Forum: Psychiatria - grupa dla rodziny i pacjenta

Mam wrażenie, że potrzebuje pomocy. I to poważnej.
Moi rodzice są pare lat po rozwodzie. Mieszkam z mamą. Ojca widuje w weekendy. Mama robi dla mnie wszystko, teoretycznie nieba by mi przychyliła. Czasami mam wrażenie, że jestem niewdzięczna... Ale zupełnie się nie rozumiemy. Ona za bardzo chce decydować o moim życiu. Każde moje słowo interpretuje z przesadą. Czuje się samotna, niedowartościowana, wiecznie za mało idealna. Ojciec za to pamięta o mnie jak mu wygodnie. Ale płaci za największe szczęście w moim życiu- konia.
Problem w tym, że nasze relacje z mamą są już koszmarne. Za każdym razem jak się kłócimy i ona mówi, że skończę kopiąc rowy- ja dokopuje jej mówiąc, że jest beznadziejną matką, koszmarną córką, a jej życie to porażka. Tylko, że nasze kłótnie to ostatnio bójki i obrzucanie się stekiem przekleństw. Pisząc to mam na głowie wielkiego siniaka.
Nie chcę się wyprowadzać od mamy. Te bójki to pewnie w wiekszosci moja wina... Jestem po prostu okropna i niewdzięczna. Ale robiąc tak, mam wrażenie, że przynajmniej zasługuję na to, żeby być tą okropną.
Co mam zrobić ?

Może spróbuj polegać na ciszy? Znaczy się, chyba nie ma nic złego w byciu samotnym? Jeśli potrzebujesz tego "tłumu" to zazwyczaj by się w nim odnaleźć wystarczy zmienić trochę punkt widzenia poszerzając horyzonty. Dodać do tego trochę odwagi i już można się spełniać wśród ludzi. To tak na pocieszenie. W sumie trochę to śmieszne bo ludzie chodzą latami na różne terapie żeby taką prostą rzecz zrozumieć, ale to już mała dygresja.