Forum: Psychiatria - grupa dla rodziny i pacjenta

jestem mama 2 chlopców z moim mezem klócimy sie juz 3 lata odkad urodzilam 1 synka,klucimy sie przede wszystkim o wychowanie twierdzi ze zabardzo rospieszczam chlopców nosze na rekach on ma opsesje na punkcie rytuny i wszystkiego co dotyczy dzieci prúbuje sie dostosowac ale czasami lubie porospieszczac moje dzieciaczki teraz doszlo juz o wszystko o wyglad ze tylko siedze jem tyje nic nie robie on mnie juz nie nawidzi pomalu ja go teznie, nie czuje zeby on do mnie cos czul .zaczol spac w innym pokoju nie rozmawiamy jak sie juz odezwie to tylko na temat dzieci ma dosc gadania o dzieciach,krzyczy to i ja krzycze bardzo mnie denerwuje a dzieci to widza i slysza boje sie ze starca do nas szacunek i tez tak beda nas traktowac .pare razy chcialam sie wyprowdzic tylko niemam gdzie boje sie bardzo,boje sie ze dzieci beda tesknic za nim i nie jestem jeszcze pewna czy chce odejsc,ale wiem ze nienawidze tego zwiasku,tyle mielismy planów i wszystko sie psuje z dnia na dzien jest gorzej czuje ze tylko mieszkamy razem on mówi ze to moja wina ja mysle ze obojga ja tez nie jestem latwa do zycia ale jak ja mam zyc z kims kto nie okazuje zadnych uczuc tylko sie wydziera i wyzywa nawed nie lubumy spedzac ze soba wolnego czasu wtedy najwiecej sie klucimy.pomózcie mi co ja mam zrobic

Jeśli myślisz tak jak piszesz to ja się nie dziwię wcale postawie twojego męża, no chyba że sam ma taki stan umysłu.