Forum: Zaburzenia afektywne dwubiegunowe - ChAD

Witam serdecznie!
Nazywam się Ewa ale chcę napisać o mojej nastoletniej córce. Do zeszłego roku (maj) córka funkcjonowała jak zwyczjna nastolatka. Była może ciut dojrzalsza i wrażliwa niż inne nastolatki,dużo czytała a mniej udzielała się towarzysko, lecz mnie to nie dziwiło- jestem taka sama. W maju zmarła moja mama i ukochana babcia mojej córki. Strasznie to obie przeżyłyśmy,popadłam w depresję-włączono mi leki . Córka natomiast leków nie dostała. Pomyślałam sobie wtedy,że to młody organizm, sama się "wyliże". Wakacje to jak mi się wydawało niezły czas na wyjście z żałoby. Byłyśmy nad jeziorem, a ona równie dobrze mogła mieszkać w piwnicznej izbie, bo w ogóle nie wychodziła z pokoju (tylko na posiłki) i nijak nie chciała się dać zaktywizować. Tak minęły wakacje i zaczęła się szkoła. I problem. Szkoła nowa, wymarzone gimnazjum językowe,a ona na nie. Nauczyciele do bani, koleżanki głupie plastiki... Stany lękowe- wszyscy się ze mnie śmieją! nie odpowiadała na lekcjach nawet jak umiała z lęku przed ośmieszeniem. Problem z mobbingiem- Wszyscy mi dokuczają! W domu napady agresji i furii- Nikt mnie nie rozumie! Paniczny strach przed wyjściem na ulicę- Jeszcze się przewrócę i wszyscy się będą śmiać! W pokoju taki bałagan,że wejść nie można. Niby wszystko typowe dla dojrzewania, ale jednak coś nie dawało mi żyć. Ze tego jakoś za dużo... Psycholog nr 1- córka odmówiła współpracy. Psycholog nr 2 to samo. Terapia grupowa- psycholog dzwoni do mnie z prośbą by córkę wypisać bo rozwala zajęcia. Czas płynie, my dalej w lesie, a z córką coraz gorzej. Odmawia pójści do szkoły. Boi się. Nie idzie do sklepu. Boi się. Jest tak agresywna,że wszyscy wokół niej na paluszkach, a najbardziej obrywa młodszy brat, bo ją wkurza. Rozbiegane oczy, skulona w łóżku, bez motywacji. Mówi "Nie wiem kim jestem, nie wiem co myślę, nie czuję nic oprócz furii na przemian z pustką. Mamo ratuj mnie, ja już nie mogę tak!" Zmiana szkoły na malutką, prywatną 15 osób w klasie. Poprawa. Może tydzień. I znów to samo." Obgadują mnie, nikt mnie nie lubi" Strach przed jazdą autobusem " Wszyscy na mnie dziwnie patrzą". Poza domem bez przerwy napięta jak struna. W domu wybuchy gniewu, bluzgi wylatujące z ust wiązankami dziesięciominutowymi- zawsze na temat osób które jej dokuczają. Wyciąganie noża na moich oczach i próby dźgania się i mówienie przy tym,że robi to po to, by przestać czuć pustkę, lepszy ból niż pustka. A potem hasło " A może ja sobie to wmawiam i to wszystko co jest w mojej głowie nie jest prawdą tylko manipulacją? Sama nie wiem, wierzysz mi?" Ja na to,że jestem pewna,że jest chora. 10 wizyt u psychologa, którego zaakceptowała i wstępna diagnoza - depresja, fobia społeczna, zdecydowane rysy borderline. Skierowanie do psychiatry. Prywatnie idziemy,w trakcie wizyty okazuje się,że leczy tylko dorosłych. Lekarz przepisuje asentrę na depresje i daje namiary na psychiatrę młodzieży. Trzeba czekać kilka tygodni. Czekamy jak na zbawienie.Stan córki się nie polepsza, mimo leku. Minimalnie tylko wyciszona. Za to zaczyna wychodzić z domu, ale tak dziwnie...Na przykład kilka godzin jeździ sama autobusem. Kolejne ataki agresji. Boję się ją zostawiać z młodszym dzieckiem w domu. Obrywa się też psu regularne lanie bo "dziwnie na nią patrzy". Zaczynamy się bardzo o nią niepokoić. Dziś wizyta u psychiatry NFZ. Super babka ale ma tylko 20 minut... Po wysłuchaniu córki mówi,że potrzeba przynajmniej jeszcze 2 wizyt po godzinie do jakichś wniosków. Następna wizyta... 10 czerwca! Przepisuje córce Lamitrin. Nie wiem jak pomóc dziecku. Co mogę jescze zrobić... Zeby chociaż diagnoza... Diagnoza to połowa sukcesu. Szarpiemy się tak od maja a jest coraz gorzej. Czy moglby mi ktoś z forum pomóc ? Pozdrawiam Ewa

