Forum: Zaburzenia afektywne dwubiegunowe - CHAD

Jeżeli mąż z własnej woli poszedł do lekarza psychiatry to nie jest w manii.Chory w manii nie jest w stanie obiektywnie spojrzeć na swój stan zdrowia.Leki,które dostał to:symestical/escitalopram/lek poprawiający nastrój i przeciwlękowy i neurotop/karbamazepina/to co prawda lek przeciwdrgawkowy ale o komponencie uspakajającej.Lekarz na pewno przeprowadził z nim wywiad i nie stwierdził CHAD,co widać po lekach.
Jeżeli był pierwszy raz,to wywiad lekarza psychiatry jest naprawdę obszerny,bo on też dużo ryzykuje stawiając mylną diagnozę.
Lekarz co do zasady nie ma prawa badać per procura,tylko w obecności chorego.Ty możesz pomocniczo,lecz nie razem.Lekarka moim zdaniem żle postąpiła wydając jakieś supozycje bez badania chorego.To wbrew etyce lekarza-zdradzanie niejako tajemnicy lekarskiej.
Jeżeli mąż był już sam u psychiatry możecie,co Ci serdecznie radzę,pójść oboje i każdy opisze swoje subiektywne odczucia/oczywiście nie wchodząc razem/To uprawdopodobni chorobę lub jej brak.
Czasami pod wpływem silnego stresu,gdy ciąży duża odpowiedzialność,szuka się "obiektu"do wyładowania agresji.
Nie mnożyłbym bytów ponad potrzebę.Diagnozę stawia lekarz psychiatra i jego decyzje są wiążące.Wersje pisane to nie rozmowa w cztery oczy.
Pozdrawiam.

Karbamazepina to typowy stabilizator stosowany w CHAD. Obok kwasu walproinowego, litu, lamotryginy to właśnie karbamezapina jest jednym z częściej stosowany leków normotymicznych w przebiegu CHAD. Kombinacja leku przeciwdepresyjnego i normotymika jest często stosowana w epizodzie depresji w CHAD. Jednakże nadal podtrzymuję, że wszystko co opisywałaś wskazuje na fazę hipomaniakalną. Ważne jest to żeby trafić szybko na dobrego lekarza który postawi właściwą diagnozę.

dziękuję wam bardzo !!! Gościu to nie tak, mąż dziś ma wizytę umówioną dopiero, a ja byłam w poniedziałek żeby lekarzowi naświetlić sprawę, bo mąż jest takim człowiekiem, że nie lubi chodzić w ogóle do lekarzy, ani do dentysty, ani do żadnego innego i powiedział mi żebym ja najpierw poszła, powiedziała o tym wszystkim jak to wygląda z nim, a on dziś pojedzie sam albo ze mną, ale absolutnie nawet nie miałabym zamiaru z nim wchodzić, chyba, że mnie później poproszą, szanuję jego prywatność i nie chcę wprowadzać takiego obłędu żeby wpychać się razem z nim do gabinetu, sam niech porozmawia tylko boję się żeby o wszystkim faktycznie powiedział bo jednak najważniejsze jest to co mówi sam pacjent Ten symescital, przepisał mu lekarz u którego był sam w grudniu, niestety ten odchodzi na emeryturę i polecił innego podobno bardzo dobrego, u którego właśnie ja najpierw byłam, a dziś idzie mąż, dziękuję wam bardzo, kochani, a w hipomanii można spać ?? bo on normalnie przesypia noce, w manii się nie śpi albo śpi się króciutko tak? I jeśli teraz jest w tej hipomanii to następny krok może być przejście od razu w manię czy depresję czy normalny stan ???

