Forum: Zaburzenia psychiczne

Witam. Mam taki problem juz bardzo długo, a mianowicie brak myślenia, trzęsą mi się nogi, ręce, stresuje sie bardzo . Gdy jadę w autobusie, jestem na dworcu, ogolnie w jakimś miejscu publicznym, to nie wiem co mam ze sobą zrobic (chodze w kółko) tak choćbym bał się ludzi. Czuję takie jakby spięcia na karku, ciężko mi to opisac dokładnie ;/ Byłem 3 lata w Mos'ie, czyli internacie, z którego rzadko wychodziliśmy, a raczej tylko do sklepu :p Pomóżcie, bo juz sam nie wiem, pytałem wychowawcy bo jestem w Domu Dziecka ale widze po jego minie, ze zaczyna uwazac mnie za debila.

Powinieneś iść do psychiatry niestety,bo takie objawy ma nerwica lękowa.Nie ma się co bać ani wsydzić.Nie poradzisz sobie sam.Wychowawca zamiast pomoc,to ma to gdzieś.Czy w szkole nie ma pedagoga?Jeżeli jest,to dz najpierw do niego i powiedz co sie z Tobą dzieje i niech pogada z kimś w domu dziecka i mają Cie skierowć do psychiatry,bo potrzebujesz pomocy.Jeżeli możesz już sam decydować,to zapisz sie sam,chociaz z tego co wiem,to potrzebna jest chyba zgoda na wszystko w dou dziecka.Musisz iść po pomoc,bo to bedzie sie pogłebiać.Wiem co mowie.Teraz musze wyjść ale zajrze tu jeszcze.

Runa masz rację ja tak miałem na początku,mordowałem się bez leków ale to nie ma sensu.To jest nerwica lękowa ja też ją mam.Niby psychoterapia działa ale pewnie jak ktoś jest ładny,ma kasę ima perspektywy,i do czego wracać myślę tu o pracy.To w jakich warunkach się wychowujemy jakie mamy geny to taką osobą jesteśmy.Zawsze mi szkoda dzieci z domu dziecka.>G.

Dlaczego uroda,kasa,perspektyway maja miec wpływ na psychoterapię?Czy nie liczy sie to jak myślimy,co robimy?Kiedyś mieszkalam na wsi i mialam patologiczną rodzine za sąsiadów,mieli troje dzieci.Bylam nastolatką wtedy a zabieralam te dzieci do siebie do gory,mama z ojcem probowali zrobic coś w tej sprawie ale zabrali dzieci do domu dziecka.Uwierz mi,dzisiaj dziewczyna jest ładną kobietą i pracuje.Tak,geny to geny ale czasem trzeba pokazać światu,że jest sie kimś.Nie trzeba być magistrem,dyrektorem,żeby być szczęśliwym ale trzeba sie wyleczyć z tych okropnych wspomnien i szukać pomocy wlaśnie u psychiatry.Leki i psychoterapia pomagają.Ja dzisaj byłam u córki w szkole i porozmawialam z panią pedagog na swój temat.Był płacz ale i ulga po rozmowie.Wiem,że chce mi pomóc i już zrobila pierwszy krok.Wiem,że nie jestem sama ze swoimi problemami a uwierz,mialam najgorsze myśli.Gdyby nie leki,nie wiem gdzie bym dzisiaj byla.Psychiatra i jeszcze raz psychiatra na pierwszym miejscu i nie ma co czekać na poprawe,bo bez leczenia ona nie nadejdzie.