Forum: Depresja

Witam od 4 lat zmagam się z depresją sezonową. Wszelkie lęki i załamania mam zawsze w okresie czerwca. Od roku regularnie chodzę do psychiatry i na mój niefart, kiedy wszystko szło ku dobrej myśli, przyszła decyzja o odstawieniu leków. Do 10 czerwca było w porządku, ale potem zaczęłam być drażliwa, obraziłam sąsiadki nade mną i pode mną, w odzewie się wydzierają pod oknem, abym "usłyszała" jaka to nie jestem. Niestety nie umiem się odgryźć, nie należę do osób walczących o swoje, a cóż, w mojej rodzinie mówienie o emocjach jest ucinanym tematem. Najlepiej schować to pod dywan.
Powróciła mi chęć zaśnięcia na zawsze i obecnie walczę ze sobą by żyć. Nie pomaga mi fakt, że mam 27 lat, mieszkam sama, ojciec zagląda raz na jakiś czas, znajomi albo wyjechali albo są zajęci a ja szukam pracy. Jak na razie bezskutecznie. Walczę z lękiem wyjścia z domu i o ile jestem poza nim się uspokajam, lecz jak wracam wszystko wraca. Nie stać mnie na przeprowadzkę a z sąsiadkami za długo już nie wytrzymam

...to nie depresja sezonowa, bo ona jest z powodu braku słońca czyli jesienno-zimowa. Po prostu masz nawroty, a bierzesz antydepresant?

Tak jak wspomniałam mam słabszą wersję, bo przed czerwcem było jeszcze w porządku. Niestety to silniejsze ode mnie, gdzie bym nie wylatała na wieczór wraca.