Forum: Psychiatria - grupa dla rodziny i pacjenta

Witam

Moja historia: Półtora miesiąca w szpitalu psychiatrycznym, leczenie Haloperidolem i Solianem + Prinidol. Obecnie miesiąc w domu, dawkuje 400mg x Solianu i 1mg x3 Haloperidolu. Najgorsze w tym wszystkim jest to, że świat mi się nie wydaje taki jaki był kiedyś. Wszystko odbieram jakoś inaczej i przeraża mnie to. Niepokój też wzbudza, że oczywiście nie mówie tego mojej pani doktor - nie ufam. Spotkanie ze znajomymi okazało się czymś zupełnie innym niż do tej pory. Wcześniej było to frajdą, a teraz czułem się obco, że aż źle. Martwie się co ze mnie będzie za parę lat, czy za pare miesięcy będę bardziej aktywny?

Mam skłonność do uciekania w sen. W dzień trudno mi się zmotywować do czegokolwiek. Często nic mnie nie porusza, wszystko nie ma sensu. (dziś jest niebo lepiej) - z tym, że wczoraj cały dzień bezczynnie przeleżałem w łóżku. Jak by ktoś chciał coś napisać to proszę. Czy te oznaki które mam są na miejscu jeśli chodzi o moją chorobę?

pozdrawiam
Kacper

Drogi Kacprze.Nie znam działania leków,które bierzesz(mój mąż zażywa tylko depakine),ale zapewne twój apatyczny stan zawdzięczasz właśnie im,na ulotce leków przeczytasz skutki uboczne.Pewnie trochę czasu musi minąć zanim organizm sie przyzwyczai .Proponuję przemóc sie i najlepiej znaleźć sobie jakieś zajęcie,lub oddać sie ulubionym hobby.Praca jest najlepszym sposobem na takie stany depresyjne,bo rozumiem,że cierpisz na depresję,bo nam nie napisałęś co masz zdiagnozowane.Pzdr.

Kacprze, prędzej znajdziesz odpowiedz w dziale o schizofrenii, ale zazwyczaj po psychozach wtedy taki stan jest normalny, oczywiście jesli nie utrzymuje się miesiącami czy latami. po prostu pilnuj leczenia i zglaszaj lekarzowi wszytsko, co Cię niepokoi. powodzenia

Oj,przepraszam Kacprze,napisałam,że nie podałeś nam diagnozy,przecież w temacie postu jest napisana,nie zauważyłam.

Cześć Kacprze jestem Chadowcem z długim już stażem, tak jest przeraża to, że czujemy się jakby w niewidzialnym kaftanie bezpieczeństwa. tak działają leki. One nas ograniczają, z początku człowiek tęskni do dawnego Ja, i to jest naturalne, jest to duży dyskomfort. W tym okresie dużo chorych porzuca leki, co prowadzi do powrotu ( eskalacji) choroby. Strach przed odrzuceniem itp, do tego często bliscy jadą w takim okresie po nas jak po łysej kobyle bo widzą, że jesteśmy słabi, i wetują sobie wszystkie moralne straty etc. To nie jest dobry okres. Jednak dobrze jest przetrwać parę miesięcy i wtedy zacząć się zastanawiać nad "bilansem" życia. Pomalutku będziesz wstawał na nogi, powrotu do stanu przed już nie ma zapomnij, znajomi wyselekcjonują się to fakt ale czy o ilość chodzi czy o jakość? Pozdrawiam Tomek

Tomku, nie mieszaj i nie dołuj autora wątku.


Kacper nie jest chory na Chad, a po dwójce moich znajomych(też to samo schorzenie) widzę, że w remisji funkcjonują jak przed chorobą.

Kacper - przenieś się do tematu "Psychiatria - grupa dla roziny i pacjenta" i pisz w tym wątku:

www.psychiatria.pl/forum/vt,49,243,38713,0,ostre-i-przemijajace-zaburzenia-psychotyczne#.UKH8leTWhF0