Inka2018 w moim przypadku jak szedłem na wizytę do lekarza to zawsze z Żoną i czasami lekarz rozmawiał z nią w cztery oczy o tym jak ona odbiera moje zachowanie. Moje wizyty u lekarza zawsze umawiała Żona i to ona mnie tam zawoziła. Najbliższa rodzina jest najlepszym źródłem informacji o pacjencie. Chory może większości tego co jest istotne nie opowiadać. Moja Żona skrupulatnie też pilnuje żebym przestrzegał zaleceń lekarza. Chorych na CHAD trzeba w pewnych sprawach trochę traktować jak dzieci bo tak właśnie się z powodu choroby potrafią zachowywać. Odpowiadając na pytanie to w hipomanii można spać ale wszystko zależy jak wysoka jest ta górka. W manii sen praktycznie jeżeli jest to bardzo krótki a pomimo tego chory ma mnóstwo energii i czuje się wyspany. Z hipomanii zmiana fazy może pójść w dowolną stronę. Przeważnie górka powiększa się aż do manii ale to żadna reguła. Wszystko zależy od tego jak reaguje się na leczenie.

przepraszam, żę tak wypytuję, ale to dla mnie nowe i próbuję to wszystko jak najlepiej zrozumieć i jestem ci wdzięczna bardzo, że tak mi odpowiadasz, powiedz mi jeszcze dkmn czy biorąc te leki, które ma przepisane można uniknąć przejścia w manię i ustabilizować do normalności organizm i są szanse żeby nie było nawrotów ?

W CHAD niczego nie można zagwarantować. Twój mąż nie ma jeszcze diagnozy więc ciężko powiedzieć jak będzie działał ten zestaw który obecnie ma. Jeżeli to faktycznie CHAD to moim zdaniem najlepiej stosować tylko leki stabilizujące (normotymiki) bo wszystko inne mocno pcha w górę albo w dół. Jeżeli osoba chora na CHAD bierze leki przeciwdepresyjne to jest prawdopodobieństwo, że wybije się zbytnio w górę. Ale przykładowo chorzy z przewagą fazy depresyjnej tak właśnie są leczeni. To właśnie z depresją trzeba walczyć najbardziej bo tam mogą pojawić się myśli samobójcze. W hipomanii co najwyżej grożą długi i różnego rodzaju konflikty.

Gwarancji nie ma, ale jeśli chory jest inteligentny i wie, że dla dobra rodziny choćby musi współpracować z lekarzem, być szczery, nie zakładać złej woli rodziny jeśli zaczynają zwracać uwagę na różne zachowania to wydaje mi się że szanse na normalne życie są bardzo duże.

Problem z chorymi zazwyczaj jest taki że nie widzą problemu w tym co robią kiedy zaczyna się mania, a jakiekolwiek uwagi rodziny że zachowują się nietypowo zbywają albo wręcz reagują złością, bo uważają że rodzina się czepia a człowiek z diagnozą ma prawo do samorealizacji, bycia optymistą albo coś.

Oczywiście ma prawo, ale moja mama w ten sposób zawsze 'przegapia' moment kiedy byłaby w stanie się leczyć po dobroci i kończy się to potem przeprawami z pogotowiem i policją.

