Forum: Psychiatria - grupa dla rodziny i pacjenta

Ostatnimi czasy zacząłem mieszkać z moją koleżanką w związku z rozpoczęciem studiów. Oboje nie byliśmy jak dotąd okazami zdrowia psychicznego, ale jakoś się dogadywaliśmy. Teraz nie ma dnia, żebyśmy się ze sobą nie kłócili; poznałem nowych znajomych i to jest główny powód naszych kłótni, a w zasadzie jej krzyków skierowanych w moją stronę. Znalazłem artykuł o osobowości histrionicznej, to jakby było napisane o niej. W związku z tym mam pytania
1. Czy osobowość histrioniczna może być efektem nerwicy? (koleżanka jest genetycznie obciążona nerwicą)
2. Czy ta "niestosowna seksualność" może być "zaprzeczona"? Tzn, odnoszę wrażenie, że koleżanka jest obrzydliwie rozerotyzowana, jednocześnie udając niewinną, robi to odkąd usłyszała, że jej chłopak woli "dziewice".
3. Jak skłonić ją do podjęcia leczenia? po długich namowach udało mi się ją skłonić do rejestracji do psychiatry, ale z góry powiedziała, że nie zamierza tam iść, bo "nie ma czasu", bo "nie jest czubkiem"itd. Co jej powiedzieć, aby uwierzyła, że to ważne nie tylko dla jej zdrowia, ale też dla zdrowia psychicznego ludzi wokół niej?
4. Co może być przyczyną tego zaburzenia?

Jestem raczej laikiem, a i laicy się tu wypowiadają. IMHO mało kto w wieku 19lat ma w pełni ukształtowaną osobowość. Nerwica poza tym jest uwarunkowana środowiskowo, nie genetycznie (tzn jest spowodowana jakimiś zaistniałymi czynnikami). Skąd taka precyzyjna diagnoza?

punkt 3:wynika z tego, że jednak jej nie skłoniłeś do zapisania się.

Sprawa wygląda na dosyć złożoną i trudno tu cokolwiek konstruktywnego poradzić.

Sprawa wygląda tak, że istotnie, zarejestrowała się do lekarza, ale kiedy odłożyła słuchawkę zakomunikowała mi, że tam nie pójdzie, bo nie pasuje jej termin, a poza tym to nie jest czubkiem i nie potrzebuje psychiatry. Wciąż uważa, że zmuszam ją do tej wizyty bo "jej nienawidzę", a ja nie wiem jak jej wyjaśnić, że to dla jej dobra.

Oczywiście, nie dokonuję tutaj diagnozy, bo przecież nie jestem lekarzem, wnioskuję tak po opisie objawów w artykułach.

I co do nerwicy; jej matka leczy się na nerwicę i jednocześnie ma bardzo duży wpływ na życie koleżanki.

To dobrze, że jesteś szczery wobec swojej znajomej. Mam wrażenie, że jej może czasem brakować szczerości, bo np. ja na jej miejscu pogadałabym w pierwszej kolejności z chłopakiem - w końcu to ważna osobista relacja, a niezrozumienie może być źródłem (istotnym, jesli nie głównym) opisywanych tu problemów.

Jeśli matka tej dziewczyny się leczy, to nie powinno być dużego problemu z namówieniem (przez matkę) tej dziewczyny do podjęcia jakiejś terapii.

Cześć. Z opisu wygląda na to,że Twoja koleżanka nerwicę. Podzielam również zdanie,że porozmawiałabym z jej chłopakiem i zwróciłabym uwagę na zachowanie koleżanki,wspomniałbyś że chciałbyś aby zapisała się na rozmowę do lekarza psychiatry.
Możesz porozmawiać z jej mamą i zapytać się jej czy jej córka zawsze miała takie chwiejne nastroje i jak reagowali na jej stan nerwicy?

Co do matki koleżanki, to niestety jest osobą, którą bardzo łatwo zirytować, a kiedy już jest poddenerwowana ciężko przemówić jej do rozsądku. Miałem (nie)przyjemność załatwiać z nią mieszkanie i o mały włos przez jej ciągłe wybuchy złości i oskarżanie wszystkich dookoła nie skończylibyśmy bez mieszkania. Oczywiście mógłbym porozmawiać z nią na ten temat, ale obawiam się, że zwyczajnie zostanę objechany za to, że mam jej córkę za "czubka". Chłopak koleżanki bagatelizuje problem, nic dziwnego, bo przy nim koleżanka jest zupełnie innym człowiekiem, ale myślę, że to tylko kwestia czasu; koleżance odechce się udawać, że jest spokojna. Mimo wszystko chciałbym zrobić coś z tym problemem wcześniej, zanim całkiem stracę cierpliwość.

W takim razie zostaje ci albo wyprowadzenie się, albo próba przekonania matki i chłopaka tej dziewczyny. Postaraj się porozmawiać na neutralnym gruncie i nie zakładaj wystąpienia wszelkich możliwych problemów. Jeśli natomiast nie masz odwagi, pomyśl o wyprowadzce.