Forum: Psychiatria - grupa dla rodziny i pacjenta

Moje zycie to jedna wielka porazka. Nie potrafie sie odnalezsc. Mieszkam od trzech lat za granica i kiedy wszystko wydawalo sie powoli ukladac znów sie zawalilo. Mieszkam na jakiejsc wiosce gdzie nie znam nikogo. Uczeszczam do Collegu gdzie juz zupelnie nie daje sobie rady. Nie potrafie sie skoncentrowac na tym co robie. W ciagu 3 lat zmienilem sie z zywego normalnego człowieka w jego cien. Przytylem, i nie mam ochoty dbac o siebie. Nie mam ochoty na nic. Chce siedziec przed komputerem i nie myslec o tym wszystkim dookoła mnie. A gdy przychodzi mi sie konfrontowac z zeczyistoscia poprostu nie mam ochoty by zyc. Chcial bym w tym momecie zniknac. Nie mam znajomych, a przyjaciele z Polski o mnie zapomnieli. Jak i najwazniejsza dla mnie osoba która kochalem, i kocham nadal myslac o niej dzien w dzien. Ona niestety o mnie nie pamieta. W tym momecie jestem sam. Nikt mnie nie rozumie i nie mam komu sie wygadac a rodzice mnie obwiniaja o to jak jest. Zero zrozumienia. Naprawde chcial bym odleciec z tego swiata. Ostatnie 2 lata to staczanie sie na dno które sie pogłebia z dnia na dzien. Przytylem juz dobre 20 kg. Nie dbam o siebie. Czynnosci które kiedys mi sprawialy radosc juz tego nie przynosza. Jestem zamkniety w sobie i nie potrafie juz nawiazywac kontaktów z ludzmi.
Nawet nie chce mi sie poprawiac bledów których popełniłem setke w tej beznadziejnej wypowiedzi która i tak zostanie wysmiana. Chciialbym sie uspokoic i skupic na collegu i na tym by wrocic do dawnej formy. Ale nie potrafie. Nie daje rady sobie z tym zyciem !!!!!!

Może czas ruszyć do przodu? Znaleźć kogoś z kim będziesz mógł swobodnie pogadać. Na pewno w Twoim collegu jest ktoś, kto chętnie nawiąże z Tobą znajomość. Zacznij się powoli angażować w codzienne życie. Znajdź jakąś czynność (poza komputerem), która sprawia Ci radość. Małymi kroczkami zacznij stawać z rzeczywistością twarzą twarz...