Forum: Zaburzenia afektywne dwubiegunowe - ChAD

Witam.Choruję na chad od 16 roku życia.Mam 22 lata.Nie miewam remisji.Mam manie i depresje trwające po pół roku.W pewnym momencie rzuciłem leki,brakowało mi tego co leki zabierają.Obecnie mam stwierdzony ostry epizod maniakalny który trwa już 5 miesiąc.Nigdy normalnie nie funkcjonowalem bo remisję miałem tylko w szpitalu ućpany lekami.Po wyjściu zawsze odstawiałem lub zmniejszałem dawki.I spowrotem w depresje i w manie na zmiane.Leków obecnie nie biorę,choć mam przepisane dwa neuroleptyki w ogromnych dawkach m.in 30mg olanzapiny.Mój chad jest dosyć poważny.Choroba zabrała mi normalne funkcjonowanie od kiedy zachorowałem,leki odebrały to co kocham i co było moją pasją .Żeby było lepiej muszę brać leki.Jednak nie mogę się pogodzić z tym,że po nich stanę się impotentem i nie będę mógł korzystać z przyjemnosci jaką daję seks.Zawsze tak było bo mój chad potrzebuję sporych dawek i neuroleptyków.Nie mówiąc o innych ubokach jak spore tycie i wyglądanie jak świr.Choroba mi w tym nie przeszkadza.Chociaż do dłuższych związków przez chad się i tak nie nadaję.W pewnym momencie życia przestałem brać leki,nie współpracowałem bo nie brałem leków.Chad doprowadził do uzależnienień,kompletnego rozpie***rdolu w życiu który bez leków się nie poskłada nawet w połowieMam za sobą masę pobytów w szpitalach z powodu chad.Jednak nie mogę pogodzić się z tym że po lekach zawsze musi być coś za coś.
Zdaję sobie świadomość że najlepiej już skończyć żywot niż go marnować i cierpieć.Problem w tym że nie pogodziłem się z tym że muszę się zabić przez chorobę.Bo chcę żyć.

***wyglądanie jak świr to pomińce - bo żle to ująłem

Mógłbym już trochę poświęcić na koszt choć w miarę normalnego życia ale nie takie fizjologiczne działania niepożądane tego syfu.Który robi z ludzi zwarzywionych otępionych nic nie czujących impotentów.Problem jest tylko w tym,że nie biorę leków i chyba nawet nie zamierzam ich brać.

Gdyby te leki były normalne to bym je brał.

Moje życie to jeden wielki chaos który powoduję choroba.Nie funkcjonuję stabilnie na żadnej płaszczyżnie.Właściwie jeśli ktoś czytał czym grozi nieleczona choroba dwubiegunowa to mam to wszystko oprócz tego,że jeszcze się nie zabiłem.

Ale jakiej rady w takim razie oczekujesz. Znasz życie na lekach i bez. Jedna i druga sytuacja ma swoje wady i zalety,a ty już wybrales. Trzeciej drogi raczej nie ma, choć tu jest wiele osób,które biorą leki,chodzą na psycjotetapie i dobrze funkcjonują. Może to jest kwestia dobrania leków i wszystko funkcjonowało by dobrze. Może podejmujesz byt pochopne decyzję,a bilans strat i zysków,nie jest taki zły. Pewne rzeczy trzeba poprostu zaakceptować.

Jeśli już przerwałeś branie leków, a stwierdzasz, że bez leków CHAD "narobił niezłego bałaganu", co też jest tragiczne dla ciebie, a z kolei leki eliminowały raczej manię niż depresję i problem z tyciem i sexem też odbierał ci radość z życia. Niestety, prawie wszystkie psychotropy mają te dwa skutki uboczne, czyli tycie i impotencja. Jeżeli cię stać, może rozejrzyj się za dobrym lekarzem-psychiatrą -prywatnym. Może jest szansa, na inne leki, które przynajmniej w mniejszym stopniu będą miały te oba skutki uboczne. Jesteś młody i te skutki uboczne naprawdę odbierają chęć do życia w miarę normalnie. Z kolei bez leków czeka cię depresja, więc parę miesięcy cierpienia i wycofania z życia. Z tyciem można sobie poradzić. Jest siłownia, fitnes, bieganie czy inne formy ruchu fizycznego. Gorzej z tą potencją. Ja bym spróbowała, póki czas-skonsultować się z psychiatrą, ale prywatnie i szczerze z nim porozmawiać, może jednak jest jakieś wyjście i te skutki uboczne da się zminimalizować.

