Forum: Psychiatria - grupa dla rodziny i pacjenta

Witam, mam na imię Paulina.

Od razu na wstępie chciałabym powiedzieć, ze nie dawno poznałam osobę która powiedziała mi ze choruje od pół roku na depresje i ma stany lękowe.
Ma 23 lata, wcześniej miała myśli samobójcze ale leki pomogły jej to przezwyciężyć..
T osoba jest bliska dla mojego serca, jeśli mogłabym Was prosić o radę, jak mogę jej pomóc,zrobić żeby wiedziała że może na mnie liczyć....Znamy się dość krótko i Ona bardzo bała mi się o tym powiedzieć, bo myślała że gdy się o tym dowiem,ucieknę od Niej.
Nie jestem taka osobą, wiem że życie z osobą chorą jest cieżkię, ale nie jestem tchórzem i wiem że w pewnym sensie też biorę odpowiedzialność za Nią na siebie.

Jak mam się zachowywać..?

Droga Paulino
Inni zapewne napiszą w innej formie i podpowiedzą Tobie coś innego, ja patrzę na to wszystko z punktu widzenia duchowości, przyczyny wszystkiego i wszyskich.
Przede wszyskiem cieszy mnie to że zdecydowałaś się pozostać z osobą mimo jej depresji. Jest w Tobie lęk przed tym co może Cię spotkać w takiej znajomości i dlatego tu piszesz, ale jest w Tobie chęć pomocy, która wydaje się na razie przeważać nad lękiem przed nieznanym.
Musisz zrozumieć, że depresja, to ciągłe życie w lęku i beznadziei życia, nikt kto poznał prawdziwy sens życia nie może żyć w depresj, ponieważ nie żyje w ciągłym lęku i zdaje sobie sprawę z tego kim jest i co go czeka. Gdy każdy dzień jest dla nas bolesny, ludzie są obcy, problemy zdają się nas przerastać, nie widać lepszej przyszłości a na koniec i tak czeka nas śmierć - to przy takim podejściu depresja jest gotowa. Gdy zaś życie traktujemy jako możliwość do rozwoju samoświadomości i poznania siebie, każdy człowiek jest widziany jako dziecko Boga (nasz brat i siostra), gdy widzimy iluzję zamiast problemów, gdy rozwijamy się z każdym dniem i wiemy dokąd zmierzamy a śmierć naszego ciała fizycznego jest tylko porzuceniem czegoś tymczasowego, bo tak naprawdę jesteśmy dzuszami (umysłami, świadomością) zamieszkującą ciała fizyczne - to wówczas depresja nie jest możliwa.
Przeważnie zachęcam też w swoich wypowiedziach do przeczytania książek, które pozwolą na rozwój samoświadomościi - rozwój duchowy. Polecam przeczytanie Przebudzenia -Anthonego de Mello i Wewnętrznego przebudzenia - Colin Sisson. Jeśli trzeba to mogę je przesłać.
Życie daje nam okazję do nauki, więc uczmy się zamiast stać w miejscu, tkwiąc w iluzji.
Pozdrawiam z miłością

jak możesz/masz pomóc takiej osobie? no cóż, chcę się wypowiedzieć z punktu widzenia mojej małej depresji, bo chyba u każdego człowieka pomocą będzie co innego... ja np. mam napady depresji wtedy gdy jestem zbyt długo sama, czuję się wtedy opuszczona przez świat, nikomu nie potrzebna, i nie mam na nic siły ani chęci, ale pomimo tego że potrzebuję pomocy i towarzystwa nie jestem w stanie nawet do nikogo się odezwać i poprosić o to, więc jesli chodzi o moją radę, to myslę, że mogłabyś spędzać z tą osobą jak najwięcej czasu, i spróbować ją zająć czymś, żeby nie musiała myśleć o swojej depresji. wyciągnąć ją z domu, na spacer albo piłkę, albo cokolwiek na rower, łyżwy, sanki, wspólne gotowanie... nie wiem co Was interesuje. To moje zdanie, ale ja nie znam tej osoby, nie wiem czy to jej pomoze, mi pomaga obecność innej osoby, ale ja nie jestem w aż tak głebokiej depresji....