Forum: Psychiatria - grupa dla rodziny i pacjenta

Witam, jestem tu po raz pierwszy, ponieważ poczułem potrzebę opowiedzenia komuś o moim problemie. Mianowicie od wielu lat spędzam życie samotnie w tym sensie, że nawet próba wyjścia na dwór sprawia mi problem, boję się ludzi, ich opinii na mój temat i jeżeli coś widzą że jest nie tak ze mną (np. metka wystaje z koszuli) to nawet cichych podśmiechówek ze mnie. Strasznie mnie to irytuje i jeżeli już takie coś się zdarzy to nie mogę przez dłuższy okres czasu o tym zapomnieć i tym bardziej zamykam się w sobie. Nie lubię też jeździć środkami miejskiej komunikacji, ponieważ nie lubię jak ktoś sie na mnie patrzy. Boję się bić nawet z młodszymi od siebie i jeżeli już ma dość do bicia to wole się wycofać. Jestem chudy bo od tego ciągłego stresu nie mogę jeść. Nie umawiam się z dziewczynami, jedynie po alkoholu nawet jak się umówię to potem jak wytrzeźwieje wymyślam wymówkę żeby nie iść i żeby w ciszy w domu posiedzieć. Denerwuje się dosłownie wszystkim, wyjściem do sklepu, do bankomatu, a już najgorzej mam jak nie znam danego miejsca to wtedy samo wyjście z domu zajmuje mi najwięcej czasu. W pociągu lubię siedzieć sam w przedziale a jeżeli już ktoś się dosiądzie serce mi straszliwie wali aby tylko o nic mnie się nie pytał i w ogóle nie patrzył się na mnie. Ostatnio przychodziły mi do głowy pomysły samobójcze, ale boję się, że moi rodzice i najbliższa rodzina mogłaby to strasznie przeżyć. Nawet spotkania z najbliższymi znajomymi początkowo powodują u mnie straszne zdenerwowanie. Powiedzcie co mam robić bo to już zbyt długo trwa i nie wiem jak długo jeszcze z tym wytrzymam.