Forum: Zaburzenia psychiczne

Nigdy nie pisałam o sobie, ale spróbuję jak najlepiej zobrazować wam z moją sytuacje i mnie samą. Jestem nastolatką. Od dziecka wychowywałam się bez ojca.
Często kłucę się z matką i raczej częściej niż inni. Przynajmniej ja tak to odczuwam. Jeśli mam być szczera to nie przepadam za nią, wręcz jest to typ niechęci jeszcze nie tak wielkiej jak nienawiść, ale i tak jest on obecny. Kiedy na nią patrzę to widzę słabą kobietę, którą często płacze przeze mnie. Może myślicie, że mam wtedy wyrzuty sumienia czy coś. Ja słucham jej płaczu z kuchni i nic nie czuje. Czasami jedynie przejdzie mi myśl, żeby już się uciszyła bo robi się to już nudne, a wręcz czuje pewną satysfakcję... Czasem (dość często) czuje jak gromadzi się we mnie złość. Zwykle zaczynam krzyczeć, choć kilka razy zdarzyło mi się zacząć bić pięściami w ścianę. To pewnie z waszej perspektywy dziwne, ale chyba lepsze to niż bym miała wyżywiać się fizycznie na matce?
Jestem osobą o dość małej empatii, jak pewnie już to zauważyliście. Ostatnio mój szczur zachorował, mama, dziadek i siostry często zaglądały do niego czy się lepiej czuje. W pewnym momencie myśleliśmy, że zwierzak zdechnie. Ja w tym momencie pomyślałam kiedy będę mogła kupić nowego, o nieco ładniejszym kolorze futra. To jeden z przykładów. Jak byłam mała mój dziadek miał stado kur, pewnej wiosny urodziły się kurczaki. Ale żyły kilka dni. Ja tego osobiście nie pamiętam, ale mama mi opowiadała, że znalazła mnie na podwórzu, gdzie stałam nad rządkiem martwych kurczaków, a gdy ją zobaczyłam to ma być cicho bo one śpią. Może to nie być znaczące albo wręcz przeciwnie.
Nie jestem zbyt towarzyską osobą. Jednak dużo ludzi ze szkoły mnie lubi, a przynajmniej nie ma nic przeciwko. Nauczyciele mają do mnie zaufanie i polegają na mnie w niektórych sytuacjach. Mam dwie znajome w szkole, którymi najbardziej się trzymam. Jednak nie czuję w stosunku do nich głębszych uczuć. Jedna z nich ostatnio próbuje namówić mnie na wspólne wyjście do kawiarni. Jednak gdy pomyślę, że mam z nią spędzić więcej czasu niż ten w szkole oraz słuchać jej gadania, to od razu znajduję wymówkę dlaczego tym razem nie mogę iść z nią. W tym roku kończę tą szkołę i nie widzę powodu żebym się jakoś bardzo miała do niej przywiązywać w ostatnich miesiącach. Po końcu roku szkolnego każda z nas pójdzie w swoją drogę.
Ostatnia rzecz i chyba najważniejsza to moje myśli. Pomyślcie sobie. Idziecie sobie rano do szkoły, jest ładny dzień a ty o czym możesz rozmyślać idąc powoli ulicą? O pogodzie? O sprawdzianach w szkole? O tym pewnie też myślę, jednak zazwyczaj rozmyślam o tym w jaki sposób mogłabym zamordować kogoś. Czy to przez uduszenie, ładne, duże cięcie od podbrzusza do gardła czy może przez oderwanie, żuchwy od reszty głowy i patrzeć jak ów człowiek ostatkiem sił spogląda na mnie...
Nie miałam przeszłości kryminalnej, nie biłam się, a wiecie dlaczego? Nie chcę żeby to wpłynęło na moją przyszłość i ocenę ludzi względem mnie.
Nie można poznać człowieka, a tym bardziej jakiegoś zaburzenia, po kilku zdaniach, które ktoś wystukał na klawiaturze, ale co myślicie? Powinnam iść do psychologa? I jakie to może być zaburzenie? Najbardziej zależy mi na opinii osób obeznany w temacie.

Tak...powinnas pójść do psychologa. W mojej opinii kształtuje się u ciebie osobowość nieprawidłowa. Czyli dyssocjalna. Jesteś nastolatka,ale to jakie masz emocje, myśli i jak odbierasz otaczających cię ludzi i świat, nie można uznać za przejściowe problemy okresu dojrzewania,czy bujnej wyobraźni.
To się nie mieści w kanonie normalności i wymaga konsultacji psychologicznej.

Uważam że powinnaś porozmawiać z psychologiem. Jeśli masz obawy lub nie uśmiecha ci się ten pomysł - pamiętaj że to jest nasza dobra rada, psycholog zna się na rzeczy o ile będzie dobrym lekarzem, bo szczerze mówiąc ciężko trafić na dobrego psychologa. Mimo to jest to konieczne i musisz opowiedzieć o wszystkim, tak jak napisałaś to na forum.
Jesteś młodą osobą, wydaje mi się w każdym drzemią takie myśli. To nieprawda że ludzie podczas jazdy do szkoły czy pracy myślą o takich rzeczach bo nawet ja czasami pomyślę o tym co by było gdyby nagle zdarzył się wypadek i co by sie stało z tymi wszystkimi ludzmi w autobusie... Ale jednak u Ciebie może się to pogorszyć, lepiej teraz zacząć nad sobą pracować niż będzie za późno. Powodzenia

Sorry za off topic do Enyone.
Mam Deja vu z tym drobiem.
Pozdrawiam

Mama Boża jest najlepszą doradczynią
polecam modlić się do Niej lub porozmawiać (jak kto woli ) a napewno zmieni się "coś w życiu "

Lekka aktualizacja tematu. Obecnie chodzę do psychologa i byłam na razie 2 razy u psychiatry. Psycholog nic mi dosadnie nie powiedziała, jednak przypuszcza osobowość nieprawidłową, ale na ostateczną diagnozę muszę jeszcze poczekać.

Czyli tak,jak można było przypuszczać z twojego opisu. Psycholog,nie może ci postawić diagnozy,tylko powie,że masz cechy kształtującej się osobowości nieprawidłowej,bo przyjmuje się,że do wieku 21 lat,nasza osobowość,nie jest w pełni ukształtowana i dlatego zasada mówi o cechach osobowości takiej czy innej.
A psychiatra,to do czego ci jest potrzeby.? Leków na to nie ma przecież.

W sumie to nie wiem. Psycholog powiedziała wcześniej, że konsultacja z psychiatrą może być przydatna i tak chodzę sobie do niego.

Dodam jeszcze, że miałam robione badanie EEG (bo trenowałam sztukę walki i musiałam zrobić). Wyszedł nieprawidłowy zapis fal. Ogólnie to się na tym niezbyt znam, ale poczytałam trochę i niepowinno być na nim fal theta, gdyż znikają około 7 roku życia, a na moim były...