Forum: Psychiatria - grupa dla rodziny i pacjenta

Jestem licealistka. Mimo mlodego wieku mam za soba 2 ciezsze depresje skutkiem ktorych bylo okaleczanie sie, choroby zwiazane z odzywaniem (anoreksja i bulimia), nerwice. Od dawna wiedzialam - chociazby dzieki wizytom u lekarzA - ze jest ze mna cos nie tak, jednak byl okres kiedy czulam sie "zdrowa". 2-3 miesiace temu wrocily mi natrectwa i depresja, panicznie balam sie smierci kogos bliskiego, non stop o tym myslalam (co uniemozliwialo mi normalne relacje z ludzmi), wrocily zle wspomnienia ktore dokladnie analizowalam kilkaset razy na dzien, od zawsze mialam tendencje do wymyslania nieprawdopodobnych historii ktorych punktem docelowym byla moja smierc, co znacznie sie nasililo, cierpialam na bezsennosc. Po pewnym czasie objawy te zmienily kierunek. Od 2 tygodni wszystko jest mi obojetne, jestem nastawiona apatycznie do swiata. NIE MYSLE O NICZYM - to jest najlepsze okreslenie tego. mam zupelnie realne mysli zeby skoczyc z 10 pietra tak po prostu, bez zadnego powodu, tak zeby sobie skoczyc, wszystkie sny na jawie traktuje - nawet te najbardziej abstrakcyjne - jako rzecz oczywista, ktora sie wydarzyla naprawde, chociaz zdajne sobie sprawe jak to moze brzmiec, po lekcjach wychodze ze szkoly i bladze po parkach i ulicach bez zadnego celu, czesto sie denerwuje lub czuje podekscytowanie z nieznanej mi przyczyny, zastanawiam sie nad glupimi, fanstastycznymi, niemozliwymi w zyciu realnym drobiazgami, nie skupiam sie na niczym powaznym.

nie napisalam wszystkiego w sposob czytelny, tak zeby oddac to jak sie czuje ale nawet nie jestem w stanie. ktos moze mi powiedziec o co chodzi?

aha, i co noc snia mi sie wlasciwie takie same sny, wszystkie dotycza mojej smierci. mam tez sny cykliczne

witam mysle ze powinnas skontaktowac sie z lekarzem zapisze jakies dobre leki i wszystko wroci do normalnego stanu ja tez przeszlam depresje psychotyczna 1.5 roku bralam tabletki odstawilam na 3 tyg.ale wszystko wrocilo z powrotem wiec od nowa leczenie ale nie poddaje sie walcze jak lew pozdrawiam Agnieszka

Ja mam podobnie ja ty. Też jestem w liceum. Tylko ze nie mam anoreksji ani bulimii, ale zycie strasznie mnie przytlacza. Jestem w III kl liceum i akurat teraz musialo mi sie to przytrafic, to cierpienie, nie wiem jak dlugo to zniose. Mam wrazenie ze juz nigdy nie bedzie tak jak kiedys. Przez cale wakacje malo co jadlam, spalam po 14 h dziennie. To bylo okropne, teraz jest juz troche lepiej. Tylko ze spie po 4 h dziennie, budze sie o 3 nad ranem z okropnym bolem i to nie jakichs miesni tylko z bolem w duszy. wiem ze to moze smiesznie brzmi, ale to jest okropne, nikomu tego nie zycze, nawet najgorszemu wrogowi, wlasciwie teraz to jest mi juz wszystko obojetne. Boje sie ze zaden psycholog ani psychiatra mi w tym nie pomoze, chociaz psychiatra to moze za duzo powiedziane. boje sie tego wszystkiego, olewam kolezanki w szkole, nie mam ochoty z nikim rozmawiac, okropne;/ powoli umieram, stoje nad wlasnym grobem i zygac mi sie chce jak patrze na ludzi ktorym slodkie zycie zalewa mozg i to nie z jakiejs zazdrosci ...nic z tych rzeczy, po prostu strasznie mnie to denerwuje jak ktos caly czas sie jarzy tzn smieje, albo gada przez dlugi czas, ostatnio czesto wylaczam sie z rozmow, ze jak mnie o cos ktos zapyta to nie wiem o czym mowil i jest mi z tym dobrze. Najbardziej lubie swoj pokoj, a wlasciwie nie moj[ tylko moj i siostry]

myślę, że tutaj nie potrzebny jest lekarz. sama teraz mam zamiar iść do liceum, skończyłam już gimnazjum. wiem jakie jest życie nastolatki: stresy, niespełnione oczekiwania, ciągłe zaniżanie samooceny przez innych, zła sytuacja rodzinna etc. także cięłam się i chorowałam na bulimię. chciałam popełnić samobójstwo. jednak w pokonaniu tego pomogli mi bliscy i religia Chrześcijańska. rodzina mnie wspierała i otaczała dobrym słowem. wiara zaś trzymała mnie przy życiu dzięki modlitwie i trwaniu w przekonaniu, że uda mi się skończyć z destrukcyjnymi myślami i zachowaniami. wam radzę podobnie i życzę powodzenia
Michaelka