Forum: Psychiatria - grupa dla rodziny i pacjenta

Dziś w pracy moja przyjaciółka naskoczyła na mnie. Byłem światkiem jak kłóciła się z pewną kobietą. Gdy chciałem ją uspokoić to jeszcze bardziej naskoczyła na mnie. Nie miała jak wydać reszty więc chciałem rozmienić jej pieniądze to marudziła . Później przy ludziach pytała się czy będę odwiedzał ją w psychiatryku jak trafi. Pierwszy raz widziałem ją w takim stanie. Znam ją prawie rok i nigdy nie zachowywała się w ten sposób. Po jakimś czasie przeszło jej i widziałem uśmiech na jej buzi. Później napisała smsa, że przeprasza za to co było w pracy. Pytała czy wybaczę jej to. Zadzwoniłem do niej by porozmawiać na spokojnie ale ona znów naskoczyła na mnie. Dałem jej parę rad by nie dopuszczała do takich sytuacji to wrzasnęła na mnie. Powiedziałem, że wybaczę jej to co dziś się wydarzyło w zamian jak przyrzeknie, że nie będzie się tak zachowywać w moim towarzystwie. Nie udzieliła mi odpowiedzi. Powiedzcie co mam w takiej sytuacji robić? Dziś się jej wystraszyłem i nie wiem co będzie dalej. Jeśli to się powtórzy to nie wiem jak zareaguję. Miałem myśli czy nie lepiej zakończyć tę znajomość nim coś złego się wydarzy.

Dziś znów naskoczyła na mnie. Powiedziała, że nie może mi obiecać czegoś czego nie może zrobić. Znów zaczęła wyjmować moje złe cechy. Chyba ona lubuję się w wyjmowaniu złych cech tylko po to by mówić jacy ludzie są niedoskonali. Jeżeli ona tak to lubi to ja zacznę wyciągać z niej to co złe. Ciekawe co z tego wyjdzie.

Wiesz co czasami mnie boli? To, że zrobiłem jej małe prezenty nie oczekując od niej niczego. Zwykłe dziękuję mi wystarczało. Owszem dziękowała mi za nie ale później gdzieś te prezenty chowała i może nawet zapominała. Gdy widziałem, że ma zły nastrój i chciałem jej jakoś pomóc to odrzuciła mnie i moją pomoc. Dopiero jak ochłonęła przeprosiła mnie.

Wiesz co? Ciężko mi odciąć się od niej. Już kiedyś chciałem zakończyć znajomość z nią ale po kilku dniach ani ona ani ja nie wytrzymaliśmy i musieliśmy się spotkać i pogadać. To moja była dziewczyna. To jest ode mnie silniejsze. Oboje zauważyliśmy, że coraz częściej się kłócimy i to z byle powodu a wieczorem przepraszamy się. Wiem, że to głupie ale oboje nie możemy nic z tym zrobić.
I co tu robić?

Wczoraj przeczytałem Twój post Kat i powiem Ci, że trochę nad tym myślałem. Możliwe, że jest to toksyczna miłość. Choć chcę być szczęśliwy to tkwię gdzieś między nią a przyszłością. Moją przyszłością, moim szczęściem. Jak z nią byłem to mieliśmy plany by wyjechać gdzieś na kilka dni. nie wypaliło. Szczerze mówiąc rzadko się zdarza, że nasze plany wypalają. spytałem się jej czy miałaby ochotę wyjechać na jeden dzień nad jezioro. Powiedziała, że z miłą chęcią. Zaproponowała b y kogoś jeszcze zabrać. Zgodziłem się. I wiesz co? Nici z tego. Nie będzie wyjazdu. Już słyszę jej głoś w mojej głowie który mówi " Wiesz co? nie mam pieniędzy na ten wyjazd. Może innym razem" Tak to będzie wyglądać. Jedyne co nam wychodzi to pracowanie razem i od czasu do czasu spotykamy się.

Kat. powiem Ci, że miałem dni w których mówiłem sobie "będzie dobrze. Dasz rade" I było tak przez dwa, trzy dni. Potem wracałem do punktu wyjścia. Przykładowo. W domu coś przemyśle i jestem gotów jej to powiedzieć a jak ją widzę to i jej słodki uśmiech to wszystko pryska i mówię sobie, że to nie ma sensu. Wiem, że to nie jest normalne i każdy ma prawo mówić to co myśli ale w moim przypadku jest to dziwne. Sam nie wiem czy to strach przed nią czy strach przed jej agresją. Albo jeszcze coś innego. wiem jedno. Jeśli coś z tym nie zrobię to zmarnuje sobie życie. Czasami zastanawiam się czy na prawdę ją kocham czy to strach przed samotnością robi te wszystkie rzeczy. Chciałbym na prawdę uzyskać odpowiedz na to pytanie.