Forum: Psychiatria - grupa dla rodziny i pacjenta

Witam, mam 30 lat, jedno dziecko i szczesliwe małzenstwo.Wszystko jest pięknie tylko jedyne co mnie męczy to moja nerwica, i mysle ze wszystkich dookoła.Na wstepie powiem ze moje dziecinstwo nie było łatwe, do osiemnastego roku zycia żyłam w ciągłym strachu, pijanstwo, awantury, policja, itd, itp do tego miałam o 13 lat młodszego brata który musiałm sie zajmowac podczas "nieobecności" rodziców.Obecnie rodzice nie pija.Ja natomiast trzymałam sie jakos, nawet byłam jedna z najlepszych uczennic.Choc jednak nie miałam czasu na normalne dziecinstwo czy dojrzewanie.I mysle ze to sie teraz wszystko odbija.Z byle powodu ponosza mnie nerwy do takiego stopnia ze nie potrafie nad tym zapanowac.czasem potrafie walnac głowa w sciane zeby skupic sie na bolu a zapomniec o tych straszny nerwach.Jestem ciagle napieta, nie potrafie normalnie odpoczac, siąść spokojnie, czy sie połozyc jak normalny człowiek gdy mam wolne, tylko wciaz musze sie czyms zajmowac i wszystko robie w szybkim tempie.Mam problemy z pamiecia, zapominam bardzo duzo, czasem nawet nie przypominam sobie osoby np skąd ja znam.błagam o pomoc bo ja juz nie mam siły ze soba walczyc.Z góry dziekuje za odpowiedz.

Musisz iść do terapeuty który zajmuje się analizą twoich ruchów, on powie ci co się za nimi dzieje. Tam pomoże ci się odstresować, jeżeli będzie taka potrzeba.

Wal głową w mur aż ci przejdzie

No na pewno będziesz musiała udać się do specjalisty. Najlepiej do Poradni Zdrowia Psychicznego, jeśli taką masz w okolicy.
Jeśli to nerwica to lekarz pewno tymczasowo przepisze Ci jakieś benzo (Alprazolam, albo coś uspokajającego) no i pewnie zaleci jakąś terapię. ^^

Powodzenia. ;D

Podobne objawy mam co ty.Też nie miałam sielankowego dziecinstwa,chociaz moi rodzice nie pili,ale pochodze z wielodzietnej rodziny niezbyt wtedy zamożnej i odkad pamietam,chociaz byłam urodziwym dzieckiem zawsze miałam zaniżona samoocene,przypuszczam z braku miłości zapracowanych rodziców no i nerwica odziedziczona po ojcu.Borykam sie z nia do dnia dzisiejszego.Cokolwiek robiłam,robiłam w przyśpieszonym tempie jakby mnie ktos gonił,byłam pracocholikiem,do tego przyszła depresja poporodowa z która borykam sie do dzisiaj,chociaz małżeństwo tez mam udane,przejmuje sie drobnostkami,często zyłam w nieuzasadnionym stresie. Opisuje swoje zycie,poniewaz chcę cię przestrzec przed konsekwencjami.Wprawdzie dzisiaj jestem dojrzałą kobieta,ruchy nieco spowolniały,odpoczywac umiem ale kłopoty z pamięcia są zaskakujące nie wspomne o braku koncentracji co często naraża na śmieszność,ponieważ często wyłączam sie podczas rozmowy w konsekwencji czego nie rozumiem co sie mówi,stres powoduje,że zapominam co w danej chwili było mówione.Moja rada dla ciebie,nie dopuśc do długotrwałego stresu,koniecznie z tym coś zrób,bo w przyszłości doprowadzić może do depresji.Ja chodziłam 8 msc. na terapie,która okazała sie fiaskiem,w moim przypadku potrzebne były psychotropy dla wyciszenia sie,ale nie mam skutków ubocznych,funkcjonuję normalnie,chodzę do pracy,samopoczucie poprawiło sie,chociaz w chwilach stresujacych sa małe nawroty.