Forum: Psychoterapia

Muszę się wygadać. Powoli nie mam siły.

To takie dziwne uczucie. Jakbym miał kamień przywiązany do serca. Bardzo ciąży mnie i nie pozwala bym myślał racjonalnie.

Zaczęło się od pornola. Taki lesbijski. Kiedyś jarały mnie takie panny. Po pewnym takim w myślach zrodziła mi się myśl "jakbym był laską to byłbym lesbijką".

I to był mój błąd bo zaraz otrzymałem jakby odpowiedź "To znaczy że jesteś gejem". I się zaczęło.

W mojej głowie zaczęły się głębić myśli. Myśli które wmawiały mi że oszukuje siebie i że najlepiej to przejść "na drugą stronę". Były tak silne, że niedobrze mi było. Charakteryzowały się tym, że widziałem siebie jako geja ale jednocześnie nie byłem podniecony na widok facetów. Po prostu nieopisane myśli które wywołują strach

Pewnego dnia w drodze do sklepu widziałem parę całującą się. Kobieta ta była wprost prześliczna. I wtedy coś mnie tknęło. Byłem zazdrosny o to, że nie ja mogę być na tym miejscu. Zazdrosny o nie posiadanie dziewczyny.
To spowodowało, że udało mi się osłabić te myśli. Szukałem ukojenia w kościele, ale wtedy pojawiły mi się inne myśli. Że nikt mnie nie chce, że zabieram tylko miejsce i tlen. Uciekłem z tego miejsca. Myśli wróciły.
Ale wtedy miałem problemy zdrowotne. Kamienie w woreczku skutecznie zasłaniały mi myśli. Ale nie byłem zadowolony.
Ludzie naokoło mówili: "Świetnie wyglądasz." "Tak trzymać"...i tak dalej. A w mojej głowie działa się wojna. Czułem, że jak schudnę to zmienię się nie do poznania i potwór we mnie znowu skrzywdzi kogoś.
Gdzieś koło czerwca w 2014 roku w trakcie pracy zrozumiałem że źle zrobiłem mówiąc jej co zrobiłem. Że zachowałem się jak totalny cham i egoista próbując obarczyć kogoś, kogo kochałem, swoim cierpieniem. W imię czego? Własnego pieprzonego zbawienia? Przecież nic i nikt mnie nie zbawi!!
Po operacji zaplanowałem wrócić do bycia grubym. Boję się, że jak schudnę to będę kimś strasznym. Ale zrozumiałem jedno...nie jestem gejem.

Te myśli są dziwne. Tak jakby miały jakiś temat, który jak się wyczerpie to pojawia się następny. I tak w kółko.

Nadal z nimi walczę. Ale w moim domu zaczęło się nie układać. Tak jakby coś pękło...popsuło się jak żeśmy podorastali z bratem. Brat wyraźnie posmutniał. Zdarza się mu wogóle nie jeść lub bardzo mało. Za to dużo pali.
Ja martwię się o niego tak mocno, że zaczyna to utrudniać życie. Nie wiem czy jest zdrowy czy chory. Jak go boli to długo nie powie nic. Ma swoje fochy. Tak jakby był panienką która tupie nóżką bo musi coś dostać. Tylko ostatnio zaczyna się z nim coś niedobrego dziać.
Ale on jest dorosły. Ma 18 lat i może decydować o sobie. Ale mój strach powoduje niezdrową atmosferę w domu. Odbiera mi to radość z tego co kiedyś sprawiało mi radość. Myślałem, że jak zajem problemy to będzie mi łatwiej. Żarcie nie pomaga już. Zacząłem sięgać do alkoholu. Pogubiłem się.
Lecz wewnątrz jest głos żebym się wyprowadził. Odetchnął i stanął na własne nogi. Dałbym radę. Mam pracę. Ale jeżeli się wyprowadzę to znowu pojawią się myśli których nie opanuję sam. Może kiedyś pojawi się ta jedyna kobieta i co...znowu będę przeżywać cierpienie? Jej czy moje? Albo nasze obojga?
Nie chcę ranić. Przez to straciłem zainteresowanie seksem. Tylko pornole mnie ruszają. Ale to tylko na chwile. Potem opada.

Dziękuję za uwagę

cześć jak chcesz możemy porozmawiać napisz czy jesteś zainteresowany