Forum: Psychiatria - grupa dla rodziny i pacjenta

Tak jak w temacie, potrzebuję się po prostu gdzieś wyżalić, bo mam już dość samego siebie. Nienawidzę się za to kim jestem i jak się zachowuję i nie mogę tego już sam ogarnąć. Ciągle wymyślam sobie problemy i się użalam, zamiast zabrać się za coś pożytecznego. Stałem się niesamowicie podejrzliwy wobec ludzi, wydaje mi się że prowadzą jakieś skoordynowane działania tylko po to by mnie upokorzyć. Wydaje mi się, że mnie nienawidzą. Dochodzi do tego jeszcze to, że tak jakbym na siłę uparł się, że mam chorobę psychiczną. Czytam nonstop strony z objawami zaburzeń psychicznych i wydaje mi się, że mam niektóre z nich. Kiedy rozmawiam z ludźmi często nie wiem jak i o czym rozmawiać. Najchętniej rozmawiał bym tylko o swoich "problemach". I najgorsze jest chyba poczucie zażenowania w tym wszystkim i złości na samego siebie, kiedy znowu zrobię coś "nie tak". Wszystko jeszcze dobija świadomość, że w gruncie rzeczy odczuwam ulgę gdy ktoś zwraca na mnie uwagę.. tak jakbym chciał zwrócić na siebie uwagę.. może i chcę. Nie wiem czy świadomie. Na końcu nonstop dręczą mnie wyrzuty sumienia, cały czas przepraszam wszystkich. Czuję, że jestem winny za to co się dzieje wokół. Wydaje mi się, że wszyscy się ze mnie śmieją.

Najlepiej jakbym opisał to uczucie to chęć, żeby zasnąć i już nigdy się nie obudzić, albo żeby ktoś magicznie mnie z tego stanu nie wyciągnął i magicznie poukładał wszystko w mojej głowie.

Czy ktoś z was się z czymś takim zmagał i ma jakieś sposoby na to?

Cześć,
jak długo to wszystko się dzieje?
Co jest powodem Twojego poczucia,że masz problemy?
Czy nie układa Ci się w domu, w szkole, w pracy?

Wydaje mi się, że od dwóch miesięcy. Czuję się jakbym wpadł w histerię. W gruncie rzeczy teraz mi się konkretnie nie układa, bo non-stop myślę tylko o sobie i spełnianiu swoich zachcianek, zamiast myśleć o przyjaciołach i rodzinie i najgorsze jest, że mam tego świadomość, ale tak jakbym stracił kontrolę nad tym. Nie zdziwię się jeśli po prostu zerwą ze mną kontakt.. sam bym nie chciał być tak traktowany. Chociaż patrząc w przeszłość wydaje mi się, że zawsze taki byłem. Nie zdałem jednego przedmiotu na studiach i teraz próbuję napisać zaliczenie, ale w ogóle nie mogę się na nim skupić. Boję się, że go nie zdam co totalnie mnie paraliżuje.

Mam identyczną sytuację.Także obwiniam się za moje zachowanie, że czasem zachowuję się jak egoistką, że za mało pamgam rodzinie, czasem myślę, że nie zasługuję na to by ktoś się że mną przyjaźnił, ale obwiniam też ludzi, że nie zwracają na mnie uwagi. Myślę, że to jakaś nerwica, albo początek depresji, mam silne poczucie, że to wszystko to moja wina, że że mną jest problem. Mam silne poczucie by zwierzyć się komuś, zdałam sobie sprawę, że chciałabym by ktoś mnie zauważył, ponieważ potrzebuję pomocy, myślę, że pomoże tu psycholog lub szczera rozmowa z bliską osobą.

Warto porozmawiać ze specjalistą psychologiem lub psychiatrą. Dobrze zobaczyć co powiedzą, czy chwilowo pomogłoby leki, które można potem odstawić, a potem praca podczas psychoterapii mogłaby pomóc

psychiatra to lekarz. nie trzeba się go bać, ani tego, że jak się z nim zobaczy, to się będzie miało na czole etykietke "wariat"