Witajcie, od jakiegoś czasu spędam każdy wieczór wczutujac się w wątki o Chad, manii i depresji, szukam odpowiedzi i pocieszenia. Pozwolę sobie opowiedzieć swoją historię w tym wątku i bardzo proszę o Waszą opinię. Widzę ile wsparcia każdy formumowicz stara się przynieść innym, więc proszę poświęćcie i mnie chwilkę.
Mąż - kochający, dobry, każdemu pomocny, miłość mojego życia, 9 lat razem, 2 letnia córka, 3 lata po ślubie, byliśmy para i najlepszymi przyjaciółmi.
Pół roku po narodzinach córki zaczęła się depresja, M przechodził od kilku lat terapię bo miewal leki, dużo przeżyć z dzieciństwa i lat młodości. Stan depresji szybko zaczol się rozwijać po przełomie na terapii gdy psycholog dowiedziała się nowych faktów z jego życia. Wyznał też wtedy wszystko mi. Zaczęło się: lęki, myśli samobójcze, zły nastrój, załamanie. Były lepsze i gorsze dni, chodzil do pracy normalnie, ja zajmowałam się córka. W między czasie przsprowadzalismy się i urzadzalismy mieszkanie. Wszystko miało się poukładać. Po przeprowadzce uaktywnil się lek wysokości, znowu było gorzej i znów myśli samobójcze. Po przeprowadzce od razu chciał wyjechać na wakacje. Ciągle jednak miał duża potrzebę mojej bliskości i uczuć. Nie spał w nocy, bal się, był załamany czasami totalnie.
Poszedł do psychiatry, dostał lek escitil, był spokojniejszy, myślałam, że wychodzimy na prostą. Minęły dwa miesiące i zaczol się oddalać ode mnie coraz bardziej, przestał że mną rozmawiać, unikał, nie chciał wracać do domu, jeden później drugi weekend po za domem. Jak pytałam czemu nie wraca to mówił, że go dręcze. Postanowił się wyprowadzić, mówił, że musi się pozbierać, zrobić to dla siebie, że to miejsce mu się kojarzy z myślami o samobójstwie. Wtedy zaczol się jeszcze większy koszmar, awantura za każdym razem jak przychodził do córki, nie rozumiałam co się dzieje, panikowalam, płakałam a on tylko mnie obrażal, obwinial o chorobę, że o niego nie dbalam, blokowałam zawodowo, nie docenialam, że go poniewieralam, zmusiłam do ślubu i dziecka, że to moje marzenia, nie jego, ze chce rozwodu, że nic już do mnie nie czuje i nie kocha. Po wyprowadzce kupił sobie samochód, drogi zegarek, wygląda świetnie bo chodzi regularnie na siłownię, dieta pudełkowa i ogólny lans. Mówi że nigdy nie czul się lepiej ze teraz "oddycha". Dowiedziała, się że miesiąc po wyprowadzce już miał lecieć do Londynu z jakąś koleżanka na zlot samochodów. Żyje teraz jak niebieski ptak, chce sprzedać nasze nowe mieszkanie w którym nawet roku nie mieszkamy, zajmuje się praca i swoją pasja-samochodami, ciągle gdzieś jeździ, chodzi po pabach z kolegami. Córka się mało interesuje ale przychodzi dwa razy w tygodniu, uważa że smjest super tata a nawet nie wie gdzie ma żłobek, wogole wie coraz mniej bo szybko się rozwija i dużo go omija.
Oczywiście jest bez krytyczny wobec siebie, arogancki, pobudzony, na buzowany, nie daje mi nic powiedzieć a jak mi się uda to oczywiście jestem "złem" ciągle chce mnie przegadać, przekrzyczec, za straszyć, że zostawi mnie bez niczego, że wszystko jest jego (wszystko mamy wspólne) wcześniej był rozsądny, dbał o mnie o dzieci (ma jeszcze syna z poprzedniego związku) a teraz nie dba o to że dzieci się stresuja, a tak mu zależało żeby stworzyć im bezpieczny dom. Odciol się od rodziny i od wspólnych przyjaciół.

Nie będę Wam pisać jak ja się czuję, jestem wrakiem.

Błagam, pomóżcie. Napiszcie, oceńcie. Byłam.

Próbowałam już wszystkiego, byłam u psychologa, psychiatry. Nikt nie chce mi nic powiedzieć.

Czy to choroba że tak się nagle zmienił czy poprostu drań?

Bardzo ci współczuję,bo znalazłaś się rzeczywiście w bardzo trudnym położeniu.
Dwa razy czytałam twój post,co mi się nie zdarza i w mojej opinii, postępowaniem twojego męża rządzi choroba. Jest mało prawdopodobne,żeby człowiek mógł się tak diametralnie zmienić,bez żadnego powodu. Biorąc pod uwagę to,że już wcześniej leczył się psychiatrycznie, to tym bardziej jest podstawa do tego,żeby uważać,że jest chory. Tak jak ty, podejrzewam u niego Chad, a obecny jego stan wskazuje,że jest w fazie manii. Tylko nawet jeżeli tak jest,to pytanie brzmi,co możesz z tym zrobić.? Nie masz na niego żadnego wpływu, a on nie czuje się chory,więc nie pójdzie do lekarza. Jedyne co możesz zrobić,to przeczekać ten okres. Mania,nie trwa wiecznie,a z depresją wraca rozum. Wtedy najłatwiej będzie przekonać męża do leczenia. Życzę ci wytrwałości i nie trać nadzieji.
O rodzinę zawsze warto walczyć.