Forum: Psychiatria - grupa dla rodziny i pacjenta

Witam,
ten portal znalazłam przypadkowo, szukając informacji na temat upośledzenia intelektualnego i radzenia sobie z osobami tym dotkniętymi. Nigdy wcześniej nie udzielałam się na żadnym forum, nie mniej jednak sytuacja mnie do tego niejako zmusiła. Już piszę na czym polega mój problem.
Rok temu związałam się z mężczyzną, którego matka (jak się dowiedziałam dużo później) jest osobą upośledzoną umysłowo, dodatkowo chorą na padaczkę. Mój narzeczony nie wychowywał się z matką od 6 roku życia, przebywała ona w innym mieście pod opieką osoby spoza rodziny. Od dwóch lat jest pod opieką mojego narzeczonego, który nie był świadomy stanu, w jakim znajduje się jego matka. A jej stan jest następujący : nie jest w stanie decydować sama o sobie, całymi dniami jedynie siedzi przed telewizorem, jeśli nie zlecimy jej żadnego zajęcia, to sama z siebie nic nie zrobi, zaspokaja jedynie swoją potrzebę żywienia oraz wydalniczą, nie pamięta o wielu obowiązkach jakie jej wyznaczamy, nie utrzymuje higieny osobistej (nie myje się regularnie, nie zmienia ubrań przez kilka dni), jest bardzo nerwowa gdy się ją o coś poprosi bądź coś jej zarzuci, nie jest kontaktowa (jeśli nic nie potrzebuje, potrafi się w ogóle do nas nie odzywać), nie potrafi powiedzieć co ogląda w telewizji, wszelkie prace domowe zlecone przez nas wykonuje bardzo powolnie i nieudolnie (zmywanie naczyń przy ciągle odkręconej wodzie, prasowanie ubrań trzymając żelazko po kilkadziesiąt sekund ciągle w jednym miejscu, zmywanie podłogi wylewając pół wiadra wody z bardzo dużą ilością płynu do podłogi). To tylko część zachowań, kropla w morzu. Ponadto nie szanuje naszych pieniędzy, marnuje jedzenie, ciągle wymaga czegoś nowego co wg nas jest zupełnie zbędne. Ma problemy z pamięcią i koncentracją, potrafi pytać kilkakrotnie o to samo mimo, że uzyskała już odpowiedź. Nie możemy nigdzie wyjechać z noclegiem, bo wpada w histerię, że nie zostanie sama w domu (traumatyczne przeżycie z przeszłości, kiedy to mieszkając gdzie indziej do jej domu wtargnęli złodzieje - jej nic się nie stało, nawet tego nie widziała). To się robi coraz bardziej uciążliwe, i dla mnie, i dla mojego narzeczonego, który ją utrzymuje mimo, że chciałby wreszcie się usamodzielnić i założyć rodzinę (myślimy o dzieciach i ślubie w najbliższym czasie).
Moja przyszła teściowa miała niegdyś przyznaną czasową rentę zdrowotną, którą później w nieznanych mi okolicznościach utraciła i od przeszło 4 lat nie otrzymuje żadnych świadczeń. Mój narzeczony nie ma pojęcia w jaki sposób załatwić rentę od nowa. Dodam też, że moja przyszła teściowa nigdzie nie pracowała ani nie jest pod stałą opieką ani neurologa ani psychiatry, nie przyjmuje też żadnych leków.
W miniony weekend miała miejsce sytuacja, która przerosła nas oboje i stwierdziliśmy, że czas najwyższy, aby znaleźć jakieś rozwiązanie dla naszej sytuacji.
Pytanie tylko brzmi - jakie? Co możemy zrobić? Gdzie się udać? Słyszałam, że istnieje możliwość oddania takiej osoby na obserwację do szpitala psychiatrycznego, nie mniej jednak czy wystarczy na to wyłącznie skierowanie od internisty? Jak długo trwa taki pobyt? Czy jest on refundowany przez NFZ? Czy dokumenty uzyskane podczas takiej hospitalizacji będą się nadawały do przedstawienia przy składaniu wniosku o przyznanie renty zdrowotnej? Co później? Czy taką osobę można skierować gdzieś do ośrodka opiekuńczego?
Co robić? Proszę o rady, nie mamy już siły, chcemy normalnie żyć, nie myśleć co zastaniemy w domu po powrocie z pracy czy dłuższego wyjazdu(który zresztą jest niemal niemożliwy).

Bardzo proszę o pomoc,

zrozpaczona Lena

Rozumiem ze życie z taką osobą jest dość trudne. Ale wydaje mi sie takze ze Ona cierpi. Oddawanie jej do ośrodka to chyba nie jest dobre rozwiązanie. Tam jest naprawde strasznie. Może gdyby miałą rente (mozna tez wnosic o dodatek opiekunczy i chyba cos jeszcze ale to moze ktos inny dopowie) to moznaby było zatrudnic kogos do jej opieki. Jakąś dobra i miłą osobe która byłlaby dla niej prawdziwym, no moze nie przyjacielm. ale osoba ktorej ta pani zaufa tak jak wam. Co do szpitala to po pierwsze: Osoba dorosła musi wyrazic zgode na to, po drugie potrzebne jest skierowanie od psychiatry. Pobyt trwa różnie zaleznie jak postanowi ordynator. Ale tak od kilku tygodni do 3 miesiecy mysle. Tak jest w pełni refundowany, jednak polecałbym głęboko sie zastanowic i poszukac jakiegos dobrego szpitala. Bo to bywa różnie, kobieta moze wrocic w jescze gorszym stanie jezeli trafi na jakis oddział "trupiarni". Tak papiery będą się nadawały, jezeli oczywiscie lekarze wykryją jakąs chorobe. Ile ta kobieta ma lat? Moze to byc starcza demencja. Jakie jeszcze objawy występują? Czy urojenia paranoje, czy moze zaniki pamieci trzęsące sie dłonie. A moze poprostu kobieta załamała sie nerwowo. No w kązdym razie zawsze jest nadzieja.Pewnie będzie to Was kosztowało troche pracy (jezeli zechcecie), ale moze zdarzy sie że to kiedys jeszcze ona będzie wam pomagać Aha i co do renty. Psychiatra-ewentualnie szpital-ZUS-komisja lekarska.

lat ma 50 więc to nie demencja.. ponadto miała już stwierdzone upośledzenie umysłowe w stopniu lekkim, w młodości... obawiam się jednak, że się to pogłębiło...

Witam. Jeśli chodzi o rentę to trzeba się dowiedzieć w Orzecznictwie, przy MOPR o ile mieszka w mieście, lub w PCPR jeśli mieszka po za miastem. Oczywiście trzeba się dowiedzieć. Trochę mnie dziwi, że nie ma żadnych leków, ani się nie leczy. Z tego co się zorientowałam, to w takiej sytuacji powinna się zgłosić do neurologa i psychiatry. Badania mogą stwierdzić jakie leczenie można podjąć. Do psychiatry skierowania nie potrzeba wystarczy się zapisać natomiast do neurologa musi być skierowanie od lekarza rodzinnego. Tym trzeba się zająć szybko. Te prace, które dajecie do wykonania, to w leczeniu nie pomogą. Najlepsze rozwiązanie to DPS, gdzie jest całodobowa opieka dla takich osób.