Forum: Zaburzenia psychiczne

Mam 23 lata... Wszystko co dzieje się wokół mnie postrzegam bez emocji. ZERO. Po prostu nic nie czuję, nie obchodzi mnie nic. Muszę tylko udawać, że się czymś przejmuje, żeby nie pomyśleli, że jestem chora.

...to, chyba dystymia.

kiko6, właśnie chodzi o to, że mnie nie obchodzą inni, ani znajomi ani rodzina... nikt. mogliby nie istnieć.
nie chodzę ponura ani smutna. normalna sobie chodzę po tym świecie.
Takie to dziwne, nie potrafię tego opisać.

Zazdroszcze ci tego po czesci. Sama bym chciala miec dystans do wszystkiego

Mam to samo... to nawet nie chodzi o dystans.. to jest takie dziwne, cokolwiek by się nie stało nie potrafie sie cieszyć, czy smucić... chyba nawet nie umiem sobie wyobrazić jak niektórzy tak sie wszystkim przejmują. Poprostu jest mi wszystko obojętne.

Nie znam się na tym... ale mogę oddać Ci trochę swoich emocji Chciałabym w końcu pomyśleć o sobie a nie o innych

Brak uczuć masz od urodzenia, po jakimś traumatycznym wydarzeniu czy z biegiem lat je straciłaś?

Jeżeli dwa pierwsze to prawdopodobnie psychopatia.
Jeżeli to trzecie to po prostu wytłumiłaś swoje uczucia. Czasem też tak mam, że czuje się jak obserwator, który po prostu na chłodno wszystko analizuje. Nic ani nikt wtedy mnie nei obchodzi, dopóki mi to nie przejdzie. Co najwyżej taka wewnętrzna ekscytacja, nadmierna czujność i uczucie pełnej kontroli nad wszystkim co mnei otacza.

Jeśli faktycznie od urodzenia towarzyszył Ci brak uczuć - zarówno do rodziny jak i znajomych, w związkach i nauczyłaś się jedynie wzorców zachowań, wyuczona empatia i brak zrozumienia naturalnych odruchów innych - to jakby socjopatia. Jeśli jednak to chwilowy stan, to może potrzebujesz czasu dla siebie i to reakcja obronna na problemy? U mnie zdefiniowano bordeline - co wiąże się również z brakiem wyższych uczuć. Uniemożliwia to stworzenie normalnych, zdrowych, trwałych związków - zarówno romantycznych jak i tych towarzyskich.

Bralas jakies srodki psychotropowe np marihuana ?