Forum: Psychiatria - grupa dla rodziny i pacjenta

Od dluzszego czasu nie radze sobie, nie umiem dalej tak zyc.W glowie siedzi mi przeszlosc w ktorej narozrabialam chciaz mam tylko 17 lat nie mam ochoty zyc wszystko co mnie wkolo otacza przyprawia mnie o placz.Miesiac temu myslam ze poznalam swoja polowke bylismy z soba miesiac bardzo sie kochalismy nie wyobrazalismy sobie zycia bez siebie a po miesiacu sie rozstalismy do dzis nie moge sie pozbierac chociaz minelo juz kupe czasu a ja nadal nie umiem bez niego zyc zawsze mi przypominal zebym Go nie zranila zawsze nazywal mnie swoja ksiezniczka mowil ze juz na zawsze razem a to on pierwszy mnie zranil i zostawil bardzo mnie to boli i wszystko dobija.Nie umiem dluzej tak zyc,juz nie raz probowalam sie zabic ale albo nie umialam albo ktos mnie ratowal.Juz nie potrafie cieszyc sie witajacym mnie dniem kazdy kolejny jest dla mnie cierpieniem.Chociaz wszyscy mi mowia ze jestem ladna i mam powodzenie to nie umiem juz ulozyc sobie na nowo zycia to co kiedys bylo przekreslilo cale moje zycie nie umiem juz tak zyc.Kiedys pomagal mi placz teraz juz nic.Jakby tego wszystkiego bylo malo dowiedzialam sie od lekarza ze mam tarczyce ja nie umiem juz dluzej zyc moje zycie jest tylko udreka nie potrafie sobie z nim poradzic.Chce umrzec...

Pamiętajcie, nie wiadomo jaki scenariusz pisze nam życie!

Rozumiem was ludzie, bo sam mam czarne myśli.

Mi pomaga słuchanie hip hopu. Polecam rapera Tomasza Chade.

"wierze, że po każdej burzy wyjdzie słońce"

Trzymajcie się ludzie!

Marek Grechuta- dni których nie znamy

weś się puść tak samo jak on daj się *** w *** i nie przeżywaj go

Moj były już mąż odszedł do innej kobiety 10 lat temu. Gdy z nią już mieszkał, kłamał synom, ze to wszystko nieprawda i nawet tę panią nazywał starą k...wą, która wygaduje bzdury, żeby siebie dowartościować. Nigdy nie poznalam tak naprawdę swojego męża. Myślałam, ze to skromny wartościowy, bogobojny mężczyzna,a on okazał się potworem! On wniósł o rozwód i nie chciał zgodzić się na niego, opowiadał, że ja robię mu problemy, co nie było prawdą, bo już na pierwszej sprawie zgodziłam się na rozwód. Sprawy o podział majątku ciągnęły się do momentu aż zgodziłam się na jego warunki.Gdy od znajomej usłyszałam, że były ostro narzeka na utrudnianie mu kontaktów z synami nie wytrzymałam i w miejscu pracy pokazałam jego pozew rozwodowy, a w nim zdanie...Synowie ....maja przebywać w każdorazowym miejscu pobytu matki,nawet za granicą..;.plotki na chwilę ucichły,ale były mąż wymyślił nową wersję zdarzeń. Wg niej nic nie umiałam,ani prać, ani gotować, ani sprzątać.... Dowiedziałam się, że wszystko robił on!Tylko kiedy, jak w domu bywał od godziny 2.00 do 6.00 ( w nocy) soboty i niedziele spędzał na szkoleniach, a wakacje na wyjazdach służbowych albo w sanatorium.Jak ta wersja się nie sprawdziła, zaatakował inaczej. Opowiada o mnie inne okropności ..Udało mu się wyizolować mnie w środowisku. NIe lubię siebie, bo się roztyłam i żeby nie słuchać plotek nie wychodzę z domu. Nie mam znajomych. Tak naprawdę zniszczył mi życie, ale dodatkowo pracuję w firmie w której dyrektorka jest byłą kochanką mojego eks i babsko to oraz jej małżonek całą złość za przeszłość małżonki i plotki powstałe z tego tytułu wyładowują na mnie. Nie mam prawa do nagród ani podwyżek, chociaż nikt nie wie dlaczego.Gdy pytam o przyczyny zbywa mnie i powtarza, że powinnam się cieszyć, że jeszcze pracuję. Wiem, że to mobbing, ale do emerytury brakuje kilka lat, a w moim wieku trudno znależć inną pracę.

