Forum: Zaburzenia psychiczne

Witam! Mam 17 lat, więc jestem troche za młoda na to forum, ale nie wiem co ze sobą zrobić.
Dostałam się do programu matury międzynarodowej, ale odkąd w nim jestem nie potrafię się uczyć. W sumie już od roku mam tak że nic mi się nie chce, ale teraz wszystko się spotęgowało.

Myslę bardzo powoli, robię wszystko powoli, gapię się w jeden punkt, dużo śpię, lekcji nie robię, nie uczę się, często nie potrafię się zmusić by podnieść się z łóżka/krzesła itd. Tracę mnóstwo czasu i już nie wiem co mam robić. Czuję się niezdatna do niczego, ale nie mogę zawieźć oczekiwań mojej rodziny. Oni myślą, że coś w życiu osiągnę, a ja mam ochotę rzucić szkołę, pracować na kasie w biedronce, i uciec przed ich wzrokiem żeby nie widzieli, że nie osiągnęłam nic. Boję się że nie zdam, ale nie potrafię się uczyć. Ciągle nawalam z terminami. Jak się budzę rano to nie chce mi się nigdzie iść, czuję autentyczną nienawiść do szkoły. Nie wiem skąd zmiana mojego charakteru: kiedyś byłam ambitna, miałam dużo zainteresowań, byłam zdyscyplinowana, wykorzystywałam czas w 100%. Teraz jestem leniwa i głupia i tępa. Codziennie z 10 rzeczy zaplanowanych nie robię ani jednej, w kółko mam bałagan.

Z kolei jeśli chodzi o tempo mnożenia się negatywnych, trujących myśli, mój mózg jest bardzo szybki. A potem wałkuję temat przez długie godziny, tak jak organizm długo pracuje by zwalczyć kaca. Ciągle myślę, że mój chłopak mnie nie kocha, nawet jak nie pisze przez 2 godziny, cały czas mam różne negatywne myśli z nim związane.

Mój chłopak ma depresję i jest na oddziale otwartym. Co jakiś czas mnie zaniebuje i wtedy mi mówi o braku chęci do życia. nie umie wskazać przyczyny złego samopoczucia/stresu itd. Staram się mu pomóc, motywować go, nakłonić do małych kroczków, do działania. Ja zawsze byłam waleczną osobą, a teraz jest ze mną coraz gorzej (przynajmniej jeśli chodzi o szkołę). Nawet przykładu mu nie mogę dawać.

Kiedyś chodziłam do psychiatry z jakimiś zaburzeniami kompulsywno cośtam. Miałam negatywne myśli, obraźliwe myśli w kościele, myśli o tym by zwyzywać kogoś, uderzyć, obawy czy w nocy mi nie odwali i nie skoczę na kogoś z nożem i robiłam wszystko by do tych rzeczy nie dochodziło, różne tiki przechodzące jeden w drugi...
Byłam wtedy ostro styrana po różnych ciężkich przejściach, przesypiałam całe dnie i byłam bardzo samotna ale wygrzebałam się z tego, czułam się zwycięzcą a teraz nie wiem czy moje problemy to kwestia tego że mam tępy mózg czy kwestia psychiczna/powtórka z rozrywki.

Napisałaś tak "profesjonalnie", że nawet nie wie się co Ci powiedzieć... Może jedno: nie analizuj tyle... Pobądź przez chwilę egoistką, rób wszystko, żebyś Ty była szczęśliwa...

Na forum widziałem już ludzi w wieku 12-14 lat, także zdecydowanie za młoda na to forum nie jesteś i zachęcam do rejestracji. Zaś odnośnie Twojego problemu to te kompulsywno coś tam, to mogły być zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne, więc na wszelki wypadek zaleciłbym wizytę u psychiatry, by wiedzieć czy aby na pewno ta choroba nie powróciła. Czujesz niemożność zrobienia czegoś z konkretnego powodu, czy jest to nieokreślone? Co się dzieje w sytuacji, gdy już zmusisz się do jakiegoś wysiłku (np. szybko się meczysz)? To źle że jesteś pod presją rodziny, ale pamiętam że w gruncie rzeczy nie uczysz się dla nich, tylko dla siebie - w ten sposób dbasz o swoją przyszłość. Jednym z objawów zaburzeń obsesyjno-kompulsywnych jest myślenie o danej rzeczy bardzo długo z niemożnością do wyciągnięcia jakichś konkretnych wniosków. Po prostu myślisz, myślisz i nic z tego konkretnego nie wychodzi, a że już wcześniej miałaś doczynienia z tą chorobą to jeśli lekarz ją zdiagnozuje to prościej będzie Ci z tego wyjść. Od kiedy w ogóle sytuacja ma miejsce? Czasem jest tak, że się trochę rozładowujemy i musimy odpocząć, bądź z powodu zbyt długiego czasu nic nie robienia nie możemy się zmusić do ponownego wysiłku. Człowiek potrafi się niesamowicie dostosować do panujących dookoła warunków. Przez internet niestety trudno stwierdzić czy wina leży w psychice czy raczej w lenistwie, ale jak sama widzisz - nie dochodzisz do konkretnych wniosków. Spróbuj kilka dni wykonywać swoje dotychczasowe czynności i jeśli po okresie przykładowo 4 dni nie będzie żadnej poprawy to skonsultuj się z lekarzem.

...można coś robić wolniej, ale skutecznie. Nie bój się, dasz radę . Uwierz w swoje możliwości.

czasem jak człowiek tak bardzo się stara, wszystko na maxa, najlepiej, naj..to w końcu "wtyczka" się przepala i zombiak .. Może ZA DUŻO dla innych a za mało dla siebie, może obroty zmniejszyć, odrzucić rzeczy które niepotrzebne są, zajmują czas i pobierają energię. Jakies przyjemności sobie sprawiasz? wyjścia, imprezy..przyjaciele..są jacyś ? Co do chłopaka- nikt nie jest supermenem na wszystkie kłopoty- ty TEŻ potrzebujesz wsparcia, dobrego słowa, pomocy i ...uśmiechu