Gość - Nie oglądam się na innych.Chad chadowi nie równy.Są osoby z typem I gdzie mają silne objawy psychotyczne ja aż takich nie mam,są osoby co mają remisję bez leków ja nigdy nie miałem.Jest jeszcze typ II łagodniejszy w którym nie występują pełnoobjawowe manie ktore u mnie są częste.Mam chad jaki mam i nie porównuję się z innymi.Mam głębokie epizody rok w rok manii i depresji przechodzące jedno w drugie.Obecna mania trwa już 5 miesiąc.Dawki mam przepisywane takie by ciężko mnie było dobudzić bo silne manie leczy się silnymi lekami w dużych dawkach.

kika6 - Eureka! Pierwsza osoba która mnie rozumie.Tak jest to problem bo ja mam do tego normalne podejście i bez leków nie mam żadnych fizycznych problemów.Próbowałem i próbuję jakoś żyć bez leków,ale muru głową nie przebiję.Próbowałem oszukiwać siebie że jestem zdrowy,cierpieć i starać się funkcjonować.Ale choroby siłą woli się nie pokona.Gdyby można było to ja już dawno byłbym zdrowy.Mam manie i depresje po kilka miesięcy rok w rok.Więc wyobrażasz sobie jak wszystko musi być rozpieprzone,ja musze cierpieć a i osoby bliskie łatwo nie mają.To jest współczesna psychiatria coś za coś a w przypadku ciągłego leczenia i brania leków zabezpieczających przed manią to jest pozbawienie pewnych rzeczy od leków.Które w teorii służą temu by pomagać.Na jedno pomagają na drugie szkodzą.

Ty nie szukasz rady,tylko potwierdzenia tego co i tak myslisz. Gość wyżej i kika,napisali ci to samo,tylko gość nie użalal się nad tobą. Ty chcesz tu usłyszeć,to co ci pasuje, a twoja postawa jest typu,,chce zjeść ciastko i mieć ciastko,.
Ja mam w domu osobę chorą psychiczne i wiem czym to jest dla najbliższych.
Stoję na stanowisku,że choroba psychiczna,to nie jest prywatna sprawa osoby chorej,bo ona nie żyje w próżni,tylko cierpi rodzina i to bardzo.
Leki psychotropowe mają swoje skutki uboczne i nikt nie mówi,że to dobrze.
Ale jeśli nie da się tego uniknąć,choć można się starać,to trzeba się z tym pogodzić.
Być może mój syn,który jest w podobnym wieku jak ty,ma też podobne problemy do twoich,ale mnie to nie interesuje,bo są ważniejsze potrzeby i priorytety w życiu,niż sex, a wielu ludzi zdrowych żyje w celibacie z takich czy innych powodów.
Podporządkowanie wszystkich innych sfer życia,tylko tej jednej,czyli aktywności seksualnej,jest śmieszne. Oczywiście upraszczam,ale twoje myslenie jest typowo chadowe....latać i gluszyc wszystko co się rusza, bez względu na konsekwencje.

Nie do końca bo to chodzi nie tylko o takie skutki uboczne.Tylko jest też masę innych.Być może szukam potwierdzenia? Kij wie.Trudno widzieć z boku samego siebie.Tym bardziej w manii.Chcę zjeść ciasto i mieć ciastko,oczywiście!Dlatego,że to coś jeszcze się nazywa lekami.Leki teoretycznie powinny pomagać,leczyć,nie szkodzić.Tak to jest złość na psychotropy.Jeszcze bardziej na sytuację bez wyjścia.Tak,jak nie możesz czegoś zmienić to to zaakceptuj.Jednak to jest nie do zaakceptowania.Próbowałem różnych sposobów nawet załatwiałem sobie leki z neta które coś pomagały ale nie szkodziły.Niestety jeszcze bardziej pogarszały przebieg chad.Argument o innych ludziach i ich celibatach jest tak trafiony jak ja jestem papieżem.Łatwo się mówi samemu tego nie mając,co?
Czy moje myślenie jest popieprzone? Troche na pewno,wszak jest manic.Jednak z powodu tego syfu co na jedno pomaga i drugie szkodzi 6 miechów gniłem w depresji i też nawet ich nie tknąłem znając poprzednie doświadczenia z tymi samymi lekami.
Nie chcę być nie miły ale też mógłbym przytoczyć sytuację w której sama miała byś czegoś takiego dość
Pozdrawiam