Forum: Psychiatria - grupa dla rodziny i pacjenta

Mam 15 lat, depresję, myśli samobójcze i kaleczę się. Chodzę do psychologa i byłam u psychiatry. Biorę FEVARIN(?) od niecałych 2 tygodni. Lekarz zaoferował mi do tego 2/3 miesięczny pobyt na oddziale nerwic w Garwolinie. Od razu nie spodobał mi się ten pomysł ze względu na to, że jako osoba molestowana nie zgodzę się na (przepraszam) wsadzanie sobie palca w dupę w celu znalezienia narkotyków czy czegoś tam jeszcze.
Od kilku dni jest ze mną gorzej. Tak po prostu. Wszystko się nasiliło. Chcę się zabić jeszcze bardziej. Myślę, że szpital potrzebny od zaraz. Muszę to jednak powiedzieć mojej mamie.. Ale jak? "Mamo, mamo. Chodź pojedziemy do szpitala." Rozmawiała z psychiatrą i powiedziała, że jeśli ja chcę pójść to ona się zgadza więc nie ma problemu. Ale jak jej to powiedzieć? Myślałam o szpitalu chyba im. Sobieskiego. Czy mama może zdecydować do jakiego szpitala pójdę? Przyjmą mnie?

Witaj!
Rok temu wylądowałem w szpitalu psychiatrycznym. Poza kilkoma pytaniami i pojemnikiem na mocz nie spotkało mnie nic niezwykłego. Nie było żadnych intymnych badań i w ogóle nie wiem skąd tobie przyszło do głowy że takie praktyki stosuje się w szpitalu ... Nim poszedłem do szpitala miałem na koncie trzy próby samobójcze, rodzice o nich nie wiedzieli, powiedziałem dopiero lekarzowi w szpitalu. W szpitalu było świetnie razem z koleżanką i kolegą rozbiliśmy całą masę głupot i kawałów. W końcu jesteśmy wariatami i możemy
Lek zaczyna działać po około 2-3 tygodniach od rozpoczęcia zażywania. Bardzo ważne jest aby pilnować przyjmowania leku. Ja biorę swoje od ponad roku i widzę znaczącą poprawę. U mnie poza schizo istnieje choroba współistniejąca jaką jest depresja. Od niemal początku biorę solian który jest lekiem przeciwpsychotycznym i przeciwdepresyjnym. W szpitalu jest się pod opieką lekarską cały czas. Poza przyjmowanymi lekami właściwie nie ma nic więcej.
Jeżeli chcesz iść do szpitala to zapewniam nie masz się całkowicie czego obawiać. Ja byłem więc wiem

Również radziłaby ten oddział nerwic. Tam otrzymasz fachową pomoc dla swojego schorzenia. Poza tym z tego co się orientuję to na takich oddziałach panuje większy luz. Nie ma zamykania, izolowania i tym podobnych. Na weekendy można wychodzić lub leczyć się na oddziale otwartym i na noc do domu wracać. Oddziały do nerwicowców nie są takie złe w porównaniu dla ogólnych oddziałów psychiatrycznych.
Porozmawiaj z mamą szczerze. Powinna wiedzieć co czujesz. Ona jest najbliższą Ci osobą. Nie pomoże gdy nie wie co się dzieje.

Znam kogoś kto był w tym szpitalu i wiem, że przeszukują... Jak im to uniemożliwisz to zwyczajnie cię nie przyjmą. Od tej osoby słyszałam też, że ani pielęgniarki, ani lekarze nie zajmują się pacjentami tak jak należy i że ludzie z depresją są na jednym oddziale z narkomanami, samobójcami, anorektyczkami itd. Więc jest tam mieszanina wszystkiego.

Rosemary, dziewczyna pisze, że w Garwolinie jest oddział nerwic, więc jest większy luz, a już rewizji tak drasrtycznych-intymnych-na pewno nie ma, więc jej niepotrzebnie nie odstraszaj.

