Forum: Zaburzenia psychiczne

Cześć Wszystkim. Jestem Hubert, mam 18 lat. Już od młodych lat byłem,inny''. Miałem bardzo ciężkie dzieciństwo(ojciec alkoholik, ciągłe awantury), widziałem wiele złych rzeczy i przeżyłem mnóstwo stresu. W 1 klasie gimnazjum chodziłem po psychologach, psychiatrach i psychoterapeutach. Brałem xanax i jakieś inne leki z grupy SSRI. Niestety wszystko na nic, w 2 klasie gimnazjum postanowiłem przestać chodzić na terapie i radzić sobie samemu. Pozbyłem się lęków, fobii społecznej - w skrócie; radziłem sobie. Było dobrze... do 1 klasy liceum. Wtedy wszystko wróciło i porzuciłem szkołę.
Od tamtego czasu (już 2 lata) ciągle siedzę w domu, nie spotykam się ze znajomymi(jeżeli już to piję alkohol do nieprzytomności + kilka razy zdarzyło się zażyć amfetaminę), śpię po 15h i nic nie robię. Mama wielokrotnie starała mi się pomóc, była przy mnie - ale to i tak na nic. Od ostatnich 3 miesięcy czuję totalne odrealnienie, mam wrażenie jakby świat zupełnie się zmienił(i jakby moja dusza została,,uwięziona'' w ciele), do tego dochodzi uczucie pustki, wrogości do mojej osoby ze strony innych, różne stany, np; raz jestem szczęśliwy i mogę robić wszystko, a następnego dnia nie chce mi się robić nic i czuje smutek. Czuję również, że wszystkie leki, terapie, lekarze są bez sensu. Lekarze nie chcą pomagać, bo robią to tylko i wyłącznie dla pieniędzy - taka myśl dołuje mnie kompletnie, bo sam nie potrafię sobie poradzić, a nikt inny nie chce/nie potrafi mnie zrozumieć. Naprawdę nie wiem co się ze mną dzieje, czy to początki jakiejś poważnej choroby?

Cześć Hubert
Z tego co napisałeś, wnioskuję,że to zmiana środowiska (1 klasa liceum) na nowo uruchomiła w Tobię stare problemy, leki. Jak dużo śpisz, dużo pijesz, izolujesz się to nie dziw się że masz uczucie odrealnienia i pustki. Tak się dzieje, bo tak żyjesz. To są fakty niestety.
I uważam, że jednak powinieneś wrócić na terapię..... może do kogoś innego. Zacząć wychodzić z domu, nawet pobiegać, cokolwiek.

Świat nie ulituje się nad Tobą.Ty musisz się ulitować nad sobą.Tak mało ale tak wiele.Nic więcej do dodania.
Pozdrawiam