Forum: Zaburzenia psychiczne

Witam, chciałabym opisać swój problem.
Na początku wakacji chciałam zrzucić parę kilo, ważyłam wtedy 67kg przy wzroście 171. Jadłam bardzo mało, dwa posiłki dziennie, nie podjadajac i pijąc mnóstwo wody. Miałam zamiar schudnąć do 67kg. Teraz ważę juz 57 i mam kolejne plany na wymarzoną wagę. Nie potrafię skupić myśli na czymś innym niż jedzenie. Ważę się po kilkanaście razy dziennie. Jedząc mam starsze wyrzuty sumienia, za czym idzie bardzo obniżony nastrój. W wolnym czasie wciąż oglądam filmy o gotowaniu, programy kulinarne. Między głodówkami miewam okresy w których jem naprawdę bardzo dużo. Choć teraz jest mi nawet ciężko stwierdzić ile to dużo, a ile to mało. Każda wyższa waga powoduje u mnie wielki smutek. Po dniu "rozpusty" wiem ze kolejny dzień musze to odrobić nie jedząc nic. Starciłam ochotę na jakiekolwiek zbliżenia z chłopakiem. Bardzo proszę o jakąkolwiek odpowiedzialność co dalej mam z tym zrobić, jest mi bardzo ciężko żyć myśląc ciągle o jedzeniu, o tym co mam zjeść, ile i o której godzinie. Nawet mój chłopak zaczął zwracać mi uwagę na to ze nie ma u nas dnia bez rozmowy o jedzeniu, wadze etc.
Dodam jeszcze na koniec ze dwa lata temu leczyłam się na depresję z której wyszłam.
Pozdrawiam, z góry dziękuję za odpowiedź

Powinnaś iść znowu do psychologa a nawet do dietetyka, żeby Ci ustalił dietę,jeżeli chcesz coś zmienić w sobie. Masz problem napewno, wyrzuty itd.

Moim zdaniem dietetyk niewiele pomoże, bo najzwyczajniej jest to problem psychiczny - ale jeśli chcesz ułożyć sobie odpowiednią dietę to czemu nie? Powinnaś udać się z tym problemem do psychologa. Nie chcę się rozdrabniać w szczegóły, ponieważ idąc do psychologa dostaniesz więcej informacji na temat problemu i nie zwlekaj z tym przede wszystkim.

Kito,dlatego napisałam najpierw do psychologa a z czasem do dietetyka.Może żle to napisałam.🙋

Warto wybrać się na wizytę do psychologa. Brzmi niepokojąco i niebezpiecznie, trochę jak początki anoreksji. Bo ta choroba nie zaczyna się od wyglądania jak szkielet, a właśnie od takich "obsesji".

Nie idź do żadnego dietetyka, tylko dyletanci mogą polecać takie rozwiązanie. Udaj się do psychologa, jeżeli będziesz w stanie krytycznym.
Na chwilę obecną mogę Ci zaproponować "rozumowe" rozwiązanie. Poszukaj sobie w sieci informacji na temat "jak obcinać kalorie" i zobaczysz, że wagi nie zrzuca się w taki sposób jak Ty to robisz. Radykalne ograniczenie jedzenia może odchudzanie wyłącznie utrudnić. Zacznij jeść zdrowo, ale normalnie tak by się najadać. Nie jedz słodyczy, ani bardzo wysoko kalorycznych owoców, a postaw na warzywa, kasze, ryż i chleb razowy. Do tego jakieś białko: mięso, jaja, twarogi(są też chude, prawie bez tłuszczu do wyboru). W dodatku gotowane warzywa mogą zahamować apetyt, a nie tuczą zupełnie. Tylko ziemniaki mają dosyć dużo węglowodanów, ale je też c zasem można zjeść. Jak już ustabilizujesz sobie taką dietę, będziesz się najadać i wysypiać, to oblicz sobie, ile kalorii dziennie średnio jedz w tygodniu. Następnie zacznij sobie obcinać co tydzień po około 50 kalorii. Dzięki temu nie będziesz się głodzić ani męczyć, a i efekt będzie lepszy, bo organizm w ten sposób zrzuca wagę najefektywniej. Nie możesz go szokować katorżniczą dietą. Jak już będziesz się czuć mocno "niedojedzona" to skończ "obcinanie" kalorii, a nawet nieco dodaj. W dodatku waga 67kg przy 171cm wzrostu to nie jest wysoka waga, oczywiście wszystko zależy od sylwetki. Poniżej 57 to już przesada, ale zastosuj się do tej strategii i wtedy obsesyjne myśli może ustąpią, bo wszystko będzie pod kontrolą. Obecnie pewnie nie masz dużej wiedzy o odchudzaniu i pewnie stąd też bierze się niepokój.
A dietetyk wie to wszystko, o czym napisałem, tylko Ci tego nie powie. Weźmie 100 lub 200 zł, ułoży dietę i zaprosi ponownie za 2 tygodnie.
Będzie dobrze.

polecam fajny artykul na temat jedzenioholizmu znajdzlekarza.pl/swiadomypacjent/jestem-nalogowym-jedzenioholikiem