Forum: Po godzinach

I znów pomyślało mi się teraz o moim leczeniu psychiatrycznym - jak można podawać przez tyle lat człowiekowi z natury mało aktywnemu, znudzonemu światem od dzieciństwa, chronicznie stępionemu emocjonalnie, leki blokujące receptory dopaminowe (dopamina odpowiada za aktywność i odczuwanie przyjemności)... I jeszcze się dziwią, że próbuję ratować się silna kawą, która choć na chwilę podbijając poziom dopaminy pozwala ożywić mózg... Zawiodłam się, nie tak miało być... Zabili we mnie chore myśli, zabijając przy tym mnie... Cieszcie się! Że nie chodzę teraz po lesie i nie czuję się mistycznie połączona z drzewem! Że zabraliście prześladowców i daliście dobry sen. Że wyglądam normalnie i nie przeszkadzam nikomu. Że prawie mnie nie ma tu. Cichutko siedzę w swoim pokoiku zabaw, jak za czasów dzieciństwa. Nikt o mnie nie wie, dla nikogo nie jestem ważna. Sukces psychiatryczny! Cud!

Też powinnam się cieszyć... Nie, nie podziękuję... Przykro mi - żałuję...

Dwa razy przyznałam, że nie podoba mi się samopoczucie polekowe i że jestem na granicy samodzielnego eksperymentowania. Pod koniec terapeuta obiecała, że za tydzień o tym porozmawiamy. Tylko nie wiem, co znaczy to "porozmawiamy" - czy terapeutka będzie kierowała rozmowę na konieczność dalszego brania leków, czy możliwość ich odstawienia... Odstawienie leków zwykle przechodzę bardzo boleśnie - cały organizm mam przeciwko sobie, bo przyzwyczaił się już do neuroleptyku... Przyjmowanie ich upośledza mnie uczuciowo. Świadomość emocji i otwarte ich przeżywanie podobno leczy [na tym bazuje psychoterapia], to czemu aplikują mi lek, który je tłumi? Jeśli psychologia chce się dogadać z psychiatrią, to jest w błędzie... to dwie zupełnie różne dziedziny wiedzy... Powinny walczyć ze sobą. Walczyć! Walczcie!!!

Czy Ty gościu nie jesteś czasami Ewą-in.....