Forum: Psychiatria - grupa dla rodziny i pacjenta

Czesc... Mam 21 lat, dobra prace dziewczyne ktora kocham POZORNIE wszystko jest ok Znajomych mam 200, i napewno nikt by niepowiedzial ze cios jest zemna nie tak, wrecz przeciwnie zawsze bylem dusza towarzystwa gralem wiele lat w pilke lecz przydazyl mi sie wypadek ( amputacja palca) ... bylo to 2 lata temu akurat zaczynalem byc z dziwczyna i pozornie wszystko bylo dalej ok... ale jednak zaczelo byc jakby inaczej niewiem czy to przez to bo nieprzejelem sie tym jakos bynajmniej tak mi sie zdaje... wkrecam sobie ze mnie zdradza, ze oszukuje itd zaczyely klotnie wyzwiska a nawet rekoczyny ( czego NIGDY WCZESNIEJ NIEBYLO!!), niepanuje nad soba... wstydze sie za siebie... nienawidze sie... Ostatnio juz z nia nawet zerwalem (niechcialem jej ranic), ale nieumie bez niej zyc... wrocila do mnie a ja dalej to samo... po kazdej klotni placze( wczesniej nigdy nieplakalem) mam dosc zycia... chcialbym sie zabic... niemam sil juz... zawsze smialem sie z ludzi ktorzy cieli sie albo truli mowilem - *** a teraz jestem jednym z nich... niepotrafie sobie z samym soba poradzic... juz niemam sily walczyc... dziewczyna mnie kocha pomaga jak moze, ale ja naokaglo ja ranie... co mam zrobic... niby smierc niejest rozwiaczaniem, ale ja i tak niezyje ja wegetuje... z optymisty stalem sie pieprzonym idiota ktory niepanuje nad soba rani bliska osobe i ma dosc zycia... pomocy niewiecie ile mnie kosztuje napisanie tego, i niewiem po co to pisze, ale ja juz niemam nic do stracenia nic juz niewiem... od blisko roku niepotrafie sie usmiechac... mam dosc...

Z tego co piszesz ogółem można wywnioskować że zawsze byłeś idiotą. Może obudziły się w tobie jakieś głębsze uczucia i sobie z nimi nie radzisz nie będąc ignoranckim idiotą.

niestety musze sie z Toba zgodzic... zawsze mialem na wszystko ***, a teraz jest inaczej... niewiem sam... wiem ze niedaje sobie rady...

Wysoka swiadomość ze cos jest ze mna nie tak to ogromny krok do sukcesu. To o czym piszesz to typowe objawy depresji. Radze, udaj sie do dobrego psychologa, on oceni twoj stan psychiczny i albo poprowadzi sprawe sam albo odesle cie do psychiatry na leczenie farmakologiczne (stosuj sie bezwzglednie do jego wytycznych i niezniechecaj sie). W internecie znajdziesz polecanych specjalistow w twojej okolicy. Uwierz w siebie i w ludzi, wierze ze dasz rade. A odebranie sobie zycia to slaby pomysl, uczynila tak osoba bliska mi i dzis wiem ze mozna bylo pomoc ale czasami ludzie nie chca pomocy, nie chca walczyc o swoje zycie i traca to co dostalismy najcenniejszego. Chwytaj rano za telefon i szukaj pomocy, dzisiaj kiedy wyszlam z depresji wiem ze warto walczyc o siebie. Ucaluj kobiete ktora do ciebie wrocila, juz jej nie ran tylko docen to ze ona chce o was walczyc. Powodzenia i pamietaj FACHOWIEC sobie z tym poradzi. Depresja jest choroba uleczalna. Daj znac za jakis czas jak wracasz do zdrowia. Pozdrawiam WALCZĄCA!