Forum: Psychoterapia

Witam, nazywam się Dominik i mam 15 lat. Borykam się z brakiem akceptacji siebie, a za tym idzie brak otwartości na świat. Jestem sceptycznie nastawiony do życia i do prawie wszystkiego. Nie nawidzę mówić, pisać niczego o sobie, ponieważ nie lubię siebie niczym pochwalać. Bardzo nie lubię wyrażać swoich uczuć w obawie ze zostane wyśmiany. Na podwórko nie wychodzę w ogóle, kiedyś siedziałem całymi dniami. Bardzo denerwują mnie niektóre osoby z mojej klasy... Ze mnie śmieją się, obgadują mimo że wcale nie są lepsi. Ciągle wydaje mi się ze wszyscy śmieją się ze mnie za plecami. Nie lubię brać udziału w różnych zabawach, a kiedy próbowałem się zmienić to znowu to uczucie ze się ze mnie śmieją. Nie akceptuje swojego wyglądu. Zakochałem się kilka miesięcy temu, pisałem z tą osobą przez kilka miesięcy potem kontakt się zerwał i zrobiło mi się źle... Oceny w szkole bardzo spadły. Bardzo proszę o jakieś wsparcie bo już nie wiem co mogę zrobić aby zmienić się i otworzyć na świat. Pozdrawiam.

Wiek, w którym się teraz znajdujesz, jest trudnym wiekiem. Z tego wynika, że jesteś jeszcze w gimnazjum, prawda? Szczerze? Nie zamierzam cię dołować, ale dla mnie były to trzy najgorsze lata, bo również byłam odizolowana od ludzi, świata rzeczywistego i życia dokoła mnie, ponieważ zawsze nieco się wyróżniałam i miałam inne poglądy niż wszyscy inni naokoło.
Ten okres może minąć, a może ciągnąć się jeszcze latami, póki nie zbierzesz wystarczającej ilości sił w sobie. Nie zamierzam cię straszyć ani nic, ale życie takie jest, czy się ma naście lat, czy też nie, coraz więcej osób dopada taki stan, bo społeczeństwo nie toleruje odludków i nigdy nie spojrzy na nic z naszego punktu widzenia.
Na razie radzę ci poszukać specjalisty, psychologa, który przynajmniej trochę postara się ułatwić tobie funkcjonowanie na co dzień.
Nie pozwól, by spadały ci oceny! Najgorszy błąd, jaki popełnisz, to zostanie dłużej w tym otoczeniu. To cię jeszcze bardziej dociśnie.

Moja klasa mnie dołuje jeszcze bardziej, bardzo nie podoba mi się ze dyskryminują niektóre osoby a z siebie robią bóstwo... jakby byli pępkami świata. No a że ja to ja, to często staje po tej stronie która nie ma poparcia. Ehh ile ja mam tych problemów, coś mi nie wyjdzie to od razu się poddaje i mówię że jestem do niczego.

Nie wolno ci tak, w żadnym wypadku się nie poddawaj!
Ja wiem, że jest czasem ciężko i wiele spraw może cię przerastać, ale nie wolno się w tym pogłębiać i poddawać. Chwile słabości występują u każdego, jednakże należy przez nie przebrnąć i iść dalej.
Co do twojej klasy- u mnie było podobnie. Kiedy tylko próbowałam się wpasować w otoczenie... było jeszcze gorzej. Śmiali się ze mnie, bo zawsze siedziałam sama, na uboczu, miałam nieco inny styl niż oni, nie wyglądałam jak oni, nie zachowywałam się jak oni- ludzi to drażni. Strasznie mnie gnębili za to, że po prostu wolałam być w swoim świecie, niż w ich. Ale teraz? Odkąd wiele osiągnęłam w życiu, ludzie boją się cokolwiek mi zarzucić, a gdy to robią, widać, że powodem jest cholerna zazdrość.
Nie ulegaj wpływom innych, nie daj się, idź naprzód i pomyśl, że istnieją na świecie pojedyncze jednostki, które przeżywały, bądź też przeżywają to samo, co ty. Nie odnajdziesz ich tak łatwo, ale gdy tylko będziesz w dołku, pomyśl, że są inni, którzy mają gorzej, a ty będziesz silniejszy i przetrwasz wszystko.