie znajdę znajomych, nie wspominając już o przyjaciołach czy chłopaku którego nigdy nie miałam. Relacje damsko-męskie są dla mnie tak odległe że trudno to sobie wyobrazić normalnemu człowiekowi żeby osoba w moim wieku nigdy nie była zakochana. Moje życie to porażka, jestem kompletnie załamana. Nie mam wsparcia rodziny co jest dla mnie bardzo bolesne. Czy ktoś z was ma może podobne problemy do moich? jeśli tak to chętnie bym o tym popisała

Skąd jesteś Olu?

czasem trzeba się otworzyć na ludzi- tak mówią i czasem to pomaga- nie koniecznie jadaczką, bo czasem wystarczy spojrzenie i już wiesz, że będzie ciekawie
tylko trzeba odpowiednich ludzi
ogólnie fajnie trafić na swoich
a jak nie ma ich w pobliżu to też nie gadam,
nie wiem, może mam drobną tendencje do wywyższania się
a może za dużo widzę i słyszę a może, jak to pani z polskiego mówiła- nadinterpretacja
mimo wszystko uważam, że zdaje sobie z wielu rzeczy sprawę i ludki są monotonne
wcale mi z tym nie jest źle ale fajnie sobie gwarantować jednak jakieś większe emocje
nieźle kopią i łatwo się uzależnić można
raczej sprawy szkolno-formalno-systemowe nie robią na mnie większego wrażenia dlatego też nie zajmuje się nimi - chyba, że misje anty wyżej wymienione, najlepiej zakrapiane
czasem tylko zostaje do tego zmuszony
proponuje znaleźć chłopca w guście i zacząć wyzwolenie od sypialni
z perspektywy mężczyzny- kobieta ma spore pole do manewru i manipulacji w tej kwestii o ile nie jest szpetna- prawda.
jak tak czytam to nie wiem czy to pomoże
ale wiem, że nie musi być sypialnia
ani nawet łóżko
^^