Forum: Psychiatria - grupa dla rodziny i pacjenta

Czesc, witam wszystkich na forum.

Otóż mam pewien problem w rodzinie. Moi rodzice b. długo żyli w separacji, jednakże ze względu na przekonania religijne itp, wrócili do mieszkania razem po wielu latach. Ja wyprowadziłem się już dawno temu i pracuje, ale odwiedzam często dom rodzinny, bo żyję od niego 30 minut drogi. Niestety, od pewnego czasu jestem świadkiem następujacej sytuacji w domu:
- ojciec, chociaz nigdy "normalny" nie był: 0 znajomych, kiepska praca, 10 lat spędzonych w samotności w jego odziedziczonym mieszkaniu, zrobił sobie z matki służaca. Do tego stopnia, że siedzi cały czas w domu, nie pomaga w niczym, a proste rzeczy typu odgrzanie zupy, czy przyszykowanie kanapki zrzuca na matkę. Jeśli ta nie przyjdzie - chłop nie jest w stanie uszykować sobie bułki i robi się agresywny!
- facet gada do siebie cały czas gdy jest sam coś pod nosem, czasem rozmawia z kotem. Ciagle sapie, przeklina itd. TVP i PiS na okraglo.
- i teraz najwazniejsze - bol nogi. Od jakichs 2 lat, coraz bardziej uskarza sie na bol nogi. Problem w tym, że po zjechaniu kilku ortopedów, chirurgów, neurologów i zrobieniu kilku rtg lędzwi, stawów, kości - żaden lekarz nie był w stanie określić przyczyny, ani żadnych zwyrodnień. To samo wizyty u kręgarzy itd. Oczywiście wszędzie wożę go ja albo matka. W końcu lekarka rodzinna stwierdziła, iż może być to udowany ból, aby skupić na sobie uwagę i opiekę. Poleciła aby udać się z nim do psychiatry - oczywiście odrazu padło NIE, że on nie jest wariat itd. Oczywiście pani doktor wysnuła tę diagnozę bez wiedzy o tym, jak wyglada sytuacja w domu. Na dodatek, schorzenia psychiczne w rodzinie od strony ojca to praktycznie norma (ciotka leczy się psychiatrycznie, proba samobojcza, wujek na antydepresantach, ja też mam lekkie depresje). I teraz pytanie - co z tym mozna zrobic? Jeśli pacjent jest b. dużym balastem dla rodziny, a ze względów religijnych itd moja matka nie bierze nawet pod uwagę opcji wyrzucenia go z domu (kiedyś zrobił to mój dziadek), jak można leczyć i diagnozować takiego pacjenta, skoro on sam nie wyraża chęci?

Jeśli nie chce to nie widzę powodu żeby go do tego zmusić. Czekać i obserwować

Hej, Próbujcie go jakoś namówić na wizytę u specjalisty. Chociażby neurologa. Oczywiście, dobrze by było, aby ewentualny lekarz był wcześniej przez Was uprzedzony, co do sytuacji.
Poza tym, jest kilka innych możliwości postarania się o leczenie, ale to, jeśli jesteś zainteresowany odezwij się na priv.
Pozdrawiam

Hej, Dobry kierunek. Czasem tak właśnie trzeba na początek przez tego neurologa w szerokim pojęciu. Ból wiadomo, że może być realny, jest wiele schorzeń, skutków urazów, które nawet po latach się odzywają. A zdrowie psychiczne to druga sprawa. Ale widać, że tu coś jest na rzeczy. Powodzenia z tym wszystkim, oby tata dał się namówić na diagnostykę i ewentualne leczenie i by to pomogło.