Forum: Psychiatria - grupa dla rodziny i pacjenta

Witam. Chciałabym podzielić się swoim 'małym problemem'.
Jestem z chłopakiem już prawie rok, kocham go najmocniej na świecie, on mnie też(przynajmniej tak mówi). Problem polega na jego kolegach i alkoholu. Świata poza tym nie widzi. Próbowałam z nim o tym rozmawiać, ale twierdzi, że nic złego nie robi i że "chłop to się musi napić". Okej, rozumiem. Wszystko jest dla ludzi, ale z umiarem. Przez to czuję się zaniedbywana. Nie mieszkamy razem, mamy pół godziny jazdy autem do siebie. I tutaj pojawia się kolejny problem. Cały czas obiecuje mi, że przyjedzie, a kiedy dzwonię do niego i się pytam jak sytuacja, to on już parę piwek wypił i nie przyjedzie, ale żeby jechać do kolegów transport znajdzie Non stop się kłócimy. Mówi, że go ograniczam, a ja po prostu chcę go sprowadzić na dobrą drogę. Pół biedy by było gdyby miał normalne towarzystwo, ale jak tylko się spotkają, to trzeba się napić i trawę zapalić. Jest dla mnie najważniejszy na świecie i nie chcę, żeby czuł się uwiązany przy mnie.
Jak sądzicie, ja przesadzam czy on? Zastanawiam się nad rozstaniem, moja psychika już jest na wykończeniu.

Nic na sile, on sie czuje za pewny z Toba, wie ze jestes i bedziesz i Ty mu takie sygnaly wysylasz. Moze Ty gdzies wyjedz lub wyjdz z kolezankami wiecej. Zebys tez miala swoje zycie. I niech on to widzi. Czasem we dwojke mozna sie 'udusic',
Powodzenia

Ile masz lat jesli mozna zapytac?

...jest młody...byle to mu przeszło. Nie chcę być nudna, że "za moich czasów..." Dlaczego męższczyżni bardziej popadają w nałogi, niż kobiety? Postaw ultimatum "albo koledzy i używki albo ja". Musisz "walnąć pięścią w stół"...boisz się po prostu, ze odejdzie...a nawet, to na co ci taki "nałóg"? Nic dobrego ztego nie będzie, szczególnie dla ciebie.

Ja mam 23 a on 27. Jasne, że chciałabym wyjść gdzieś z koleżankami, już tak robiłam i kończyło się to wielką aferą. Wmawiał sobie, że byłam z innymi facetami i Bóg wie co robiłam. Później fochy i wypominanie czegoś, czego nie było.

Tak nie moze byc. W zwiazku kazdy musi miec swoje zycie tez. Odskocznie. Nie jestescie skejeni. Jak on moze to Ty tez. Bo to zakrawa na toksycznosc. Tak zyc latami? Sama sobie na to odpowiedz. Zaufanie jest najwazniejsze. Nikt w zwiazku nie jest wazniejszy. Jestescie na rowni, to nie sredniowiecze.

No właśnie, on może, ja nie mogę. Odsunęłam się od koleżanek dla świętego spokoju, bo psychika mi siądzie, ale jak nie koleżanki to zawsze jakiś powód do kłótni znajdzie. Zastanawiam się ile jeszcze jestem w stanie znieść. Najgorsze jest to, ze zdaje sobie sprawę z tego, że jestem zaślepiona miłością i wiem, że powinnam postępować inaczej. Jest na to jakiś złoty lek?

Nie ma zlotego leku.
Jak napisala kolezanka wyzej- rozmowa i albo ..albo.
Ty nie jestes wiezniem i tez masz byc szczesliws bo to Twoje prawo. A on Ci to prawo zabiera. Masz 23 lata, powinnas zyc pelnia zycia, pic wino z kolezankami, siedziec z piwem na lawce przy jeziorze i plotkowac o zyciu. A ty siedzisz ale w wiezieniu na ktory pozwalasz.

...niusia dla swojego dobra, nie pakuj się w to. Bez obrazy, ale on ma 27 lat...czs wydorośleć. on już niestety się nie zmieni. Zastanów się, czy życie z takim facetem w "piekło" się nie obróci, nie żal ci młodych lat? Miłość "jest faktycznie ślepa".

Kurcze, dopóki nie miałam faceta zawsze doradzałam koleżankom co mają zrobić, a teraz kiedy mnie problemy dotykają to nie wiem co robić. Czuję taki jakby strach przed samotnością, że nie znajdę sobie już nikogo innego. Jestem raczej towarzyską osobą, ale inni faceci raczej postrzegają mnie jako kumpelę. Mój aktualny chłopak jest moim pierwszym, długo na niego czekałam i boję się, że następnego faceta już mogę się nie doczekać...