Dowiedz się wszystkiego, co możesz o szpitalu, do którego chcesz się zgłosić. Może ktoś z rodziny/znajomych tam był? Może opinie w internecie?
Przede wszystkim się nie bój. Psychiatrzy, którzy pracują na oddziałach bardzo często proponują, by przyjść dowolnego dnia, gdy będą na dyżurze i zobaczyć jak to wszystko wygląda.
Najprawdopodobniej, jeśli miałaś/miewasz próby samobójcze, zostaniesz na kilka pierwszych dni/tygodni skierowana na tzw. oddział obserwacyjny, gdzie może nie ma rewelacyjnych warunków, w sensie jest to sala ogólna, są kamery, ciągła obserwacja przez pielęgniarki i obecność lekarza oraz brak jakichkolwiek przedmiotów, którymi można sobie wyrządzić krzywdę, jednak to wszystko jest dla dobra pacjentów. Potem, gdy już leki trochę wyciszą pacjenta, jest on kierowany na oddział stacjonarny.
Zgłoś się po pomoc. Warto jej szukać wszędzie.

Mam 15 lat, depresję, myśli samobójcze i kaleczę się. Chodzę do psychologa i byłam u psychiatry. Biorę FEVARIN(?) od niecałych 2 tygodni. Lekarz zaoferował mi do tego 2/3 miesięczny pobyt na oddziale nerwic w Garwolinie. Od razu nie spodobał mi się ten pomysł ze względu na to, że jako osoba molestowana nie zgodzę się na (przepraszam) wsadzanie sobie palca w dupę w celu znalezienia narkotyków czy czegoś tam jeszcze.
Od kilku dni jest ze mną gorzej. Tak po prostu. Wszystko się nasiliło. Chcę się zabić jeszcze bardziej. Myślę, że szpital potrzebny od zaraz. Muszę to jednak powiedzieć mojej mamie.. Ale jak? "Mamo, mamo. Chodź pojedziemy do szpitala." Rozmawiała z psychiatrą i powiedziała, że jeśli ja chcę pójść to ona się zgadza więc nie ma problemu. Ale jak jej to powiedzieć? Myślałam o szpitalu chyba im. Sobieskiego. Czy mama może zdecydować do jakiego szpitala pójdę? Przyjmą mnie?

Rosemary15.
Pierwsze co powinnas zrobic to isc na policje, bo tego *** co cie molestowal musi spotkac kara!!!Wiem, ze bedziesz sie wstydzic, wiem co bedziesz czuc jak bedziesz wracac pamiecia do tych wszystkich wydarzen z dziecinstwa, ale musisz wszystko powiedziec co ten *** ci robil-mozesz poprosic, ze chcesz rozmawiac z kobieta z policji.
Jesli pozwolisz to napisze ci o sobie troche. Ja zostalem zgwalcony i potrzebowalem prawie ponad 4 lata, aby dojsc do siebie. Mam za soba 3 proby samobojcze, ale wiesz pozbieralem sie. Tez sie okaleczalem, czulem taki strach, ze balem sie wychodzic z domu, nienawidzilem siebie, uwazalem ze jestem najgorszy i ze do niczego sie nie nadaje, strasznie sie balem, ze ktos znowu mnie skrzywdzi. Jesli chcesz isc do szpitala to idz, ale osobiscie bym ci odradzal, ale wiem ze musisz brac leki uspokajajace. Nie wiem niestety jak jestes mocna psychicznie, bo kazdy ma inna odpornosc psychiczna. A jesli chodzi o mowieniu komukolwiek o molestowaniu, czy gwalcie, to osobiscie sie przekonalem, ze nikt cie nie zrozumie czy to psycholog, mama, czy najlepsza przyjaciolka, zrozumiec moga cie tylko osoby, ktore tez tego doswiadczyly.
Zaprosilem cie do znajomych, jesli chcesz to mozesz przyjac moje zaproszenie