Forum: Zaburzenia psychiczne

Szukam pomocy w rozpoznaniu zaburzeń mojej siostry. Rok temu w wyniku małego impulsu siostra wyrzuciła mnie z domu moich rodziców (mieszkałyśmy razem na piętrze). Błahy powód przerodził się w istną awanturę, o mały włos nie doszło do rękoczynów ze strony siostry. Wpadła w totalny szał, krzycząc, że mnie utrzymuje (co nie było prawdą) i przeinaczając fakty pod siebie. Zwykła sprzeczka zamieniła się w furię. wyprowadziłam się.
Minął rok, a moje siostra nadal nie jest w stanie ze mną porozmawiać. Wysłała do mnie raz maila kipiącego nienawiścią, ze zwrotami jak do obcej osoby. Kiedy spotykamy się przypadkiem, odwraca głowę, udaje, że mnie nie ma. Omija rodzinne uroczyści na których jestem jak Wigilia, Wielkanoc, Urodziny rodziców.
Milczę kiedy dowiaduję się o plotkach, które rozsiewa o tym, że będzie ze mną rozmawiać kiedy ją przeproszę i przyznam się do błędu, jakby w ogóle nie widziała swojej winy.
Ostatnia sytuacja jednak dała mi powód by myśleć o tym, że moja siostra zachorowała. Zawsze miała problem z okazywaniem uczuć nawet względem własnej córki czy męża. Bardzo rzadko słyszałam by kiedykolwiek któremuś z nich powiedziała po prostu "Kocham Cię". Często za to prowokuje kłótnie i nie ma oporów by córkę wyzywać od debili i idiotek. Uważa się za lepszą, wywyższa się w związku z tym ma niewielu przyjaciół. Ciągle narzeka, jakby jej nic nie cieszyło. Nic nie jest wyzwaniem, wszystko jest problemem.
Ostatnio pokłóciła się mamą i w afekcie, kiedy jej oczy aż kipią złem wykrzyczała, że mnie nienawidzi, że najchętniej zabiłaby mnie. Wykrzyczała, że wszyscy wobec niej knują i chcą dla niej jak najgorzej. Przedstawiła się w roli ofiary, a później dodała, że jest i tak najmądrzejsza, bo jako jedyna skończyła studia...To pokrótce, bo jak w takich sytuacjach bywa tych informacji było więcej.
Martwię się o nią i o rodziców, którzy również podejrzewają jakąś chorobę.
Nie wiemy jak jej pomóc.

To, że ktoś ma trudny, zołzowaty charakter, nie znaczy, że jest chory psychicznie.