Forum: Zaburzenia afektywne dwubiegunowe - CHAD

Hej mam pytanie.
Czy osoba z CHaD musi być cały czas na lekach i chodzić na terapię?
Czy jak już jest dobrze to może sobie odpuścić? Znajomy ostatni raz u psychologa być 8 miesięcy temu,leki też odstawił jakoś w tym samym czasie,czuł się dobrze i normalnie ale ostatnio odczuwa SILNY smutek i nostalgię. Czy to może być nawrót i epizod depresji czy to tylko chandra?

ChAD jest nieuleczalny. Osoba chora musi cały czas być na lekach. Oczywiście dobierane są one w stosunku do stanu zdrowia w danej chwili. Czyli, np. ktoś jest tylko na małych dawkach jednego stabilizatora. Ale, aby utrzymać remisję, lek musi być cały czas przyjmowany.

Mogę skopiować ten komentarz i mu wysłać?

Tak.

Dzięki

ChAD jest chorobą trwającą całe życie odstawienie leków jest największym błędem a równocześnie pragnieniem chorego, przyczyną może być zaprzeczanie istnieniu choroby jednocześnie w trakcie epizodu maniakalnego terapii potrzebują członkowie rodziny wg niego . Część pacjentów nie przyjmuje do wiadomości przewlekłego charakteru swojej choroby i przy pierwszej poprawie nastroju i samopoczucia, przerywa leczenie nie widząc konieczności jego kontynuowania bo czuję się lepiej jeżeli pojawia się hipo lub mania(wg. nich są absolutnie zdrowi) ..a po tych epizodach depresja i tutaj chory jak najbardziej zgodzi się na leczenie żeby powrócić do wyżej wymienionych stanów" euforii i wszechmocy" stosując antydepresanty i z biegiem czasu terapii farmakologicznej unikają stosowania farmaceutyków stabilizujących wahania nastrojów ...(Mania, Hipomania) .Pozdrawiam

On pisze,że jego rodzina i znajomi kompletnie go nie rozumią. Wkleiłem wpis juliap A on tylko odpisuje,że może pójdzie znowu do psycholog,że sam nie wie czy rzeczywiście jesr chory etc.22

Pewnie jest w fazie...

Nic nie poradzisz. Tak bywa i w przypadku innych problemów psychicznych, ale ChAD jest specyficzny pod tym względem.
Nie będę się powtarzać tutaj, jak chcesz przeczytaj wpisy, które teraz były w wątku "Co Wam działa na nerwy". Tam się odnosiłam do pewnych kwestii, które zdaje się Cię nurtować mogą.

Napisałaś o rodzinie i znajomych, czyli można podejrzewać, że Twój znajomy ma w swoim otoczeniu ludzi, którzy wiedzą o jego chorobie. Piszę o tym, byś nie brała większej odpowiedzialności na siebie, niż musisz.
Uważam, że to super, że chcesz mu pomóc. I jak coś do niego dotrze, to bardzo dobrze. Ale nie możesz też zapętlić się, popaść w wyrzuty sumienia, gdy się nie uda, brać za dużej odpowiedzialności.
Nie jest łatwo pomóc osobie mającej ChAD i wynika to właśnie ze specyfiki tej choroby.

Nie wiem, jaki charakter ma Wasza znajomość czy jak ją traktuje Twój znajomy. Jednak pamiętaj też, że jeśli jest w (hipo)manii, to może starać się wciągnąć Cię w swój świat, brać na litość itd. W razie co uważaj, dobrze jest zachować czujność. W depresji raczej bardziej chętny byłby do powrotu do leczenia.

Goscia znam tylko z internetów. Mieszkamy w różnych krajach.