Witam. Bardzo chętnie pomogę. Oprócz chad ja też mam borderline. Ponadto mam znajomych z fobią społeczną i zaburzeniami depresyjno lękowymi. Pisz na priv. Zrobię wszystko co w mojej mocy.

Jeżeli można to się wtrącę, to mi raczej na depresję wygląda, niż na Chad .

Kolejną ewentualną diagnozą może być schizofrenia paranoidalna... Wiele diagnoz może być...
Umysł swoją drogą... ale pozostaje jeszcze duch.

Rexo w tym przypadku mało prawdopodobne

Wg mnie wszystko jest możliwe Oszukany : P

Wiem ale tu nie o nas chodzi, tylko o tą biedną dziewczynę

Bralam pod uwage depresje, zreszta u dwoch lekarzy lekiem pierwszego rzutu byly leki na depresje, i wolalabym zeby to byla depresja Ale ja nie mam np poczucia ze wszyscy mi zle zycza, albo ze " dziwnie patrza". Jest mi smutno, czuje sie zagubiona- ale leki mnie trzymaja w pionie Jak jechalysmy razem autobusem to tez mowila ze " dziwnie patrza". Ale nie... Po prostu jak ludzie... Zaganiani, zajeci swoimi sprawami... Ja na poczatku to nawet myslalam,ze moze ona jakies ma wsrod rowiesnikow takie zachowania, ktore sprawiaja ze jest nielubiana ale anie. To jej sie wydaje. Pani doktor powiedziala wczoraj, ze wazne dla jej diagnozy jest to, ze Marta powiedziala ze nie wie czy to co czuje to rzeczywiscie czuje, czy tylko je sie wydaje ze to czuje. I ze poswieca tym myslom wiele czasu. Troche to pokrecone moze ale ja wiem o co jej chodzi. Najchetniej szukalabym pomocy prywatnie ale pani doktor nawet prywatne terminy ma bardzo odlegle. A ja nie wiem jak mam z corka postepowac, zeby jej nie pogorszyc! Jestem matka nie lekarzem i dzialam intuicyjnie. Hmmm a jesli wszystko robie nie tak? Mi szczerze mowiac Chad najbardziej pasuje. Pol nocy czytalam forum i mam wrazenie ze " jestem w domu". Ale jako laik kompletny nie przywiazuje sie za bardzo do wlasnej diagnozy tylko takie intuicyjne poczucie mam. Pozdrawiam przedmowcow i wszystkich uzytkownikow. Ps wszelkie dalsze sugestie mile widziane

Wszystko można sobie wkręcić... oraz wytłumaczyć.
Zależy w co ona wierzy... Chociaż wygląda to raczej tak, jakby póki co odnajdywała siebie na nowo i nie wiedziała co jest prawdziwe.
W takim wypadku polecany jest taki, względnie prosty myk: więcej zajęć, które w jakimś stopniu pochłaniają jednak nie przytłaczają- wtedy ma się mniej myśli zbędnych.

Na pewno mimo swoich trudnych zachowań ona potrzebuje dużo, dużo, dużo akceptacji i zainteresowania. Bo łączy się to z ze śmiercią babci, jakby jakas ciegiełka została wyjęta z niej samej. Coś się zawaliło.

Może ona potrzebyje przerobić, przepracować na nowo śmierć babci? Może to bardzo ważne.
Czy babcia spędzała z nią dużo czasu, czy ją nianczyła jak Ty byłas w pracy? A co z jej ojcem?