Forum: Zaburzenia psychiczne

Witajcie.
Mam do Was takie pytanie - czy istnieje możliwość, aby człowiek nie miał w ogóle własnego charakteru?
Boja próbuje znaleźć swój charakter juz od dłuższego czasu, ale wydaje mi sie, ze ja go po prostu nie mam - tak, jakbym juz nie istniała i jakby żył w moim ciele jakiś zaprogramowany robot.
Przy każdym zachowuje sie w zupełnie inny sposób... Próbowałam "być sobą", ale trodno to zrobic, gdy nie wie sie kim jest sie tak naprawdę, jaki ma sie charakter...
Do tego wszystko sobie wmawiam, bo tak jest łatwiej... Dzieje sie tak, odkąd poszłam do gimnazjum, poznawałam nowych ludzi. Ja specjalnie zachowuje sie, jakbym była głupia, do niedawna myślałam ze naprawdę taka jestem, ale uświadomiłam sb ze osoba mająca iq nieco ponad 130 nie jest aż tak głupia... Ale zachowuje sie tak, bo jest łatwiej. Co prawda ludzie tak o tobie myślą (dopiero teraz zaczęło mi to przeszkadzać :c) ale jest łatwiej - nie wymagają od ciebie mądrego zachowania, postępowania, bycia dobrym w czymkolwiek... Ja wiem, ze nie mam talentów i dlatego tak jest mi łatwiej funkcjonować. Nikt (prócz rodziców którzy mni przeceniają) nie wymaga odemnie zbyt wiele - co prawda lecą hejty i rożne obraźliwe słowa, ale to nie jest aż tak złe, jak zawalanie wszystkiego gdy ludzie wiedza, ze jestem "mądra"

Do tego dochodzi jeszcze fakt, ze ostatnio mam jakieś dziwne napady lęku - wymyślam sb do niemal każdej sytuacji jakas straszna scenę i po prostu zaczynam panikować :c coraz częściej tak jest

Acha... I jeszcze co do strachu, to wciąż nasila sie moje wrażenie, ze nic nie osiągnę w przyszłości, ze sobie nie poradzę. Nie bede miała pracy, dachu nad głowa i rodziny (bo boje sie zawierać nowych znajomosci oraz utrzymywać kontaktu z ludźmi)... Ostatnio tez boje sie ze jakiś demon mnie opęta...

...masz bardzo niską samoocenę i brak pewnośći siebie, stąd te lęki.

Witamy w świecie niedowartościowanych ludzi szukających samych siebie. Mam tak, ale zamiast lęków mam paranoje np że ktos za mną idzie, albo śmieje się ze mnie. Tak bez podstawnie.

Wiola-dep - takie paranoje tez czasami mam i zawsze mam wrażenie ze ludzie sie na mnie gapią i zaraz wybuchną śmiechem lub mnie obgaduja

Hmmm... masz może czasem myśli w stylu, że Twój charakter jest jakąś nieukształtowaną masą, której trzeba nadać odpowiednią formę? Albo innymi słowy: że jest jak "tabula rasa"?

Swoją drogą, jest taka sentencja: "W wielkiej mądrości, wielkie utrapienie"... Ludzie mądrzy często określają inteligencję jako dar, a jednocześnie przekleństwo. Zaleta, cecha jak najbardziej pozytywna - ale jest ona swego rodzaju ciężarem. Może Ty też czasem czujesz się obciążona tym darem?

Ale co jest szczególnie smutne w Twoim wpisie: ten lęk, że nic nie osiągniesz, nie znajdziesz pracy, niska samoocena... Kto Ci takiego czegoś naopowiadał? Chyba doświadczasz strasznie dużo krytyki... może to jest jeden z powodów Twoich lęków.

Wiola-dep taki efekt jest po odstawieniu amfetaminy (tzn idziesz sobie i masz wrażenie, że ktoś na Ciebie patrzy, że wie itd. ) Brałaś kiedyś?