Forum: Zaburzenia afektywne dwubiegunowe - ChAD

Jw. Nie mogę zmobilizować się (póki co) by pójść do psychiatry, ale ciągle mnie to gryzie i wkurza.
Mam silne wahania nastroju w ciągu dnia. Potrafię z śmiania się z byle czego i narzucania się innym swoim wygórowanym nastrojem/żartami pod wpływem czyjegoś jednego zdania (a czasem jakby "samoczynnie") zacząć płakać przy wszystkich - nawet zdarzało mi się to kilka razy na uczelni przy prowadzącym🤦‍♀️. Nagłe wybuchy emocji. Brak kontroli tych emocji, drżenie rąk, totalne odrealnienie w sytuacjach stresowych, problemy z identyfikacją kim ja w ogóle jestem i czego chcę od życia. Nawet preferencje seksualne - raz mam pewność, że jestem hetero, raz że bi, raz, że homo a czasem myślę, że jestem aseksualna. Gwałtownie ucinam relacje, kiedy się zacieśniają. Nienawidzę zmuszania mnie do czegoś - wtedy zawsze wybucham gniewem, to budzi we mnie jakąś agresję. Skłonność do autodestrukcyjnych zachowań.
Dodatkowo mam takie fazy - przez ok. 2 lata byłam apatyczna, smutna, nie odzywałam się, ubieralam na czarno, brałam antydepresanty, wpadłam w anoreksję itd.
Potem odstawiłam leki, bo nic mi nie dawały i zaczęło się - ciągle gadam, śmieje się, żartuję, przytyłam bardzo szybko 13kg, ale fakt, że wpadłam w bulimię, ubieram się inaczej, trochę bardziej kolorowo, czasem trochę jak na imprezę a idę przecież na zakupy 😏 mój rytm dobowy jest odwrócony - potrafię biegać na bieżni o 2 w nocy, albo sprzątać cały dom o 3 nad ranem. Mam też problem z pieniędzmi - wydaję całą pensję miesięczną w ciągu 1-ego tygodnia, potem muszę pożyczać, by starczyło mi na życie na cały miesiąc. Nie kontroluję tego. To jakby silniejsze ode mnie, po prostu się dzieje i tyle.
A. I dodatkowo mam bardzo silne zainteresowania - może nawet obsesje - raz jest to dziedzina naukowa, raz jakaś osoba - sławna. I czytam o tym cały dzień, strasznie emocjonalnie się przywiązuję do tego.

Co o tym myślicie? (o ile komukolwiek chciało się to czytać 😒😂)

To pasuje do dużo chorób, musisz zgłosić się do lekarza, pewnie nie obędzie się bez szpitala, ale się nie przejmuj, jak natrafisz na jakiegoś niedouczonego lekarza, to możesz zawsze iść do drugiego.
A na marginesie to tak dużo nie napisałaś, żeby nie chciało się czytać

Hej,
Tak, jak napisał Bane, idź do lekarza. Przy czym, z tym szpitalem to akurat mocno na wyrost. Aby kogoś zdiagnozować nie jest wymagany pobyt w szpitalu. A to co opisałaś, to rzeczywiście wskazywać może na borderline lub ChAD. Im szybciej dowiesz się, co Ci jest, tym lepiej dla unormowania sytuacji zdrowotnej.

Wielkie dzięki za odpowiedzi.
Fajnie, że znalazł się ktokolwiek, żeby mnie jakoś nakierować, bo sama mam już dosyć tych huśtawek, no i rodzinka lubi się o to czepiać, ale doradzaniem w sprawie ewentualnej pomocy to już nie jest zainteresowana.
Co do szpitala - faktycznie, nie potrzebuję tego i w życiu tam nie pójdę, ale postaram się zmobilizować do psychiatry, póki mam przerwę w studiowaniu.

Masz typowe objawy ChAD-u. Im szybciej jest ona zdiagnozowana i leczona tym lepsze efekty. Radzę Ci jak najszybciej udać się do lekarza. Rodzinka się nie czepia, tylko cierpi i broni się przed zachowaniami, których z pewnością nie rozumie. Wiesz, żeby osobie chorej na ChAD doradzać, trzeba mieć dużą wiedzę na ten temat.
Pozdrawiam

Diagnozowanie zostawmy specjalistom. Podobnie, jak nie do osób na forum należy rozstrzyganie na jakim tle są napięcia w rodzinie Violet539.
Natomiast zdecydowanie, im szybsza diagnoza, tym lepiej dla osoby chorej i także jej rodziny, otoczenia. Jeśli Violet539 ma ChAD to wiadomo, że im szybciej zacznie kontrolować chorobę, tym większe szanse na normalne życie, hamowanie rozwoju choroby.

Hm, co do mojej rodziny to sprostuję - napisałam tak, bo byłam wkurzona. Po 1 jestem z dysfunkcyjnej rodziny. Po 2 w mojej rodzinie ja i moje rodzeństwo musimy być najlepsi, perfekcyjni i zawsze stawiane nam były wysokie wymagania, nigdy nie byliśmy wystarczająco dobrzy - a co za tym idzie nikt nie dopuszcza do myśli, że coś może być ze mną nie tak, że mogę być jakaś "wybrakowana", dlatego tak napisałam. Dlatego mam trochę żal do nich, nie ukrywam. Od dziecka byliśmy poddawani na zmianę nadmiernej kontroli, albo całkowicie zostawiam sami sobie, są też pomieszane role w mojej rodzinie (parentyfikacja - tak powiedziała moja dawna psycholog). Czasami po prostu coś we mnie pęka i czuję taki wnerw na to wszystko.
Ale rozumiem, że oni nie mają tej wiedzy na temat tego typu chorób i nie wymagam jej od nich. Jedynie okazania jakiegoś zainteresowania, bo są materialne rzeczy, ale emocje/kontakt są zagrzebane. Nie uważam się za jakiś "pępek świata", wręcz przeciwnie.
Mimo tego co Wam opisałam ciągle zastanawiam się czy faktycznie coś jest ze mną nie tak czy po prostu za bardzo analizuję swoje zachowanie, ale niech to już psychiatra rozstrzygnie jak już tam dotrę

Violet539, idź koniecznie do lekarza, powiedz od A do Z co Cię trapi. Nie da się ukryć, że te dysfunkcje w rodzinie miały/mają wpływ na stan psychiczny, czasem na występowanie zaburzeń, czasem chorób. Im szybciej się ze specjalistą temu przyjrzysz, tym lepiej. Tym bardziej, że to mogą być nakładające się problemy. Jak uda się dotrzeć do przyczyn, skutków, wniosków, to w ogóle będzie Ci łatwiej żyć, rozumieć, co się dzieje, znaleźć sposoby na konstruktywne radzenie sobie i obecnie i w przyszłości.
Powodzenia