Forum: Psychiatria - grupa dla rodziny i pacjenta

Witam, od kilku lat borykam się razem z najbliższą rodziną z chorobą psychiczną matki. Jej zachowanie wpływa negatywnie na relacje rodzinne. Jest o tyle dziwnie że jej zachowanie przeszło ze skrajności w skrajność.
Na początku występowały u niej typowe zachowania depresyjne, jest po próbie samobójczej, poddała się leczeniu. Z czasem jej stan zaczął się wyraźnie "poprawiać". Poprawiać dla lekarza i osób postronnych, które nie mają z nią kontaktu na co dzień. Dla osób z zewnątrz jest miła, gadatliwa cały czas powtarza jak bardzo dobrze się czuje, jak dużo ma w sobie energii i wprost wyzdrowiała.
W domu sytuacja jest odwrotna - zaczęły się wybuchy gniewu, jest agresywna, zaczęła wszystkich terroryzować, stawiać wyimaginowane żądania i absurdalne roszczenia niezrozumiałe przez nikogo. Podejrzewa mnie i resztę członków rodziny o spiskowanie przeciwko niej, jest wobec nas nieufna i twierdzi że każdy chce wrobić ją z powrotem w chorobę. Neutralne lub pozytywne zachowania skierowane w jej stronę zawsze traktuje jako atak na jej osobę. Dla zasady sprzeciwia się wszystkich i wszystkiemu. Każdą osobę w domu chce podporządkować i kontrolować. Dodatkowo wpadła w nerwicę natręctw, cały dzień sprząta. Nie można wyjść załatwić swoich spraw bo.. masz z nią sprzątać i koniec. Sprzeciwiasz się - wybucha gniewem. Potrafi zrobić awanturę o okruszek na dywanie. Za każdym chodzi i kontroluję byle przyłapać kogoś na tym, że spadł mu włos i leży w korytarzu.
W trakcie zwykłej rozmowy nie daje dojść do głosu, narzuca własne decyzje i wydaje polecenia innym.

Po ostatnim incydencie, miałam dość skontaktowałam się z jej lekarką prowadzącą.
Okazuję się, że kobieta o niczym nie wie i jest w szoku. Zamiast robić wywiad z mamą (wizyta trwa ok 1 godz) to plotkują do czego sama mi się przyznała. Nie zorientowała że coś jest nie tak bo jak mama zawsze powtarzała jej że czuje się świetnie, to wizyta schodziła na drugi plan i ograniczała się tylko do przepisania recepty tych samych leków od X czasu. Lekarka sama zaczęła się tłumaczyć ze swojego zaniedbania głupim stwierdzeniem '" ale przecież ona zawsze mi mówi że czuje się fantastycznie"...

Wszyscy po kolei się od niego odsuwają, bo nie są w stanie już nic wytrzymać. Boję się że przy kolejnym napadzie na prawdę stanie się coś złego. Czy ktoś miał podobny przypadek? Co w takiej sytuacji zrobić, jakie było by najlepsze rozwiązanie by w końcu żyć normalnie?

Specjalistą nie jestem, ale wygląda to dla mnie na chorobę afektywna dwubiegunową, epizod manii mógł być wywołany leczeniem przeciwdepresyjnym. Jeśli jej lekarka sie nie "ogarnie" to zmieniłbym lekarza przede wszystkim... Dobrze, że matka nie odmawia leczenia, daje to możliwość działania. To, że matka mówi, że czuje się fantastycznie, to pewnie jest prawda, ale to nie oznacza, że jest zdrowa...