Forum: Psychiatria - grupa dla rodziny i pacjenta

Witam Szanowne grono forumowiczów

Piszę posta pod wpływem emocji. Po prostu pomysł wpadł do głowy i zacząłem pisać. Od 4 lat jestem w związku z dziewczyną. Ja mam 28 lat ona 24 lata. Pracuję, próbuje studia skończyć, radzę sobie w miarę materialnie. Mam rodzinę co zawsze mi pomoże. A ona ? Pracuje na produkcji. Wcześnie studiowała położnictwo, ale zrezygnowała, potem gastronomia - szkoła zaoczna. Jest jedynaczką. Jest zakompleksiona na punkcie swojego wyglądu. Rodzice no cóż - awantury, kłótnie, alkohol, różne dziwne sytuacje. Jest kompletnym introwertykiem. Nie ma praktycznie grupy przyjaciół. Jedna, dwie przyjaciółki z którymi raz na 3 miesiące spotka się. Jedyna przyjaciółka jest 250 km dalej i rozmowy przez internet, to wszystko co ją łączy. Miłośniczka zwierząt. Ostatnio umarł jej kot, którego miała od 17 lat. Jej przyjaciel jak to określił. Jestem pewien, że bardziej była związana z tym kotem, jak ze własnym ojcem. Jak wspomniałem od 4 lat jesteśmy razem. Poznaliśmy się przez internet. Początki trudne. Zamknięta w sobie. Nieśmiała, góra kompleksów, pierwszy chłopak, nawet nie wiedziała o czym rozmawiać. Starałem się to wszystko jakoś bagatelizować i nawiązywać nić porozumienia i związku. Jeżeli chodzi o sprawy seksu. Nauka była od pocałunku, krok za krokiem. Nie chciałem wszystkiego na hurra. Do dzisiaj nie doszło do zbliżenia ( strach przed ciążą, seks analny wchodzi w drogę ) Do czego zmierzam. Od roku czasu mieszkaliśmy ze sobą. Najpierw w jednym pokoju, potem kawalerka. Mam wiele grzechów na sumieniu. Ja - bałaganiarz. Ona - perfekcjonista w sprzątaniu, wszystko na błysk, wszystko musi być odłożone na miejsce. Ja - wielbiciel mięsa. Ona - czemu ty tak mało warzyw jesz. Ja - ugodowy w każdym calu. Ona - nie znam bardziej upartej osoby od niej. Ja - zbyt często spędzam dzień przy komputerze Ona - jesteś dziecinny, nie jesteś dorosły.Ja - lubię papierosy, Ona - jak ty możesz się truć. 3 lata prosiłem aby pojechała ze mną do moich rodziców w odwiedziny. Lepiej jej wychodzą rozmowy przez internet niż w 4 oczy. Byłem dupkiem. Strasznym. Zgadzam się taki byłem. Od 3 miesięcy diametralnie zmieniłem postawę swoją w każdym aspekcie życia. Oprócz papierosów, odstawiłem wszystkie złe nawyki, bądź też staram się odstawiać. Jak wspominałem zmarł jej kot. Nie może się pozbierać. Ja nigdy nie byłem w żaden sposób emocjonalnie związany ze zwierzęciem, bardziej byłem z człowiekiem. Teraz jest równa pochylnia. Wyprowadziła się do mamy. Nie byłem idealny. Ale jak traciła pracę - to JA płaciłem za wszystkie rachunki i jedzenie. Jak potrzeba było zawieść samochodem gdzieś - dowolna pora dnia i nocy; jadę. Na wszystko się zgadzałem. Na wycieczki i w podróże zabierałem. W sprawach seksu byłem cierpliwy. Starałem się żyć według jej zasad ( wszystko na połysk, perfekcjonizm ) przez ostatnie 3 lata jedyni moi znajomi to są z pracy. Za każdym razem broniłem przed wszystkimi. Żadna rozmowa od jakiegoś czasu nam nie wychodzi. Żadna. Za każdym razem czuje że jestem traktowany jak idiota i jak dzieciak. A to nie byłem przy niej jak kot umierał ( byłem w domu u rodziców, po zabiegu urologicznym ) A to nie dostatecznie nie rozmawiam, a to czepianie się moich nawyków i słabostek, a to wytykanie wszędzie błędów gramatycznych. Wyciąganie wniosków, po pierwszych zdaniach. *** mać. Czy ja jestem sadomasochistą czy kretynem, Ludzie błagam o pomoc !!!

