Forum: Psychoterapia

Witam czy ktoś z Was miał do czynienia z osobowością wieloraką, rozszczepienie osobowości po traumie (seksualnej, przemocy, śmierci) jakie dziecko przeżyło?
W odpowiedzi na traumę wytwarza się kilka osobowości-sposób radzenia sobie z tak drastycznym przeżyciem .Może ich być kilka, w różnym wieku, różnej płci, orientacji seksualne, mają różne imiona(choć reagują na imię osobowości głównej), każdy z nich może sie różnić ilorazem inteligencji, mają inny gust, inny smak, inny wyraz twarzy, akcent, itd.Często osobowość prawdziwa jest wycofana, dominują silniejsze. Pamięć częściowo jest wspólna ale często nie pamiętają co robiła dana osobowość dzień wcześniej. Czasem prowadzą odrębne życia.

W Polsce oficjalnie zdiagnozowanych jest 200 przypadków, w Europie 1-3% społeczeństwa choruje. W USA więcej osób jest zdiagnozowanych .
Czy psychoterapia jest jedynym sposobem, żeby scalić osobowość? Czy to się udaje?Jak można takiej osobie pomóc? I jak z taką osobą żyć?

Ciekawią mnie liczby, skąd dane, że w Polsce jest 200 zdiagnozowanych?

Co do terapii, myślę, że jest ona kluczowa. Scalanie jest procesem czasem bardzo długotrwałym i nie zawsze się udaje zintegrować wszystkie osobowości. Myślę, że przez złożoność i trudność choroby powinno się znaleźć naprawdę dobrego terapeutę. Czasem stosuje się też hipnozę, żeby wydobyć informacje, czasem też wspomaga się farmakologicznie. Podstawowym krokiem jest uświadomienie osobowości podstawowej o istnieniu innych.
"The first priority of psychotherapy is to stabilize patients and ensure safety, before evaluating traumatic experiences and exploring problematic identities and reasons for dissociations."

I myślę, że rodzina i najbliżsi takiej osoby powinni bardzo dobrze zaznajomić się z tematem, nie udawać też, że innych osobowości nie ma, nie ignorować ich, bo to może utrudnić proces scalania. No ale najważniejsza i podstawowa rzecz, to udać się do psychiatry w przypadku podejrzenia występowania tej choroby, on powinien udzielić rad i wskazówek, jak się z taką osobą obchodzić, bo też każdy przypadek jest inny i każdy wymaga pewnie nieco innego, indywidualnego podejścia.

problem w tym ze przez 2 lata odwiedził 30 psychiatrów, był w szpitalu w wawie w ośrodku referencyjnym, robił testy osobowości i rozmawiała z psychologami.I nikt nie rozpoznł zaburzeń dysocjacyjnych tożsamości.Dopiero po postawieniu mojej diagnozy, bo wszystkim mówiłam że zasypiam z jednym a budzę si,e z innym, a mojego męża nie ma została ona potwierdzona przez kilku psychologów i dopiero po 2 latach tułania się może podjąć odpowiednia terapię.smutne ale prawdziwe...

Przykro mi to czytać...Niestety bardzo rzadko diagnozuje się DID, poza tym leczenie powinien przeprowadzać bardzo doświadczony terapeuta, a ze względu na rzadkie rozpoznawanie tej choroby jest ich niewielu, to takie zamknięte koło. No i druga kwestia jest taka, że niektórzy podważają istnienie DID i uważają je po prostu za doskonałą grę aktorską, tak było w przypadku choćby Milligana, on też mnóstwo nacierpiał się przez złe diagnozy i nieuznawanie jego choroby. Trzymam kciuki za pomyślną terapię Pani męża.