Forum: Psychiatria - grupa dla rodziny i pacjenta

Każdy odczytuje takie przemyślenia w różny sposób. Nie można nikomu narzucać myśli, ponieważ jesteśmy tylko ludźmi.

Dziękuję za wyjaśnienie. Moim zdaniem te decyzje ludzi są do końca przemyślane.Ludzie zwłaszcza młodzi mają depresję z różnych powodów i nie radzą sobie z problemami dnia codziennego.
Jeśli chodzi o samobójstwa to są tak jak wspomniałeś nieprzemyślane do końca decyzje. Niestety ludzie są zdesperowani monotonią życia codziennego, porażkami, walką o każdy dzień.

Uargumentowane to może i są dobrze. Ale...same założenia, z których Przedmówca wyszedł, nie są dobre.

Poza tym .. Krzysiu, ja mam takie pytanie: napisałeś, że tego typu Osoby w "najlepszym razie trafiają do szpitali psychiatrycznych" a w innym miejscu " osoby chore psych i nieświadome".

1. Odczytałąm z Twojego postu, że Ty uważasz pobyt w klinice psychiatrycznej za krzywdę...a gdyby ktoś z zapaleniem wyrostka trafił do szpitala, na pewno uważałbyś to za słuszne. Więć i Ty uważasz szpital psychiatryczny nadal za azyl jedynie dla psychotyków i za ujmę? Jak to możliwe?

2. A drugie, to to, że osoby chore psychicznie i nieświadome to 2 różne sprawy. Ta tematyka jest Ci zdaje się, zupełnie obca, skoro utożsamiasz "nieświadomość" z chorobą psychiczną... zresztą to ostatnie to też już pojęcie odchodzące w zapomnienie..

3. A Twój cytat z Maslowa jest wyrwany z kontekstu i dostosowany do potrzeb tej wypowiedzi. to manipulacja.

PS. jest taka zasada "schizofrenia rzuca inne światło na problemy egzystencjalne, dotyczące wszystkich ludzi".

Więc może po prostu Psychotycy są świadomi, ale nie tego, czego byś chciał??
pozdrawiam

Mam pytanie do Ciebie Krzysztofie: Dlaczego zadałeś takie pytanie, chyba nie masz za sobą depresji i myśli samobójczych?

"(...)tabletki nie mogą pomóc wszystkim, bo to tak jakby próbować leczyć problemy dnia codziennego jakimiś proszkami. Czy ma to sens?" - tak, to ma sens. Tabletki na pewno nie zrobią z nikogo innego człowieka, nie dadzą mu innego życia ani innej przeszłości. Ale, jak to było w moim przypadku, mogą dać wytchnienie i mogą dać czas, w ciągu którego zamiast katować się niewykorzystanymi szansami zaczniemy żyć tu i teraz. Mój problem to zaburzenia osobowości, nie zdiagnozowano mi depresji choć przez parę miesięcy brałem środki przeciw niej. Nie miałem myśli samobójczych, ale wiem co to znaczy myśleć o sobie jako o przegranym, a o przyszłości - że nic w niej ciekawego dla mnie nie ma. W ciągu tych paru miesięcy "na podwójnym gazie" zająłem się pożytecznymi rzeczami i po odstawieniu proszków już nie wróciłem do "dołu". Opisuję to, żeby odejść od uogólnień, typu "zawsze-nigdy". Krzysiek87, sądzę że w jakiś sposób zawiodłeś się na psychiatrii jako dziedzinie medycznej...Może, jeśli to prawda, zechciałbyś choć pokrótce napisać na czym to polegało.

Jedni po jednym epizodzie depresji już nie chorują, nie muszą brać leków (czego im zazdroszczę)., a inni mają regularne nawroty choroby...i bez leków ani rusz.

Chłopaki, toteż farmakoterapia w Psychiatrii nie zmieni oczywiśćie problemów dnia codziennego...ale pozwoli widzieć je inaczej.
Bo Osobę chorą problemy przygniatają, a tę samą Osobę chorą prawidłowo leczoną ( lekami!) - nastawiają zadaniowo i pozwolą aktywnie je rozwiążać.
Leczenie depresji, takie odniosłam wrażenie, zmienia nasze postrzeganie rzeczyistości na takie, jakie pozwoli nam zawalczyć z kłpotami. Bo Chory bez leczenia raczej położy sie do łózka i będzie płakał, a to Mu na pewno nie pomoże! Nie znam choroby, któa bez leczenia cofa się sama. A po to, by zacząć psychoterapię, Chory musi być już wcześniej podleczony...by cokolwiek do niego dotarło.

Co do mikrousszkodzenia mózgu, to chyba większość Ludzi wie już, że i w depresji się ono zdarza - bo depresja nie jest 1, ale grupą chorób.
No i nadal Psychiatrzy dyskutują, ale doszli już do tego, że przewlekła choroba może mieć zarówno przyczyny, jak i skutki w mózgu.
Więc nadal uważam, żr leki są jak najbardziej wskazane. Chyba, że mówimy o depresji fizjologicznej, np po stracie pracy, z taką być może rzeczywiśćie nasz organizm umie poradzić sobie samodzielnie...
pozdrawiam

Jeśli chodzi o samobójstwo, to ktoś może je chcieć popełnić z konkretnych powodów. Np. jeśli zrobił coś bardzo złego, długi, odrzucenie przez drugą osobę, grożba więzienia. To jest strach przed tym co będzie dalej, sytuacja bez wyjścia. To jest kwestia psychiki. Występuje załamanie nerwowe i człowiek dąży wtedy do samounicestwienia. Jeżeli do tego nie dojdzie i tak finał jest taki, że ląduje w szpitalu psychiatrycznym.