Z góry przepraszam, za fatalną składnię zdań, ale emocje wzięły w górę.

Tak wygląda związek z osobami z rodzin dysfunkcyjnych (DDD). Może nie tyle byłeś masochistą czy idiotą, co nie wiedziałeś z czym to się wiąże. Takie osoby tak naprawdę nie wiedzą czym jest miłość, bo nigdy jej nie doświadczyły. Są dziecinne, bo nie pozwolono im dorosnąć. Są impulsywnie i bardzo zdeterminowane. Nie potrafią prowadzić relacji równoległej z drugim człowiekiem, bo im poprostu rozkazywano. Mają więc tendencje do stawania się ofiarami, lub sprawcami przemocy.

Ja też jestem z DDD. Wiesz jestem gayem, ale przez to samo musiał przejść mój partner. Tak samo traktowałem go i tak naprawdę to on mnie nauczył czym jest miłość. Też bardzo dużo przeze mnie wycierpiał. Dziś nie potrafię widzieć nikogo oprócz niego Tyle, że on jest gliniażem. Coś takiego widzi na porządku dziennym.

Staram się jej pomóc, ja tylko potrafię. Nie wiem czasami jest tak, że wszystko jest wspaniale pięknie. A potem wystarczy tylko JEDNO słowo, i to że przez ostatni tydzień byłeś wspaniały, jest o kant *** potłuc. Jestem zaślepiony miłością do niej. Serio. Może dlatego że sam byłem nieśmiały i starałem się znaleźć na siłę związek. Teraz jestem gotowy do zmian na inne. Ale nadal się boję. Boję się że w końcu stracę cierpliwość. Że wybuchnę kompletnie. Ileż można wytrzymywać huśtawek nastrojów. Ileż można żałować jednego słowa, albo żartu bo myślałeś że rozładujesz temat i klimat. Jak mam postępować z taką osobę. Błagam pomóżcie. Ona wie doskonale, że jakby nasz związek się rozpadł. Ona NIGDY nie rozpocznie następnego. Bo doskonale sobie zda sprawę z tego, że jest zbyt skomplikowana w relacjach między ludzkich.

Jak chcesz to możesz dalej się poświęcać, tylko po co? Szczęśliwy z nią nigdy nie będziesz,to związek bez przyszłości.
Niepokorny ma racje ona ma syndrom DDA i naprawienie tego jest mało prawdopodobne, a nawet często niemożliwe.
Zastanów się czy warto.

Ona nie jest skomplikowana, w relacjach z innymi ludźmi. Ona się poprostu ich boi. Po pierwsze nie zdziałasz nic na siłę. Po drugie jej jest potrzebna psychoterapia, ale sama się musi na nią zgodzić. Jeżeli nie zgodzi się, to lepiej się rozstać, bo cię kolego do grobu wpędzi. Jej na siłę nie zmienisz, to ona musi dostrzec problem. Dostosowywanie się do takich osób też nie ma sensu, bo zawsze znajdą jakieś "ale". Gdy poczują, że ktoś jest za blisko, to zrażą go do siebie w każdy możliwy sposób. Właśnie to robi twoja partnerka. Możesz spróbować jej dojść do rozsądku. Powiedzieć, że wiesz przez co musi przechodzić i pomożesz jej przez to przejść. Decyzja jednak należy do niej. Jeżeli jej nie podejmnie, to cóż, pozostaje jedno. Rozstać się.

Może pójść na terapię,ale czy zechce.?

Chce z nią stworzyć szczęśliwy związek. Jestem *** sadomasochistą

Coś w tym masochiźmie jest Pamiętaj jednak, kochasz bardzo nie dojrzałą osobę. To tak jakbyś starał związać się z dzieckiem w ciele dorosłego człowieka. Związek muszą twożyć ludzie na równi dojrzali. Jeżeli ona nie dojrzeje, to nic nie zdziałasz. W takim wypadku miłość to za mało.

.