Forum: Psychiatria - grupa dla rodziny i pacjenta

Mam 23 lata, w wieku 16 lat zachorowałam na anoreksję, która rok później zmieniła się w bulimię, przy pomocy leków - fluoksetyna i dużego wkładu starań i pracy udało mi się pokonać zaburzenia odżywiania. Zapadło mi jednak w pamięć, że moja ówczesna pani psychiatra podejrzewała u mnie schizofrenię, mówiłam jej o strachu przed wyjściem z domu, o rażącej sile światła słonecznego. Później o tym zapomniałam, żyło mi się mniej lub bardziej normalnie, ale dobrze. Ostatnio zauważyłam u siebie niepokojące objawy, które początkowo zaczęłam łączyć z nadużyciem marihuany; totalny brak koncentracji i utratę pamięci, do tego stopnia, że zapominałam imion rodzeństwa albo tego, w jaki sposób poznałam chłopaka. Nie paliłam jednak aż tak dużo, poza tym takie objawy pojawiły się u mnie dopiero po rozstaniu z chłopakiem, które bardzo przeżyłam. Mam chaos myśli, nie kontroluję emocji, mimo, że zdaję sobię sprawę z tego, jakie czasem bywają nielogiczne. Dręczy mnie życiowa pustka, której wymarzonym rozwiązaniem wydaje mi się śmierć. Nie moge znieść nasilenia barw, hałasu, światła poza domem, dlatego bez przerwy poza domem noszę okulary słoneczne. Maluję obrazy, na których oglądające osoby zwracają uwagę przede wszystkim na specyficzne zestawienia kolorow. Czuję że dzieje się ze mną coś niepokojącego, nie wiem dokąd to prowadzi; ekspertów proszę o pomoc.

Schizofrenia to raczej nie jest ale na pewno przydałaby Ci się psychoterapia, najlepiej długoterminowa i dość intensywna. Szkoda tracić życia, w którym przecież możemy być szczęśliwi.

Jeśli nie masz objawów wytwórczych (urojeń, omamów) to nie zaprzątaj sobie głowy schizofrenią, jak dla mnie wygląda to na depresję, ale to już powinien ocenić lekarz, kiedy do niego pójdziesz