Forum: Psychiatria - grupa dla rodziny i pacjenta

Witam mam ogromny problem z moją 16 córką. Okres buntu rozpocżął się u niej w wieku 13 lat powoli zaczynam tracić nadzieje ze kiedykolwiek to się skończy. Wychowuję ją sama mąż odszedł od nas trzy lata temu i córka nie ma zbyt dobrego z nim kontaktu. Mam wrażenie ze odzywa się do niego tylko wtedy gdy ma do niego interes. Ale to nie jest najważniejszy problem. Problemem olbrzymim jest zmiana zachowania córki. W młodszych klasach była dziewczynką otwartą śmiałą miała grono koleżanek z czasem zaczęła się wycofywać zamknęła się w sobie i swoim pokoju ciągle powtarza że nienawidzi ludzi. miała również epizod z samookaleczeniem dwa lata temu. Wówczas zmieniła szkołę przez chwilę uczestniczyła w terapii potem stanowczo odmówiła i wydawało sie że wszystko wróciło do normy chociaż utrzymywała kontakty tylko z kilkoma osobami ale skoncentrowała się na nauce. Ja jestem dumna z jej ocen chociaż wolałabym aby bardziej integrowała się z rówieśnikami bo widzę że nie jest zadwowolona Od wrzesnia poszła do licem bardzo się tego obawiłałam czy zintegruje się z grupą bo ona odrazu mówiła ze nie zamierza się z nikim przyjaźnić. Nowa szkoła spowodowała u niej stres dość duży i przez prawie trzy miesiące się jąkała. Próbowałam ją zachęcić do różnych zajęć pozalekcyjnych. Wybrała kółko teatealne ale już mówi że nie będzie w nim uczestniczyc. W koncu znalażła dwie dziewczyny do których się zbliżyła i myślałam że będzie już ok ale niestety dostała jedynkę z matmy z karktkówki i zaczął się dramat. Mimo że na koniec pierwszego semestru ma śtednią 4.3 dla niej jest to dramat nie do przejścia chce zmienić szkołę bo ma tróję z matmy na semest ja jestem przerażona widząc jak ciężko jej było znaleźć miejsce w klasie. Nie chce słyszeć o korkach z matmy . Dla mnie matma nie jest problemem gorzej jest z tym jak przeżywa gorsze oceny. Boję się ze wykończy się psychicznie przez jej chore ambicje i postanowienia ze bedzie się izolować od ludzi . Nie wiem jak ją namówić na wizytę u psychologa. POMOCY

Najczęściej tak jest,że do dziecka w tym wieku najtrudniej dotrzeć rodzicom. One bardziej liczą się że zdaniem innych osób lub grupy rowiesniczej. Myślę,że dobrze by było,gdyby porozmawiala z nią wychowawczyni lub inna,,sensowna,,nauczycielka. Wcześnie ty sama powinnas pójść i naswietlic problem i jakoś sprytnie doprowadzić do takiej rozmowy.
Możesz też rozmawiać z nią odwołując się do własnych przeżyć i doświadczeń. Może też ktoś z rodziny np babcia czy ciocia,wujek mogą do niej dotrzeć,bardziej niż ty. Ona jest zagubiona i potrzebuje przewodnika,chociaż myśli,że nikt nie jest jej potrzebny. Ona musi wiedzieć,że wiedzę zawsze można zdobyć,czy uzupełnić,natomiast jeśli nie nauczy się umiejętności społecznych teraz,to jej życie będzie już zawsze zburzone.

dokładnie tak chciałam robić i porozmawiać z pedagogiem panią od matmy i wychowawczynią ale na samo wspomnienie ze wybieram się do szkoły córka wpadła w panikę i oświadczyła ze niebedzie uczestniczyć w tej rozmowie według niej najlepiej abym sama zabrała papiery i przeniosła ją do innej szkoły ale dla mnie to jest chore. Wiem że być może szczera rozmowa z nauczycielką i naświetlenie sytuacji pomogła by jej. Znając ją wystarczy jej jedna pochwała czy poczucie że zrobiła coś szybciej od innych aby nabrała wiatru w żagle ale ona teraz się zawzięla i nie chce o niczym słyszeć. Proponwałam jej że umówię ją na korepetycje aby nauczyła się kilku lekcji do przodu aby być aktywną na lekcji ale narazie nie chce i wciąż powtarza że zmieni szkołę po feriach.

Nie potrzebnie jej mowilas o tej wizycie w szkole. Idź tam sama i popros nauczycielkę o dyskrecję. Inicjatywa rozmowy ma wyjść od nauczycielki,ty nie bierz w niej udziału ani oficjalnie nie miej z nią nic wspólnego. Trochę sprytem,trochę ***lemi może jakiś sie uda.