Forum: Psychiatria - grupa dla rodziny i pacjenta

Nie mam sił, nie cieszy mnie nic. Czuję się przytloczona, ciężar życia mnie dusi. Cokolwiek powiem cokolwiek zrobię -jest za mało, jest źle. Samotność jest tak destrukcyjna, już sama nie wiem czy to powracająca wciąż depresja?Pragnęłam mieć ludzi obok, i kiedy są obok i chcą być to przed nimi uciekam. Nie potrafią zrozumieć z czym się zmagam. Mam wszystko, a nie mam nic. Próbuję wszystkiego, walczę, a nic nie jest w stanie dać mi spełnienia. Truje się używkami, by choć dopamina jakkolwiek pomogła mi dożyć do wieczora. Kiedyś pomagało, dziś już nie. Wyglądam świetnie i wielu mężczyzn chce ze mną spróbować -mnie nawet to nie cieszy. Nie cieszy mnie seks, romans, nic. Brzydze się zakochaniem,miłością. Przestałam zwracać na mężczyzn uwagę. Nie widzę sensu, życie sprawia mi ból. Wołam do Boga, ale On jakby tez przestał słuchać. Nie dziwi mnie to zresztą, na własne życzenie brudzę się na tym świecie jak swinia. Wiec jak miałabym prawo jeszcze od Niego wymagać? Eh, wiem nic się samo nie wydarzy, powinnam walczyć dalej, prawda? Ale jak skoro nie widzi się sensu, nie ma się sił, by walczyć? Jak? To nie ma sensu, nie mam też już żadnych celów, nic nie chcę. Chcę tylko jak codzień dożyć wieczora.

ZAwsze masz prawo wołać do Boga, on Ciebie powołał do życia, On chciał żebyś była, jeżeli potraktujesz Boga naprawdę na serio to Ci odpowie. To na czym mu najbardziej zalezy to na Twoim sercu..... a to czego tak rozpaczliwie szukasz to Jego miłość. Żcie ze świadomością, że ktoś akceptuje cię takim jaki jesteś, że chce twojego szcześcia, daje poczucie pokoju i radości. NIe mowie tu o religii bo ona nie przynosi życia ale o relacji z najlepszym, doskonałym Ojcem na świecie. Czy to nie uwalniające, ze jest ktoś kto zna Cie lepiej niż Ty samą siebie, widzi Twoje serce i co się w nim dzieje.... powodzenia, jest Nadzieja,