Chcę umrzeć. Ale nie bardzo wiem, jak to zrobić, żeby nie spędzić reszty życia w wózku lub jako roślina.
Mam 39 lat i raka. Nie chcę się leczyć, chcę już odejść. Taka jest moja decyzja. Zrobię to tak czy inaczej, ale może ktoś mi podpowie jak to zrobić.... najszybciej i skutecznie?
Nie piszcie błagam, że mam dla kogo żyć, że warto walczyć itd. Ja walczyć nie chcę i nie będę. Koniec. Jest wiele osób, które ma raka i walczą. Ja nie chcę.
Dziękuję za konkretne odpowiedzi.

Przecież i tak umrzesz... aa, no tak, w Polsce nie ma co liczyć na bezbolesne umieranie na raka, rozumiem

Doradzanie jak się zabić jest karalne, nikt tego tutaj nie zrobi, jesteś zdany/a na siebie.

Napisz o sobie troche wiecej-rak rakowi nie rowny.Masz dopiero 39 lat odwaga jest zyc .Rozumiem Twoj bol i zal ale mam kontakt z osobami chorymi i uwierz mi -rak nie jest tym najgorszym.Zastanow sie na chwile i wykorzystaj swoj czas najlepiej jak potrafisz.polecam film,,Moje zycie beze mnie,,.Na smierc zawsze przyjdzie czas.

Aniu - dziekuję...
Filmu niestety nie znalazłam.
Co może być gorsze od raka?
Nie zgodzę się, że na śmierć zawsze przyjdzie czas. Teraz jestem w stanie coś zrobić, później mogę już nie mieć na to siły. Poza tym to "później" oznacza skazanie bliskich mi osób na oglądanie mojego cierpienia. Mam raka piersi. Wiem, że to nie cały wyrok, tylko pół wyroku. Ale nawet jesli się uda - nie chcę być kaleką. Więc tak czy inaczej żyć nie chcę.
Jestem już spokojna i mam pomysł na śmierć. Muszę jeszcze tylko załatwić pewne sprawy. Dla mnie śmierć to jedyne dobre wyjście.
Na szczęście nie jestem wierząca.

rak piersi jest do wyleczenia.4lata temu taka diagnoze uslyszala moja kolezanka .Tym bardziej Cie rozumiem,ile lez wylala tego nikt nie wie poddala sie leczeniu bo wiedziala ze musi zrobic to dla dzieci -jak najszybciej .dzisiaj jest wszystko w porzadku.Przeszl atrudne chwile ale warto bylo.Ona leczyla sie w Poznaniu.Moze cos Ci moge pomoc -pytaj i dzialaj .udreka na pozniejsze lata dla nikogo nie bedziesz-w przypadku raka sprawy rozwiazuja sie szybciej niz w innych chorobach.Szukaj drogi do zdrowia, do dobrego lekarza.Wierze ze Ci sie uda-myslenie o zyciu da i wiecej sil do zycia.

Ja tylko marzę by zasnąć i się nigdy więcej nie obudzić... Nie mam ochoty i siły by dalej żyć. Nie chce po prostu, może i mam wsparcie w rodzinie, ale ja nie chce żyć. ( myślę, o tym już baaaaaardzo długo ) nie wiem co się ze mną dzieje... Teraz w szkole jestem praktycznie pokłocona z wiekszością osób w klasie, odwróciła się ode mnie moja przyjaciółka, nawet nie wiem za co... Naprawdę, nie widzę sensu dalszego życia . Nic mnie nie cieszy, każdego dnia się wszystko powtarza, rano wstaje, szkola( wyśmiewanie się ) dom, lekcje, czasem dwór i spać ... i tak w kółko .. bezsensu . Co ja mam robić ? Boję się, że nie długo nie wytrzymam, stracę kontrole nad sobą i coś sobie zrobię.