Forum: Zaburzenia psychiczne

Witam.
Od jakiegoś czasu męczą mnie 2 problemy.
1) Wczoraj w nocy, gdy już praktycznie zasypiałam poczułam ogromny niepokój. Zaczełam płakać i trząść się. Szumiło mi w uszach, miałam przyśpieszone tętno. Pasuje to do opisu lęków i paniki tylko nie bałam się o swoje zdrowie, ale o moich bliskich. Byłam przerażona myślą że moich rodziców, rodziny lub przyjaciół może kiedyś zabraknąć. Że już nigdu ich nie zobacze, usłysze. Skończyło się to po dobrych 40 minutach. Myśli odeszły i uspokoiłam się. Wtedy zaczęłam zastanawiać się czym to właściwie było. Mam takie stany mniej więcej raz na miesiąc. Może częściej.
2) Wydaje mi się że mam myśli samobójcze. Nie mogę czasami wytrzymać z samą sobą. Chcę desperacko zmienić to jak wygądam, myśle, mówie. To jaka jestem. Zastanawiam się jak by to było, gdybym się zabiła. Czym bym to zrobiła.
Dręczą mnie te problemy, bo nie wiem czym są. Nie pójde do psychologa, mam 14 lat, a boję się powiedzieć o tym rodzicom. Nie tyle co boję ale wstydze. Jestem zamknięta w sobie.

PS Może nie jest to ważne, ale kiedyś już użyłam żyletki :')

To wszystko związane jest z brakiem poczucia bezpieczeństwa w Twoim życiu, w rodzinie, może też w szkole. Brak rozmów o uczuciach, problemach, brak wspólnie spędzonego czasu z najbliższymi często powoduje, że młode osoby takie jak Ty chcą sobie w głupi sposób ulżyć jak np poprzez żyletke. Jesteś też w wieku burzy hormonalnej, masz prawo do wybuchu złości, gniewu, płaczu, smutku, euforii i tak na przemian. Trzeba nieśmiałość przełamać, nauczyć się przełamać poprzez ćwiczenia przed lustrem, branie przykładu z jakieś osoby pewnej siebie, odważnej. Jeśli nie chcesz rozmawiać twarzą w twarz, napisz list do psychologa, opisz dokładnie co Cię dręczy, podpisz, że zależy Ci na uszanowaniu prywatności i że Twój list jest poufny bo nie chcesz aby rodzice wiedzieli o Twoich myślach. Zostaw lekarzowi numer Twojego telefonu lub e mail to on lub ona do Ciebie napisze.Ja nie jestem psychiatrą ale wiem jak się czujesz.Tez tak miałam.